Όρη και βουνά!
Η εμφάνιση των Black Mountain στην χώρα μας αποτελεί κάτι από αυτά που ονομάζουμε ευχάριστη έκπληξη. Σύμφωνα με τους θεωρητικούς της μουσικής το σχήμα βρίσκεται σε περίοδο ακμής. Μετά από ένα πολύ καλό δεύτερο δίσκο κυκλοφορούν έναν τρίτο με την απαραίτητη γυαλάδα του και τον βγάζουν "τουρ". Σκεφτείτε πχ να είχατε δει τους U2 στο tour του War. Για κάτι τέτοιο μιλάμε λοιπόν, αλλά όχι ότι οι Black Mountain θα γίνουν arena band.
Βγαίνουν στην σκηνή λοιπόν κατά τις 11:20, η Amber αφήνει δειλά το setlist κάτω, δίπλα στα πόδια της και ξεκινά να μας μαγεύει με τους γνωστούς λαρυγγισμούς της. Αν δεν τους έχεις ξανακούσει, στην αρχή μπερδεύεσαι, νομίζεις ότι θα παίξουν απλά κομμάτια, μέχρι που η μαγεία των συνθέσεων του "In the Future" καταπίνει τα φωνητικά και βρίσκεσαι να κολυμπάς σε ένα τρικυμισμένο συνονθύλευμα νοτών. Ψάχνοντας την κορυφή του "μαύρου βουνού" να πιαστείς για να μη σε καταπιούν τα κύματα. Κάπως έτσι κυλάει όλο το live με τα κομμάτια να μην εκτελούνται 100% όπως στο δίσκο αλλά να στήνονται ζωντανά εκείνη την ώρα μπροστά σου. Αυτή ήταν και η μεγάλη προσφορά των Black Mountain απόψε χωρίς φανφάρες και τραγικούς αυτοσχεδιασμούς, ένα λιτό σχήμα σου έδινε τα τραγούδια - παιδιά του να τα αγκαλιάσεις και να νοιώσεις και συ λίγη από την ζεστασιά τους.
Μη με ρωτάτε για σειρές και αναλυτικό setlist, πραγματικά δεν έχει καμία σημασία, και το Stormy High έπαιξαν και το Let Spirits Ride και καλά περάσαμε και μπορούσες να πας μέχρι το μπαρ και να γυρίσεις και να μην έχεις χάσει απολύτως τίποτα. Αυτό είχε να κάνει με την σχετικά ντροπαλή εμφάνιση της τραγουδίστριας (σε σημείο που ο drummer ήταν αυτός που μίλησε περισσότερο στο κοινό) αλλά και με το γεγονός ότι ο χώρος κάτω ήταν γεμάτος κατά τα ? παρέχοντας μια σχετική ευκολία κινήσεων. Ο Mc Bean είναι σίγουρα η ηγετική φιγούρα του σχήματος και ας μην μας μίλησε σχεδόν καθόλου. Ο τρόπος που χειριζόταν την κιθάρα του ήταν ιδιαίτερα δυναμικός και μας κάλυψε. Αγαπημένη μορφή παραμένει ο μπασίστας, ο οποίος πραγματικά έδωσε ρέστα και σε κάποιες φάσεις νόμιζες ότι πραγματικά τα χέρια του είχαν πάρει φωτιά. Τέλος η αντίθεση στο ντύσιμο keyboardίστα - drummer ήταν μοναδική. Ο πρώτος με πουλοβεράκι κολεγιακό και ο δεύτερος σαν είχε βγει από το ευρωμπάσκετ του '87 με σηκωμένη λευκή κάλτσα με ρίγες και κανονική εμφάνιση.
Όπως και να'χει τα παραπάνω είναι λεπτομέρειες, τα παιδιά που είδαμε απόψε είναι καλοί μουσικοί ίσως όμως θα πρέπει να δουλέψουν την σκηνική παρουσία τους περισσότερο για να ταιριάζουν στα ροκ κατεστημένα. Μετά βέβαια ίσως και να μην μας αρέσουν αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Photos: Anna Kweskin
Περισσότερες φωτογραφίες εδώ