Forty Years In One Night

Παρόλο που ζει για περισσότερα από 20 χρόνια στην Ελλάδα, ο Blaine L. Reininger κάνει για πρώτη φορά περιοδεία στη χώρα, παίζοντας μάλιστα σε εννιά πόλεις (ήταν να μην το πάρει απόφαση)! Οι εμφανίσεις του ξεκίνησαν από την Θεσσαλονίκη και ίσως να έφταιγε η προώθηση, ίσως ο κορωνοϊός, ίσως η συναυλία των Les Nègresses Vertes την επόμενη μέρα, δεν μαζευτήκαμε πολλοί στο Eightball για ν’ ακούσουμε το ιδρυτικό μέλος των θρυλικών Tuxedomoon.

Η συνήθεια των τελευταίων χρόνων οι συναυλίες να μην ξεκινάνε χαράματα, ευτυχώς κρατήθηκε και το support group βγήκε στην ώρα του. Τον –πολλές φορές– άχαρο αυτό ρόλο είχαν οι Θεσσαλονικείς Chasing Bone, οι οποίοι όμως με τον δεμένο, δυνατό και ενίοτε πειραματικό ήχο τους όχι μόνο δεν έκαναν τον κόσμο να βαρεθεί, αλλά έκαναν πολλούς ν’ αφήσουν τις κατ’ ιδίαν συζητήσεις, να τους προσέξουν και να τους χειροκροτήσουν ουσιαστικά. Μια πολύ ωραία μπάντα που βρίσκεται στον χώρο του ποστ-ροκ και έχει ενδιαφέροντα πράγματα να μας πει.

Στις 11 ακριβώς ανέβηκε στην σκηνή ο Blaine L. Reininger. Μαζί του ήταν ο παλιός του γνώριμος από τους Tuxedomoon τρομπετίστας Luc van Lieshout και ο πολυοργανίστας Τηλέμαχος Μούσας. Ο Reininger από το 1982 που ξεκίνησε τις σόλο δουλειές, έχει κυκλοφορήσει περισσότερα από 20 άλμπουμ, οπότε αν αθροίσεις και τους δίσκους με τους Tuxedomοon, αναρωτιέσαι τι θα πρωτοδιαλέξει για να παίξει. Κράτησε (και καλά έκανε), λοιπόν, μια ισορροπία ανάμεσα στις δικές του συνθέσεις και στα κομμάτια του συγκροτήματος που δημιούργησε με τον Steven Brown. Έτσι, ανάμεσα στα άλλα ακούσαμε τα ”What’s use?” και “Vivo vivace” από το ντεμπούτο άλμπουμ των Tuxedomoon, όπως και τα δικά του “Broken fingers”, “Night air”, “Birthday song” και “Mystery and confusion” από τη βελγική, όπως την χαρακτήρισε ο ίδιος, περίοδο της ζωής του. Για να μην έχει κανείς παράπονο έπαιξε και μια διασκευή, το “Here it is” του Leonard Cohen. Ο Μούσας στην κιθάρα και ο van Lieshout στην τρομπέτα ήταν πάρα πολύ καλοί και ως έμπειροι επαγγελματίες, συνόδευαν με άνεση τον Reininger, που –αν και– κυρίως έπαιζε κιθάρα δεν ξέχασε το βιολί, με το οποίο πολλοί τον έμαθαν.

Λίγο πριν το τέλος ξεκίνησε το μπιτ του πολυαγαπημένου “Jinx” συνοδευόμενο από την χαρακτηριστική μελωδία στο βιολί. Το βασικό σετ ολοκληρώθηκε με το υστερικό και κλασικό “No tears”, που οι περισσότεροι αναρωτιόμασταν αν θα ακούσουμε. Κάπου εκεί τέλειωσε το βασικό πρόγραμμα και χωρίς να φύγει από την σκηνή, ο Reininger μας είπε πως για ανκόρ θα παίξει το πιο δημοφιλές τραγούδι των Tuxedomoon σύμφωνα με το Spotify, το οποίο, όπως σχολίασε, δεν μπορεί να κάνει λάθος… Προς γενική έκπληξη, λοιπόν, η συναυλία ολοκληρώθηκε με το “In a manner of speaking”, τραγούδι που αμφιβάλω αν έχει ακουστεί ποτέ σε συναυλία του. Και κάπου εκεί, λίγο μετά τα μεσάνυχτα μας είπε καληνύχτα, κατέβηκε από την σκηνή και κάθισε στην είσοδο να χαιρετίσει και να μιλήσει με όσους είχαν διάθεση.

Αν και έπαιξε λίγο περισσότερο από μία ώρα, δεν νομίζω να έμεινε κάποιος δυσαρεστημένος. Θα πρέπει να αναλογιστούμε πως, πλέον, έχει περάσει τα 65 και τελευταία έχει ένα πρόβλημα στο γόνατο, γεγονός που φαντάζομαι δεν του επιτρέπει να στέκεται όρθιος για μεγάλο διάστημα. Το θέμα είναι οι προσδοκίες που έχει ο καθένας. Δεν περιμέναμε εξάρσεις, δεν περιμέναμε εφέ, δεν περιμέναμε μια συναυλία των Tuxedomoon. Ήταν μια ωραία βραδιά, με αγαπημένες συνθέσεις από έναν καλλιτέχνη με μεγάλη ιστορία στην πλάτη του.

Υ.Γ. Συγχαρητήρια στους διοργανωτές (Made of Stone & Underdogs) που κόντρα στην τσιγγούνικη συνήθεια των τελευταίων χρόνων (σιγά τα χρήματα που γλυτώνουν), έδιναν στην είσοδο κανονικό εισιτήριο σε όλους τους θεατές, ακόμα και σε αυτούς που είχαν βγάλει το φτηνότερο ηλεκτρονικό εισιτήριο.