Blue Oyster Cult + Ivory Tower
Extra Terrestrial Live
Μάης του '98. 16 ετών, η τσάντα με τα σχολικά παρατημένη και το Stand ανοιχτό μπροστά μου. Δεν υπάρχουν ευθύνες, υποχρεώσεις ή πραγματικότητα. Κοιτάζω το βουνό απέναντι και σκέφτομαι πως μια μέρα, θα φτάσω μέχρι την κορυφή και θα δω τη μαγική χώρα που κρύβεται πίσω του. Ή μήπως το καράβι για Ιταλία; Αυτό είναι. Μια μέρα θα περάσω τη θάλασσα, θα γνωρίσω όμορφες γυναίκες. Μια μέρα, θα γίνω άντρας. Είναι επίσης η άνοιξη που έχω ανακαλύψει το φαινόμενο των Blue Oyster Cult. Ένα ταπεινό best of είχα καταφέρει να πάρω με το χαρτζιλίκι μου και δεν μπορούσα να σταματήσω να το ακούω. Για κάποιο περίεργο λόγο, αυτοί οι τύποι τραγουδούσαν για τις γυναίκες που θα γνώριζα, τα ταξίδια που ήταν μπροστά, τους ήλιους και τα θαύματα που έμελλε να δω. Η μουσική τους θα είναι για πάντα συνδεδεμένη μ' εκείνη την ανεπαίσθητη μετάβαση από άνοιξη σε καλοκαίρι, τον ανοιχτό δρόμο, την υπόσχεση του έρωτα που μετριέται μόνο σε χιλιόμετρα κάτω από τη γη.
Η συναυλία της Πέμπτης ήταν καθοριστική. Όσοι βιάστηκαν να την καταδικάσουν μιλώντας για δεινοσαύρους και άλλα τέτοια κακόβουλα απλώς δεν είχαν την παραμικρή ιδέα. Ο Eric Bloom και η παρέα του δεν ήταν ποτέ ομορφόπαιδα. Δεν πούλαγαν ούτε ξασμένο μαλλί, ούτε ηρωικά πορνό σόλο. Έπαιζαν μουσική. Έσταζαν από τις κιθάρες τους blues, country και space rock σε ένα τέτοιο χαρμάνι και με τέτοια punk ειλικρίνεια ώστε δεν χρειάζονταν κανένα άλλο διαπιστευτήριο. Και η σπουδαία μουσική είναι σαν το καλό κρασί. Δε χαλάει ποτέ.
Τη συναυλία άνοιξαν οι δικοί μας Ivory Tower οι οποίοι παρά την άρτια τεχνική τους κατάρτιση και την καλή διάθεση του τραγουδιστή, δεν με βοήθησαν να καταλάβω γιατί χρειαζόμαστε άλλο ένα γκρουπ κλώνο των Maiden. Ναι, ο τραγουδιστής είχε πολύ καλή φωνή (εξαιρετικά δυσεύρετο προσόν στους metal κύκλους της ημετέρας), ναι, οι κιθαρίστες τα χώνανε αλλά δεν πήγαινε κάπου το όλο θέμα. Ίσως για κάποιον που ασχολείται με τα Maiden-όπουλα να παρουσιάσουν ενδιαφέρον στο μέλλον αλλά εγώ στεναχωρέθηκα. Τα παιδιά έχουν δυναμικό. Αμαρτία να το χαραμίζουν σε κάτι που τελείωσε προ τριακονταετίας. Έπαιξαν τίμια όμως τα παλικάρια, τους το αναγνωρίζω. Χαιρέτησαν, έπεσαν τα φώτα και έφτασε η στιγμή που περίμενα από κείνο το απόγευμα της πρώτης λυκείου.
Επί της σκηνής, οι Cult απλά απέδειξαν την τεράστια κλάση τους ως μπάντα. Άψογοι, επαγγελματίες, επικοινωνιακότατοι και σε μεγάλα κέφια παρουσίασαν για κοντά στις 2 ώρες ένα σετ που περιλάμβανε τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους. Όταν δε, αυτές οι επιτυχίες συνίστανται σε ύμνους της κλάσης των "Burning for You", "Cities on Flame with Rock 'n' Roll", "Godzilla", "Harvest Moon" και φυσικά του απερίγραπτου "Don't Fear The Reaper" δεν θες πολλά λόγια. Ο ήχος που έβγαινε από τις τρεις (άντε τέσσερις αν βάλουμε και το μπάσο) κιθάρες τους, μπορεί να παρομοιαστεί με λειωμένο γυαλί ενώ αυτό γλιστράει στη ράχη του διαβόλου. Οργιαστικά lead, 70's instrumental prog rock εκρήξεις με το κάθε μέλος της μπάντας να παίρνει συγκλονιστικά σόλο, απογειωτικοί αυτοσχεδιασμοί, όλα ήταν εκεί.
Η μπάντα έδειχνε πραγματικά να απολαμβάνει την κατάσταση κάτι που απέδειξε έμπρακτα με τρία encore. Τέτοιο κέφι, ζωντάνια και αχαλίνωτη μουσικότητα από ανθρώπους τέτοιας ηλικίας δεν την περίμενα.
Από τα ιδανικότερα ξεκινήματα της καλοκαιρινής συναυλιακής σεζόν!
Set list: (Χωρίς ιδιαίτερη σειρά) Godzilla, Cities on Flame with Rock 'n' Roll, OD'd on Life Itself, Harvest Moon, Don't Fear The Reaper, Burning For You, Highway to Heaven, I Like To See You in Black, Last Days of May, Buck's Boogie, ME262, Golden Age of Leather. Ξεχνάω κάποια. Το μόνο που έλειψε ήταν το Astronomy αλλά μην τα θέλουμε και όλα δικά μας!
Ηighlights:
-:- O Eric, όταν σύστηνε τη μπάντα, μας ενημέρωσε ότι ο μπασίστας τους παίζει και με τους Queen. Για του λόγου το αληθές, έπαιξαν ένα απίστευτο medley 20 δευτερολέπτων με όλες τις μεγάλες επιτυχίες του ιστορικού γκρουπ. Όλα αυτά, στη μέση του Godzilla, αμέσως μετά από ένα μεγαλιθικά παραπαίων και αψεγάδιαστο σόλο στο μπάσο. Το κομμάτι αναδείχθηκε σε αληθινό τέρας.
-:- Η σκοτεινιά που έβγαλε το Reaper. Δεν το περίμενα. Κανείς δεν το περίμενε. Εκεί κάπου στο σόλο θύμισε doom ύμνο. Μου άρεσε.
-:- Το συναίσθημα όταν σκάσανε τα πρώτα ακόρντα του Burning for You. Ήμουν 16 και πάλι, καψούρης με το ομορφότερο κορίτσι του σχολείου και δίχως την παραμικρή ελπίδα. Priceless.
-:- Ο κόσμος. Σε ένα μεγάλο ποσοστό ήταν υποψιασμένοι. Ήξεραν γιατί ήταν εκεί. Και η μπάντα το ίδιο. Ιδανικός συνδυασμός.
-:- Ο άπαιχτος πιτσιρικάς, θα 'ταν δε θα 'ταν 7 χρονών με T-shirt Fire of Unknown Origin σε baby size.
-:- Buck's Boogie. Το instrumental rock δεν ακούστηκε ποτέ τόσο ψυχεδελικά γενναίο.
