Black Lips + The Velvoids
Αρκετό σούσουρο πήγαινε κι ερχόταν τελευταίως σχετικά με τις ζωντανές εμφανίσεις των εξ Ατλάντας αμερικανακίων που θα καταλάμβαναν τη σκηνή του Gagarin την περασμένη Πέμπτη, στο όλο κόνσεπτ των "νεωτεριστικών" Πέμπτων του συγκεκριμένου συναυλιακού χώρου. Λίγο οι φήμες που τους ακολουθούν, λίγο τα βιντεάκια στο MySpace, λίγο η αφορμή για κάτι καινούριο, κάμποσοι πιστοί προσήλθαν, αλλά μη φανταστείτε και κάτι το εντυπωσιακό. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, όσο τα εισιτήρια κυμαίνονται στα γνωστά δεδομένα (25 ευρώ δεν είναι για πειραματισμούς) και όσο εμείς ως λαός αντιμετωπίζουμε την κάθε είδους εξέλιξη (ανεξαρτήτως θετικού ή αρνητικού πρόσημου) όπως οι παναθηναϊκοί τον Τζίγκερ, τέτοια εγχειρήματα είναι εκ των προτέρων καταδικασμένα να κυμαίνονται σε αυτά τα επίπεδα, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων.
Το ξεκίνημα ανέλαβαν οι συντοπίτες μας Velvoids. Μπάσο, κιθάρα, τύμπανα, με την παράδοση που θέλει τους ντράμερ γένους αρσενικού, να σπάει. Απλό, γρήγορο και φασαριόζικο πανκ-ροκ που όχι απλά λοξοκοιτά αλλά στοχεύει κατάματα τη σκηνή της Νέας Υόρκης στα 70s. Άντε να πέφτει και κανένα βλέμμα προς Αυστραλία μεριά. Όχι κάτι το εντυπωσιακό, όχι κάτι το ανούσιο. Τα παιδιά rock 'n' roll γουστάρουν να παίζουν και καλά κάνουν. Είμαι 100% σίγουρος πως δεν θα βρεθεί κάποιος να ενοχληθεί από την παρουσία και τη φάση τους. Τώρα αν θα ενθουσιαστεί είναι άλλο ερώτημα.
Και αφού οι εικασίες δίνανε και παίρνανε για το τι εκκεντρικό θα έχουν οι επίσημοι προσκεκλημένοι στο κυρίως μενού, έφτασε κι η σειρά τους. Για να ξεμπερδεύουμε ταχέως με τη σχετική συζήτηση και μην ξέροντας αν τελικά μπορούμε να χαρακτηριστούμε "άτυχοι" στον συγκεκριμένο τομέα, τίποτα το ιδιαίτερα άξιο αναφοράς δεν συνέβη, εκτός κι αν το κύλισμα στο πάτωμα ή η θεαματική εκτόξευση ροχάλας δεξιά κι αριστερά καθιστούν ένα θέαμα ως γκραν γκινιόλ.
Μην βιάζεστε όμως να αρχίσετε τους αφορισμούς. Τίποτα άξιο αναφοράς σχετικά με "σοκαριστικές εκτραχύνσεις" είπαμε. Στο μουσικό κομμάτι οι Black Lips ήταν και παραήταν άξιοι! Χωρίς ίχνος φειδούς, έσπειραν ατόφιο, ζόρικο, μπαρουτοκαπνισμένο, λυσσαλέο και πάει λέγοντας, rock 'n' roll, αλωνίζοντας πάνω-κάτω και βάζοντας φωτιά στο έτσι κι αλλιώς ενθουσιώδες κοινό. Το χαρμάνι των παλαιομοδίτικων κατά βάση ήχων τους ήταν εξόχως προετοιμασμένο με αφετηρία το garage-rock και παρακλάδια doo-wop φωνητικές αρμονίες, ψυχεδελικά αλά Elevators χασίματα, στακάτη αλά Velvets ανάπτυξη, πανκ ενέργεια και κολεγιακή, ναι κολεγιακή, τρέλα.
Ο ρυθμός και η ένταση δεν έπεσαν καθ' όλη την διάρκεια, μπόλικο κοπάνημα πάνω και κάτω απ' τη σκηνή και παρόλο που στο τέλος του λίγο παραπάνω από μια ώρα σετ τους ανακοίνωσαν ότι πετάνε σε δυο ώρες, κανείς δεν έδειχνε διατεθειμένος να αφήσει το πανηγύρι. Έτσι πέραν του πρώτου (και μάλλον προγραμματισμένου) encore που έκλεισε καταιγιστικά με το Wild Man των Tamrons, ο ντράμερ τους εμφανίστηκε σόλο χρησιμοποιώντας πόδια και χέρια (κιθάρα + πετάλια των τυμπάνων) παίζοντας άλλα τρία κομμάτια όσο οι άλλοι προφανώς ετοιμάζανε μπαγκάζια. Δεν έφτανε όμως αυτό. Χαμός από κάτω, έτσι η μπάντα πάλι έξω για το τελευταίο αντίο αυτή τη φορά. Είμαι κάτι παραπάνω από πεπεισμένος πως αν δεν υπήρχε η πτήση μπορεί να ήμαστε ακόμα στο Gagarin... Τι κι αν ήταν εργάσιμη η επόμενη μέρα. Λεπτομέρειες.
Και για το τέλος μια από τις γνωστές μου απορίες. Γιατί τώρα οι Kaiser Chiefs κάνουνε δύο sold out και αυτοί εδώ όχι, το συμπέρασμα μάλλον εύκολο...
Τα σέβη μου, αγαπητοί.
