Live στο Κύτταρο

Τους Blonde Redhead τους ανακάλυψα κάπου στα τέλη των 90's. Λίγο μετά τη μεταγραφή τους στην Touch & Go. Η στροφή τους δε σε πιο λυρικές φόρμες και μελωδικές γραμμές, τους έφερε ένα βηματάκι ακόμη πιο κοντά στα ακουστικά μου νυχτοπερπατήματα. Το "Misery Is A Butterfly", το 2004, ήρθε ν' απογειώσει ακόμη περισσότερο την τότε μιζέρια μου και να με στείλει στο καναβάτσο. Η αισθαντικότητα και η σοφιστικέ τους μελαγχολία σε ρουφούσαν δίχως περαιτέρω αντιστάσεις. Έκτοτε, κατά καιρούς τους έχανα, κατά καιρούς τους ξαναέβρισκα, ποτέ μου όμως δε γαντζώθηκα ασφυκτικά στο ανεμοδαρμένο τους πλοίο.

Ζωντανά δεν έτυχε να τους παρακολουθήσω ποτέ. Ούτε εντός αλλά ούτε κι εκτός ελλαδικού χώρου. Οπότε η εμφάνιση τους στην Αθήνα, στο Κύτταρο, έμελε να μας φέρει επιτέλους κι απέναντι, ελαφρώς όμως πιο μεγαλωμένους και γκριζαρισμένους από τα μακρινά 90's.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απ' την αρχή. Και πιο συγκεκριμένα με το ελληνικό συγκρότημα που επέλεξε η διοργάνωση του Plissken (το οποίο έρχεται τον Ιούνιο μ' ένα καταπληκτικό line up) ν' ανέβει στη σκηνή πριν από το Νεοϋορκέζικο σχήμα. Έχοντας ένα αξιόλογο ντεμπούτο άλμπουμ στις αποσκευές τους, οι My Drunken Haze ανέβηκαν στη σκηνή στις 21:40, με μόλις 10 λεπτά καθυστέρηση από το επίσημο πρόγραμμα της βραδιάς, πράγμα προφανώς θετικό, αν αναλογιστεί κανείς το χρονικό ξεχείλωμα που παρατηρείται συχνά στους ελληνικούς συναυλιακούς χώρους.

Το Κύτταρο είναι μισογεμάτο, το συγκρότημα επάνω στη σκηνή βρίσκεται σε πλήρη απαρτία, με έξι μέλη να γεμίζουν το χώρο του stage απ' άκρη σ' άκρη. Κιθάρες, μπάσο, ντραμς, πλήκτρα, νομίζω πως εύκολα διακρίνεις ότι έχει προηγηθεί μια συστηματικά καλή προετοιμασία, με την μπάντα να είναι καλοκουρδισμένη, με ήχο στιβαρό, γεμάτο και σωστά δουλεμένο. Όσο για την τραγουδίστρια, μια αν μη τι άλλο όμορφη παρουσία, έχω την αίσθηση πως με λίγη παραπάνω ελαστικότητα στη φωνή της, μπορεί να δώσει ακόμη μεγαλύτερη ώθηση στις ζωντανές εμφανίσεις της μπάντας. Τα εφτά τραγούδια που επέλεξαν να παρουσιάσουν ζωντανά και το δυναμικό, φορτισμένο τους φινάλε με τα "I Wanna Dream Again" και "Endless Fairytale", θαρρώ πως άφησε ικανοποιημένο το γεμάτο πλέον club.

Οι αδερφοί Pace και η αιθέρια ύπαρξη της Kazu Makino (η Ιταλο-ιαπωνική σύμπραξη δηλαδή που ακούει στο όνομα Blonde Redhead), εμφανίστηκαν στη σκηνή λίγο πριν από τις 11 το βράδυ, ντυμένοι όλοι στα λευκά και με τον κόσμο να τους υποδέχεται θερμά. Ξεκινώντας τη συναυλία με το ομότιτλο τραγούδι που ανοίγει το νέο τους άλμπουμ "Barragan", το οποίο και προφανώς ακούστηκε σε μεγάλο βαθμό. Η ατμόσφαιρα είναι μυσταγωγική, ο φωτισμός χαμηλός, το μπλε εναλλάσσεται με το βαθύ, ροζ χρώμα που έρχεται και χάνεται στο background. Η παράκληση του συγκροτήματος για μείωση του καπνίσματος μας προσγειώνει στην πραγματικότητα. Ο κόσμος γελάει. Δυστυχώς απέχουμε πολύ από εκείνη τη στιγμή όπου θα δούμε να συμβαίνει κάτι ανάλογο στους ελληνικούς συναυλιακούς χώρους. Δε βαριέσαι, εμείς να περνάμε καλά.

Το μπάσο με επαναφέρει στο μουσικό σύμπαν του συγκροτήματος. Δυνατό, υπόκωφο, σέρνεται πλάι στα ρυθμικά χτυπήματα των ντραμς, τις άλλοτε κοφτερές κι άλλοτε παραπονεμένες κιθάρες, που πηγαινοέρχονται συνεχώς πάνω στη σκηνή. Τα πλήκτρα και οι ηλεκτρονικές παρεμβολές είναι ουσιαστικά και καίρια παρόντα. Η εναλλαγή των γυναικείων φωνητικών της Kazu με τ' αντίστοιχα του Amedeo ηχεί εξαίσια, η ισορροπία μεταξύ τους προσδίδει υποδειγματικά στο τελικό αποτέλεσμα. Οι 2-3 φορές όπου υπάρχει ασυνεννοησία, παύση στον ήχο του συγκροτήματος και μετέπειτα επανεκκίνηση στη μουσική, όχι μόνο δε μ' ενοχλεί, αλλά διαρρηγνύει το προβλεπόμενο, που τόσο μηχανικά έχει καθιερωθεί στις συναυλίες στις μέρες μας. Ειλικρίνεια κι αυθορμητισμός, είναι κάτι που λείπει αρκετά από τον αυτοματοποιημένο κόσμο των συναυλιών.

Το φινάλε και το ανκόρ μας βρίσκει με τη μαγική, ουράνια είσοδο του "23", με την αισθαντική φωνή της Kazu να γεμίζει το συναυλιακό χώρο και την ιδία να αποχωρεί μετέπειτα χαμογελαστή, με γλυκύτητα και φανερά συγκινημένη από το ζεστό, συνεχιζόμενο χειροκρότημα του κοινού.