Και εγένετo extreme metal…

Και εγένετo extreme metal…

Μια καθυστέρηση στο αεροπλάνο και άλλη μια στο τρένο μας στοίχισαν τους Carcass. OΚ ακούσαμε τις τελευταίες τους νότες ενώ μπαίναμε στο Zenith (εδώ το λένε Ζενίτ άντε να συνεννοηθείς) αλλά αυτό ήταν, όταν πλέον είδαμε τη σκηνή είχαν απομείνει μόνο τα όργανα. Σαν παιδί λοιπόν που μας πήραν την μπουκιά από το στόμα καταγράψαμε και αυτούς στην λίστα με τα γκρουπ που ενώ είχαμε εισιτήριο δεν καταφέραμε να δούμε. Πρωταθλητές σε αυτό οι Anthrax που το ‘χουμε πάθει δυο φορές. Θα λέω στον κόσμο ότι έχω δει S.O.D. και δεν έχω δει Anthrax και θα γελάει. Όπως και να ‘χει για μας η βραδιά δεν είχε ξεκινήσει ακόμη.

Το Zenith μοιάζει με μισό ΣΕΦ, το ένα τρίτο βασικά, κάτι η πλαστική κόκκινη καρέκλα κάτι το ημικύκλιο σε κάνει να νοιώθεις λίγο αυτό το γηπεδικό, ενώ στην πράξη είναι θέατρο. Όπως και να ‘χει ήταν υπερ-οργανωμένο με 3 σταντς για merch. Μπαρ με περιορισμένη επιλογή μπύρας αλλά με cheese χοτ ντογκς και άνεση να κινηθείς και να δεις σχεδόν από παντού. Αφού στο τσακ δεν χύσαμε την μπύρα του διπλανού πήραμε και εμείς θέση για το υπερθέαμα που θ’ ακολουθούσε.

Τον Nergal τον είδα και το καλοκαίρι στο Hellfest με το άλλο του γκρουπ τους Me And That Man. Τους Behemoth είχα να τους δω από την Πλατεία Νερού το 2014. Τα φώτα έσβησαν και άρχισε να προβάλλεται η ανατριχιαστική μορφή του σ’ ένα τεράστιο πανί μπροστά από την σκηνή, μετά από λίγο είδαμε και τον ίδιο σαν άλλο Gollum να κρατάει έναν φακό και να τραγουδάει πίσω από αυτόν. Δεν χρειάστηκε και πολύ ώρα για να πέσει το πανί και να συνεχίσουν το "Ora Pro Nobis Lucifer". Η αλήθεια είναι ότι ο Wróblewski είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακός και η σχεδόν γιγαντιαία διάπλαση του υποσκελίζει τους υπόλοιπους στην σκηνή. Τα κομμάτια εναλλάσσονταν το ένα με το άλλο ενώ και ο τραγουδιστής σαν σκοτεινός Tobias Forge άλλαξε κι αυτός κάποιες στολές. Η μεγαλύτερη διαφορά με το 2014 είναι η χρήση των σκηνικών (φωτιές, προβολείς, καπνός) που δημιουργούν μια καταπληκτική ατμόσφαιρα. Από την άλλη τότε η μουσική ήταν αρκετή για να σε καθηλώσει, δεν χρειαζόσουν τίποτα παραπάνω. Όπως και να ‘χει χαλαρά μιλάμε για ένα γκρουπ που ρυθμίζει τα πάντα στην εντέλεια και τα κομμάτια τους σε κρατούσαν μέχρι τέλους. Η μία ώρα που έπαιξαν ήταν υπεραρκετή χωρίς fillers solo και άλλες αηδίες. Ατόφια μουσική που βρήκε ανταπόκριση στο κοινό αλλά όχι και υπερβολική, ένα μικρό mosh pit κυρίως από πιτσιρικάδες. Ωραίες εκτελέσεις στα 4 κομμάτια (“Off to War!”, ”The Deathless Sun”, ”Thy Becoming Eternal”, ”Versvs Christvs”) από το τελευταίο τους άλμπουμ τα οποία δυναμικά έδεσαν μια χαρά με τα υπόλοιπα.

Μικρό διάλλειμα και επιστρέφουμε με τους Arch Enemy οι οποίοι ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ήταν headliners αλλά δεν ρώτησα και την διοργάνωση. Συνήθως τα σούπερ-γκρουπ είναι κάτι σαν σαλάτα που βάζεις τα καλύτερα υλικά αλλά το τελικό αποτέλεσμα δεν σ’ ενθουσιάζει και τόσο. Αλλά αφού δεν τους είχα ξαναδεί περίμενα και γω μπας και... Βγήκε που λέτε μια κοπελίτσα στην σκηνή που έτρεχε πάνω, κάτω ανάμεσα σε κάτι μαντραχαλάδες και κει που λες θα σου πει καμιά άρια έβγαζε κάτι βρυχηθμούς που σίγουρα η μάνα σου δεν θα την ήθελε για νύφη. Τι να κάνει κι αυτή όμως, έπρεπε να ζήσει, μίλαγε και γαλλικά λόγω καταγωγής (Καναδή γαρ) χαμός από κάτω. Τι wall of death, τι mosh pits, τι crowd surfing, απ’ όλα είχε ο μπαξές. Γυρνάει και η κοπελίτσα μπροστά και λέει στον δικό της, εγώ πάω να χτυπηθώ εσύ κράτα μου την τσάντα. Να κάτι τέτοια βλέπεις και θυμάσαι τις δικιές μας να περιμένουν φορτωμένες υπομονετικά σε μια γωνία να βγει το παλικάρι από το μοσπιτ να βάλει ζακέτα να μην κρυώσει. Μακριά από Γαλλίδες παιδιά θα τις κυνηγάτε μέσα στους μαντραχαλαίους. Α ναι, και που λέτε οι μουσικοί από πάνω εκεί στην σκηνή έπαιζαν το ίδιο κομμάτι σε διάφορες παραλλαγές, περίμενα και γω να γίνει κάτι ν ’αλλάξει τίποτα αλλά δεν... Φωτιές είχαμε και δω αλλά είχαμε και σολίδια για να γεμίσει λίγο η φάση. Στο τέλος βγήκε η κοπελίτσα με μια σημαία κι έτρεχε (μου θύμισε τους τύπους στο πειρατικό, λέτε να πούμε στον Θανάση να την καλέσει σε καμιά συναυλία), γενικά αυτή πιο πολύ τρέχει πάρα τραγουδάει. Α ναι, να σημειώσω ότι έκανε κι ένα εκπληκτικό headbanging κάποια στιγμή.

Κλείνοντας να πούμε ότι οι Behemoth μας προσέφεραν άνετα την καλύτερη εμφάνιση της βραδιάς και ίσως και οι διπλανοί μου που έφυγαν αμέσως μετά την εμφάνισή τους κάτι ήξεραν. Arch Enemy δεν θα ξαναπάω, δηλαδή για να μην λέω μεγάλα λόγια απλά δεν θα ήθελα να τους ξαναδώ. Δεν είναι ότι δεν παίζουν καλά, είναι ότι αυτό που παίζουν δεν έχει συνοχή και νόημα, βέβαια το κοινό από κάτω διαφωνεί μαζί μου, αλλά Γάλλοι είναι αυτοί, ακούν ακόμη Gary Moore.