Big Moz strikes again
Ντροπή και κρίμα και ξεφτίλα που ένας Morrissey σε τέτοια κέφια και σε μια τόσο - περιέργως ε; - ανεβασμένη φάση του, δεν έχει συμβόλαιο με κάποια δισκογραφική. Το Σάββατο το βράδυ, στην τελευταία βραδιά της φετινής του περιοδείας ο Moz «πέταγε» και έχω την υποψία ότι αν κάποιος ΤΩΡΑ τον βάλει σε ένα studio με τους όρους που αυτός θέλει, θα παραμιλάμε για αρκετούς μήνες με το αποτέλεσμα. Το θέμα μας είναι η συναυλία όμως, έτσι;
Γύρω στις 9:30 το Gagarin έμοιαζε απελπιστικά άδειο και εγώ έμεινα να αναρωτιέμαι αν μια υποτιθέμενη επανένωση των Smiths θα ήταν ικανή να επανατοποθετήσει τον Morrissey εκεί που πραγματικά του αξίζει, στα στάδια, στους αληθινούς ναούς αποθέωσης όλων των μεγάλων rock ηρώων, παρέα με τον Bono, τον Stipe, τον Gahan κλπ. Ευτυχώς που γέμισε ο χώρος και πρόλαβα να θυμηθώ ότι ο Morrissey θα εμφανισθεί σήμερα εκεί που ΑΥΤΟΣ θέλει και για όσους πραγματικά θέλουν και αξίζει να τον δουν. «Δεν το πιστεύω ρε γαμώτο... με τους Smiths φέραμε τον indie ήχο στις πολυεθνικές. Γαμώτο!».
Πάνω στη σκηνή έδειχνε αυτή τη φορά πιο σίγουρος και πιο κυριλέ αδιάφορος από την άκομψη στάση του προ τριετίας (που στάθηκε και αφορμή για να αντιμετωπιστούν με επιφύλαξη αυτές οι δύο εμφανίσεις από πολλούς). Όσοι δεν είδαν τον Morrissey του περασμένου Σαββάτου, μάλλον δεν έχουν δει τίποτα (εκτός αν έχουν δει τους Smiths και δεν μας το λένε). Ευτυχώς αυτή τη φορά ο κόσμος δονούταν και αποθέωνε, «πέταξε» μαζί του και κατάφερε να «διασωθεί» στη ζωντανή επίδειξη της πάντοτε σκληρής πραγματικότητας των τραγουδιών του.
Φρόντισε μάλιστα φέτος να έρθει μαζί με ένα σχεδόν άψογο σετ τραγουδιών. Από τον καιρό των Smiths επιλέχτηκε ένα τραγούδι «που όταν το πρωτοέγραψα έμοιαζε τρομερά οδυνηρό, σήμερα μπορώ ακόμη και να γελάω για αυτό» ('Hand In Glove') και ακόμη ένα που όλοι θέλατε να το ακούσετε για να κλείσει η βραδιά σαν ένα σύνθημα που ποτέ δεν ξεθωριάζει ('There Is A Light That Never Goes Out') και... ένα που περιμένει ακόμη να αναγνωριστεί. Συνταρακτικός στο 'November Spawned A Monster', άλωσε τη σκηνή και τον κυνισμό των στίχων με την άνεση που μόνο αυτός έχει, όχι και τόσο πειστικός στο 'Every Day Is Like Sunday', μας έδωσε -σαν σε αγγαρεία- κάτι ακόμη που θέλαμε πολύ, και πραγματικός όσο μόνο αυτός μπορεί να είναι στο 'The First Of The Gang To Die', αδιαφορώντας για εμάς τους αδιάφορους.
Έπεσε πολύ κουβεντολόι με το κοινό, κάποιος του ζήτησε το 'Mexico' και ο Moz απόρησε αν τελικά μερικοί τον ακολουθούν όντως όπου και αν εμφανίζεται. Μας είπε για τη Madonna, την Kylie και μπήκε στον κόπο να ετοιμάσει «χαριτωμενιές» και αστειάκια, σαν τηλε-εισαγωγή σε κάθε ταγούδι. Α... και όταν μπήκε δήλωσε το βαρυσήμαντο «Χαίρεται, είμαστε οι Aphrodite's Child". Γέλασες με αυτό μήπως; Το καταπληκτικό νέο κομμάτι 'Irish blood, English heart', επιβεβαιώνει αυτό που έλεγα στην αρχή. Ήταν και πολύ χαρούμενος με το νέο stand μικροφώνου που του φέρανε. Στο site των φανατικών όλοι φωνάζουν εδώ και δυο μέρες ότι ο Moz χάρισε στους Έλληνες τα δύο καλύτερα show του εδώ και χρόνια. Μην ακούσω κανένα να γκρινιάζει!
Μέσα σε μία ώρα και ένα τέταρτο τα πάντα έχουν λήξει και οδηγείσαι προς την έξοδο. Έχεις και πάλι την αίσθηση ότι ο Morrissey μας κάνει τη χάρη και «κατεβαίνει» στη γη πότε πότε, ή μόνο εγώ σκέφτομαι έτσι αλλόκοτα; Μπορείς να θυμηθείς κάποιον πιο συνεπή στη στριφνότητα και την παραξενιά, πράγματα τα οποία σε έκαναν να τον λατρέψεις; Περίμενες να είναι τόσο κεφάτος και να κάνει συνεχώς αστεία; Κατάλαβες τελικά τι είναι όλα αυτά τα σημειώματα που του έδιναν όλη την ώρα; Το fan club του ήταν παρόν ή έτσι μου φάνηκε; Αυτοί οι ροκαμπιλάδες γύρω του δεν είναι πολύ cool για να ζούνε ακόμη στα γαμημένα τα 00s; Αν ζούσες στα 80ς και άκουγες Smiths θα έτρωγες ξύλο στα γήπεδα ή είσαι τόσο μάγκας τελικά;
Να τα θυμάσαι όλα αυτά στην επόμενη συναυλία του Morrissey, και να περιμένεις περισσότερες ερωτήσεις από την Ελευθερία και μόνο! Ντροπή σε αυτούς που δεν ήταν εκεί... Λεω... και ο νοών νοείτω...
