The girls & boys with the Arab straps

Απόψε είχαμε ένα ακόμη ραντεβού με το παρελθόν μας. Όχι το πολιτικό ή το ερωτικό, απλά με το παρελθόν. Βλέπετε οι Belle and Sebastian άρχισαν ν ‘ακούγονται στο ράδιο και στους 90s indie ελληνικούς κύκλους όταν εγώ παράλληλα αποτραβιόμουν από την όλη indie φάση. Ενώ λοιπόν ίσως θα ‘χα κάποια ευκαιρία να τους πετύχω στην πρώτηςτους φάση (πριν το reunion δηλαδή), συνειδητά επέλεξα να τους αποφύγω, αλλά ποτέ να μην τους απορρίψω.

Fast forward δύο και κάτι δεκαετίες μετά μπαίνουμε σ ’ένα συναυλιακό χώρο παντελώς άγνωστο για μας. Όπως είπε και μια πρόσφατη νύφη που συναντήσαμε στην ουρά για το υποτυπώδες μπαρ «εδώ συνήθως παίζει καμιά Μποφίλιου». Το κρατήσαμε αυτό και βρήκαμε μια θέση στον εξώστη, καβατζώσαμε και καρεκλίτσα για τα πράγματα και την είδαμε κουλ και απόμακροι. Έλα όμως που η φάση δεν ήταν τέτοια.

Βλέπετε το μαγαζί είχε γεμίσει φάτσες. Ήταν όλες αυτές που συναντούσες στα 90s στο Mad club και ενίοτε στο Ρόδον, ίσως και σε κάποια πρώιμα Hysterika parties, ή έστω στην συναυλία των Salad. Ο κόσμος που πότισε με τον ιδρώτα του το όποιο dancefloor έπαιζε britpop και σε αντίθεση με το popular belief ότι σ ’αυτή την δεκαετία χόρευαν μόνο στα rave parties, χοροπηδούσε με τους Blur, ερωτευόταν με τους Belle & Sebastian και συντηρούσε την όποια κατάθλιψη του με τους Radiohead. Όλοι αυτοί λοιπόν ήταν εκεί.

Είδαμε λοιπόν κόσμο από το σχολείο, το πανεπιστήμιο, τα εξωτερικά και είχαν ένα κοινό στοιχείο, ήταν ζεστοί, φιλικοί, χαρούμενοι, σαν να τους φύσηξες μια πνοή ψυχής από εκείνες τις βραδιές και πέταξαν τα 20 και χρόνια από πάνω τους. Με το που πάτησε στο σανίδι ο Murdoch ήταν σαν να έδωσε το σύνθημα, ο κόσμος πάλι χόρευε, λικνίζονταν για την ακρίβεια κάτω από μελωδίες του πολυμελούς σχήματος σε πλήρη αρμονία. Δεν σε ένοιαζε ακριβώς ποιο κομμάτι έπαιζε γιατί ήθελες και συ να χορέψεις και βασικά ν ‘αφεθείς στο nostalgia feeling που ανέδυε από παντού.

Η επικοινωνία με το κοινό που είχε ο Stuart και ο Stevie ήταν αρκετή για να σε φέρει πιο κοντά με το ίδιο το συγκρότημα το οποίο μας είπε ότι κακώς έκανε 20 χρόνια να ξανάρθει αλλά και ότι απόλαυσε την χωριάτική σαλάτα του αλλά βαρέθηκε ν ‘ανέβει στην Ακρόπολη. Όπως και να ‘χει έβλεπες ότι η κατάσταση ήταν καλή, δεν ήταν ξεπέτα, πέρναγαν καλά και το ίδιο και μείς μαζί τους. Τα χιτς (I want the World to Stop, The boy with the Arab Strap, Dog on Wheels) εναλλάσσονταν το ένα το άλλο και παρά το γεγονός ότι ενώ είναι μεγάλο όνομα, ποτέ δεν έγιναν arena act βοηθάει πάρα πολύ στην απόδοση τους σε κλειστούς χώρους.

Δεν θα ήθελα δηλαδή να τους είχα δει σε φεστιβάλ. Ήταν καλύτερα εκεί με τους καπνούς, τα γλυκά φώτα, τα περίεργα background τους και τον leader να χορεύει σαν μαριονέτα με χάρη. Ήταν τόσο καλά που ούτε το Άνοδος μ ’ενοχλούσε φεύγοντας, το οποίο σίγουρα είχε την πιο γρήγορη έξοδο από μαγαζί μιας και είχε δυο πόρτες για να την κάνεις.

Ήταν τόσο intimate η φάση που μέχρι και τον ιδρώτα από άγχος του Dimitrios που τους συνόδεψε στην τρομπέτα νιώσαμε. Δεν ξέρω αν θέλω να πω μέχρι την άλλη φορά, γιατί μπορείς κάποιος όντως να φέρει τους Carter USM και να διαλυθούμε πραγματικά εκεί στην όποια πίστα. Στην υγειά των indie παιδιών των 90s λοιπόν και ας μην υπήρξαμε ποτέ κίνημα ή οτιδήποτε άλλο ήταν αυτές οι άλλες τόσο σπουδαίες γενιές που μνημονεύουν τα mainstream media.