In GK We Trust
Σε μια πρόσφατη συνέντευξη του ο Γιάννης ΙΟΝ Παπαϊωάννου, των Mechanimal, στην ερώτηση ποιο θα ήταν το ιδανικό φεστιβάλ που θα ήθελε να δει σήμερα, απάντησε -και πολύ σωστά- ότι είναι μια πρώτης τάξεως ιδέα η οργάνωση ενός φεστιβάλ με πολλά ελληνικά συγκροτήματα. Και έχει απόλυτο δίκιο. Ειδικά τώρα με την πάντοτε σχετική αδυναμία οργάνωσης ενός φεστιβάλ με δυνατά ονόματα του εξωτερικού να γίνεται επιμελώς απόλυτη, αλλά και με την ελληνική σκηνή να έχει φουλάρει από νέες και παλιές μπάντες που ξέρουν τι πρέπει να κάνουν όταν βρεθούν on stage (και με το παραπάνω), η ιδέα είναι ασφαλώς συναρπαστική. Τρίτο συνεχόμενο Σάββατο που αποχωρήσαμε παραπάνω από ικανοποιημένοι από live ελληνικού σχήματος, σε ένα ιδανικό συνδυασμό-σύμπραξη βετεράνου παίχτη με την νεότερη γενιά και καθώς η προσέλευση του κόσμου ήταν και πάλι αν και όχι απογοητευτική, κάθε άλλο παρά σαρωτική, η σκέψη ενός τέτοιου φεστιβάλ που θα δώσει ώθηση στη σκηνή όχι μόνο επί χάρτου, αλλά και στην πραγματική ζωή, φαντάζει επιτακτική. Έτσι άλλωστε θα μετρηθούν και οι πραγματικές δυνάμεις και διαθέσεις του κοινού, αφού ούτως ή άλλως η αγορά των δίσκων έχει παγιωθεί πλέον σε αστείες ποσότητες, καθώς τα πάντα τυπώνονται σε 300 "περιορισμένα" αντίτυπα, που και αυτά ακόμη δυστυχώς αποδεικνύονται υπεραρκετά.
Καμιά μιζέρια όμως και καμιά γκρίνια για τα γνωστά θέματα, δεν χώρεσε σε όλο το δίωρο που οι BLML, η μετεξέλιξη δηλαδή στο σήμερα των Blackmail που πριν από μία εικοσαετία έστησε ο Γιώργος Καρανικόλας ως εναλλακτικό δρόμο σε αυτόν των Last Drive, βρέθηκαν στη σκηνή του An Club, στην πρώτη τους αθηναϊκή εμφάνιση με αυτή τη μορφή, αλλά και μετά από πολλά χρόνια γενικώς. Με τους Blackmail/ BLML ο Καρανικόλας έχει εδραιώσει μια στέρεα rock 'n' roll άποψη ικανά, άλλα όχι περιττά, ψυχεδελική, προσεχτικά, αλλά όχι πλουμιστά, glam-ουράτη, επιμελώς, αλλά όχι ηλιθιωδώς, φευγάτη στο "διάστημα", που ως ιδέα και όραμα ενώνει σαν πρωταρχική στόχευση το ροκ στις διάφορες περιόδους του. Και έχει μαζέψει και πάλι και μια παρέα ικανών μουσικών για να τη στηρίξει εκ νέου και πάνω στη σκηνή, οι οποίοι αν μη τι άλλο- με προεξέχοντα τον υπερ-ενθουσιώδη περκασιονίστα, δείχνουν να πιστεύουν απόλυτα σε αυτή.
Ο ίδιος ο Καρανικόλας είναι ένας αληθινός rock 'n' roll ήρωας, που σε πείσμα όσων χρόνια γκρινιάζουν (-με) για τις live ικανότητες των Last Drive, εδώ ακούγεται σαν να παίζουν δύο κιθαρίστες μαζί, χωρίς κανένας να κάνει λάθη και να προσπαθεί να καβαλήσει τον άλλον. Όχι από άποψη όγκου και υπερβολής, αλλά ουσίας και ουσιαστικής τεχνικής. Αρκετά πλήκτρα, αλλά πάντως επιμελώς τοποθετημένα, μέχρι και βιολοντσέλο ανέβηκε στη σκηνή. Δεν μας έγινε η χάρη για ένα μακροσκελέστατο και όσο χρειαζόμαστε αργόσυρτο Hermione's Sleep Code στο τέλος του live, αλλά πάντως η εκτέλεση του σπουδαίου τραγουδιού ήταν όσο διονυσιακή απαιτείται, παρά τις παραπάνω ταχύτητες, και μέχρι τότε είχε ουκ ολίγες φορές ξεφύγει η συναυλία σε επίπεδα που αρμόζουν στην ιστορία του μπροστάρη της και πολύ περισσότερο την δικαιώνουν απόλυτα. Στη διάρκεια ενός όμορφα γκρουβαρισμένου Days Of Pearly Spencer, ο Καρανικόλας έχασε τα λόγια στο δεύτερο κουπλέ, αλλά αυτό έκανε παραδόξως την παρουσία του τραγουδιού στο χώρο ακόμη πιο έντονη. Το Showdown ακούστηκε σε μία εκδοχή άξια να ηχογραφηθεί και να κυκλοφορήσει έτσι πιο αγριεμένο και ρυθμικό σε ένα ιδανικό 7", πιο ενδιαφέρουσα ίσως ακόμη και από την ούτως ή άλλως παραχρήμα συγκινητική στο Life After Death LP. Παραμένει πάντοτε η κορυφαία τους στιγμή. Ο κόσμος αποθεώνει όλη την μπάντα σε όλη τη διάρκεια και ειδικά τον Καρανικόλα σαν να του χρωστάει κάτι. Και ίσως και να είναι και έτσι.
Ο ίδιος αφιερώνει τραγούδια σε όλους τους κατά καιρούς Last Drive, σε όλους τους κατά καιρούς Blackmail, στις μπάντες που προηγήθηκαν στη σκηνή εκείνη τη μέρα (προλάβαμε το power grunge girl trio των Nasty Beach, που παρότι αρνούνται να γράψουν τραγούδια, εν τούτοις έχουν το απαραίτητο attitude για να το κάνουν μία των ημερών) και δείχνει να έχει συναίσθηση μιας πορείας που κορυφώνεται χωρίς να τελειώνει. Αποκορύφωμα της μουσικής άποψης που μας κατέθεσε ως BLML το βράδυ του Σαββάτου, η ιδανικά raw άποψη τους στο Lucifer Sam, που απολύτως ορθά οριοθέτησε το θεμιτό όριο της ψυχεδέλειας έτσι ακριβώς όπως πρέπει να τοποθετείται, πριν εφορμήσουν πάνω της σκοτεινά φεγγάρια, φωτισμένα διαμάντια, ζώα, τείχη και λοιπές ανοησίες.
_____
Φωτογραφίες - Σπύρος Στεριώτης
