BLUEs OYSTER CULT

Ο χώρος ήταν μισογεμάτος αλλά ζεστός. Στις 10 και τέταρτο βγήκε το σαπόρτ, οι θεσσαλονικείς Gemini Act. Ο τραγουδιστής Michael Griz μοιάζει από άλλη εποχή, με τα πέτσινα γάντια του και τις επικλήσεις στη μούσα. Ο πληθωρικός μπασίστας Γιώργος Χατζηανδρέου επιβεβαιώνει τη φήμη του με τις πρώτες πενιές. Ο κιθαρίστας Teo Σπυρίδης καθαρίζει αριστερά, ο κιμπορντίστας Δημήτρης Σαμαράς δεξιά και τα τύμπανα (Παντελής Αθανασιάδης) στο κέντρο. Η αγριοφωνάρα του Griz που δε του βγαίνει παρά τα όσα τσακίσματα, σκεπάζει δυστυχώς τα πάντα. Σκοτώνει διάφορες διασκευές μετάλλων, αλλά και το δικό τους, The Dawning of Gemini, που γίνεται βατερλό (Downing). The Revenge of Vera Gemini Act! Η εξαίρετη μπασογραμμή του Χατζηανδρέου στο Heaven & Hell είναι η μόνη ανάμνηση που θέλω να κρατήσω.

Έντεκα παρά δέκα ακούγεται στα ηχεία το θέμα από Το Παιχνίδι του Στέμματος. Βγαίνουν οι σταρς σεμνά και ταπεινά, σε αντίθεση με τους πρώτους. Πιο πολύ μου θυμίζουν μπλουζ μπάντα παρά ροκ ή χαρντ κάτι. Ξεκινάνε με τα This ain't the Summer of Love και Golden Age of Leather. Στο τρίτο και γνωστότερο ευρέως, Burnin' for You, και στο τέταρτο, Dancin' in the Ruins tonight, τραγουδάμε πια όλοι μα όλοι μαζί τους. Μπροστά μου είναι ένας πυρήνας πολύ νεαρών θεατών οι οποίοι ήρθαν διαβασμένοι. Πιάνω κουβέντα και μαθαίνω ότι οι διπλανοί ήρθαν απ' το Βόλο για χάρη τους. Και το επόμενο, Harvest Moon, μ' αρέσει πολύ. Το κοινό ενθουσιάζεται και εκδηλώνεται στο κιθαριστικό έπος The Vigil και το γκρουπ απαντά με ένα στούκας [ME 262].

Τα πνεύματα εξευμενίζονται με μια σύντομη νοσταλγική επιστροφή στις απαρχές [Then Came the Last Days of May]. Μετά ο Bloom μας καλεί να δούμε κάτι μεγάλο να έρχεται από το βάθος. Ο θεόρατος Godzilla είναι αποφασισμένος να πατήσει το Τόκιο και το Blockιο και οι θεατές αλαλιάζουν. Στη μέση της καταστροφής ο μπασίστας Kasim Sulton θυμάται κιθαριστικά όλα τα γκρουπ που έχει παίξει [Joan Jett, Utopia και Meatloaf /Bat out of Hell] και η παρένθεση συνεχίζεται με ένα αξιόμαχο τυμπανοκρουστικό σόλο του ακατάβλητου Jules Radino. Ο Godzilla επανακάμπτει δριμύτερος και στο καπάκι κολλάει δίπλα του ένα σόλο [κομμένη] κιθάρα του βοκαλίστα Buck Dharma, που μας υπομνύει υπέροχα τις μπλουζίστικες και τζαζίστικες καταβολές του σε συνδυασμό με τη βρετανική εισβολή του '64.

Το βασικό σετ κλείνει με το επικούρειο άνθεμ Don't Fear the Reaper. Βρέχει χειροκρότημα θερμό και παρατεταμένο από τους περίπου 700 της βραδιάς. Δεν περνάνε πέντε λεπτά και επιστρέφουν με ένα χορταστικό Buck's Boogie για να θυμηθούμε τι μπορούν να κάνουν οι BOC ζωντανά. Κατόπιν το κοινό φωνάζει, κραυγάζει, Astronomy. Δεν είναι στο πρόγραμμα αλλά όπως μάθαμε οι έλληνες φανς κάνανε ειδική σελίδα στο FB και ζήτησαν επίμονα να το παίξουν. Το παίζουν και παίρνει φωτιά το Κορδελιό και τα Σφαγεία [λέμε]. Κι έρχεται η επωδός να μας το επιβεβαιώσει. Cities on Flame with Rock and Roll.