Bokomolech + Coin + Infidelity
30 Μαρτίου 2008. Ώρα 1.16 το μεσημέρι. Το Rockin' & Romance παίζει στο πικ απ, έφτιαξα έναν καφέ, και κάθομαι να σκεφτώ όσα συνέβησαν στη χθεσινοβραδινή συναυλία.
Μπα, μάπα εισαγωγή. Έχω ξεμείνει από πηγές για κλόπυραϊτ φαίνεται.
Η αλήθεια είναι πως ξύπνησα με μια μοσχαροκεφαλή πενήντα κιλά και εκτός από τη μνήμη, με την οποία δεν τα πάμε καλά γενικώς, σήμερα και η σκέψη μοιάζει να ενδίδει. Αλλά ΟΚ, θα προσπαθήσω:
29 Μαρτίου 2008. Ώρα 9.37 μμ και η βραδιά ξεκινά συμπαθητικά με τους Infidelity. Τους βλέπω πρώτη φορά 'ζωντανά', δε γνωρίζω ότι μετρούν αρκετά χρόνια παρουσίας και έχουν κυκλοφορήσει ένα άλμπουμ. Η εμπειρία προφανώς λειτουργεί θετικά, αφού από τεχνικής πλευράς τουλάχιστον βγαίνουν πολύ καλά στο σανίδι. Η ποιότητα του ήχου ωστόσο δεν τους βοηθά, και για κακή μας τύχη δεν πρόκειται να βελτιωθεί ιδιαίτερα καθ' όλη τη διάρκεια του φεστιβάλ. Πλάκα είχε στους Bokomolech, που η 2η κιθάρα και τα tapes δεν ακούστηκαν ούτε για πέντε δευτερόλεπτα. Μάλλον ο ηχολήπτης θα σκέφτηκε ότι τέσσερα στα έξι όργανα δεν είναι άσχημο ποσοστό.
Έπαιξαν γύρω στη μισή ώρα, χρόνος που για νά 'μαι ειλικρινής δε μου άρκεσε ώστε να βγάλω κάποιο ολοκληρωμένο συμπέρασμα, θυμάμαι όμως ότι μου άρεσαν τα τρία τραγούδια με τα οποία έκλεισαν την εμφάνισή τους. Εκεί διαφαίνονταν κι ορισμένες πινελιές προσωπικού στυλ. Γιατί στα πρώτα κομμάτια, κάποιες σκοτεινές '80s επιρροές επισκίαζαν καθοριστικά τους Infidelity.
Η επόμενη μπάντα λέγεται Coin, και αρχίζει να παίζει ενώ προσπαθώ να βρω πώς ανοίγει η καταραμένη η πόρτα της τουαλέτας. Τι ευρωπαϊκά συστήματα είν' αυτά, γαμώ την τρέλα μου, δε θέλω να διανυκτερεύσω, να κατουρήσω θέλω!
Αν για τους Infidelity διατηρώ τις αμφιβολίες μου, για τους Coin μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι δε μου άρεσαν καθόλου. Άνετα θα ακούγονταν σε κάποιο μαγαζί τύπου X Club πριν από μερικά χρόνια (μου θύμισαν τα πάντα, από Bloodhound Gang μέχρι... Apoptygma Berzerk) αλλά σ' ό,τι με αφορά, σόρυ, this ain't my pint of beer. Ούτε τώρα ούτε τότε. Όχι πως δεν ξέρουν να παίζουν, προς Θεού. Μοιάζει όμως να μην ξέρουν γιατί.
Οπότε, καλώς ή κακώς, η αναφορά μου θα ακολουθήσει την κατεύθυνση που ήθελα εξ αρχής να αποφύγω: θα εστιαστεί αποκλειστικά στους Bokomolech.
Όσο ανάμικτα ήταν τα συναισθήματά μου πριν από την έναρξη της συναυλίας τους, άλλο τόσο είναι και τώρα που γράφω τούτες τις γραμμές.
Αφενός, ένιωθα την αποθυμιά, τη λαχτάρα που έχεις όταν πρόκειται να ξαναδείς κάποιο παλιό φίλο. Αφετέρου, με φόβιζε το μεγάλο διάστημα που είχε μεσολαβήσει από την τελευταία μας συνάντηση. Είχα να τους δω λάιβ από το 2003. Κι ο χρόνος δυστυχώς μόνο αν περιμένεις να... ωριμάσει το Τζακ Ντάνιελς -ή αν θες να φτιάξεις κάβα- είναι αρωγός. Για τα υπόλοιπα, μην την ψάχνεις.
Έτσι όταν ανέβηκαν στη σκηνή, λίγες στιγμές πριν ξεκινήσουν, γυρνούσα στο κεφάλι μου τα καίρια ερωτήματα του Μπάμπη Αργυρίου (βλ. την κριτική του για το A Way Out των Anti-Troppau Council), δηλαδή "γιατί σ' αυτό τον τόπο έχουμε την εντύπωση πως για τους περισσότερους η ενασχόληση με το εναλλακτικό ροκ είναι μια λόξα νεανική που κάποτε περνάει;" και επίσης "σβήνει η φλόγα και η εσωτερική ανάγκη με το που μπαίνει κάποιος στην παραγωγή;"
Αναρωτιόμουν λοιπόν τι απαντήσεις θα μου έδινε το enfant gate της ελληνικής εναλλακτικής σκηνής. Θά 'χουν άραγε παλιώσει σαν καλό κρασί οι Bokomolech ή θά 'χουν απλώς γίνει ξύδι;
Τελικά το άξιον απορίας ήταν πώς ένα γκρουπ καταφέρνει να σε ενθουσιάσει και να σε απογοητεύσει μέσα σε μισή ώρα. Ενώ ανοίξανε τη συναυλία με τις καλύτερες προοπτικές - ακόμη και τα μέτρια σχετικώς τραγούδια του Exit (trance) αποδόθηκαν άψογα, κι ήμουν έτοιμος να απαντήσω στον Μπάμπη πως όχι, η εσωτερική ανάγκη δε σβήνει έτσι εύκολα, ενώ συνέχισαν επαληθεύοντάς τες (οι καινούριες συνθέσεις, λάιβ τουλάχιστον, είχαν ατμόσφαιρα μαγική), και σκεφτόμουν να σκίσω το επόμενο τεύχος του Missing Ink κι όσα έχω συμπεράνει εκεί για τους Boko, κατέληξαν παρ' όλ' αυτά σε μια νυσταγμένη προσπάθεια να ανεβάσουν τον κόσμο με κάποια παλιά 'χιτ'.
Ήταν λάθος τακτικής; Αν μοίραζαν φερ' ειπείν καινούρια και παλιά κομμάτια, αντί να χωρίσουν το σετ σε τρία μέρη, δε θα χανόταν το νήμα; Έφταιξε μήπως που είχαν περιορισμένο χρόνο στη διάθεσή τους; Γιατί πραγματικά δημιουργήθηκε μια "Άντε-να-τελειώνουμε" εντύπωση: ο Δημήτρης Ιωάννου, ο τραγουδιστής τους, ζήτησε από το κοινό να διαλέξει το τελευταίο τραγούδι (η πλειοψηφία προτίμησε το Crazy Water φυσικά, αν και ακούστηκαν φωνές που θέλανε το Sin River), μα τελικά οι Boko επέλεξαν μια βιαστική εκτέλεση του Give It Up και εξαφανίστηκαν.
Αυτή η επιλογή με δικαιώνει από μιαν άποψη (βλ. το προαναφερθέν Missing Ink), μα δεν αλλάζει το γεγονός ότι τα τελευταία δέκα-δεκαπέντε λεπτά γινήκαν αγγαρεία. Κι όχι αγγαρεία της πλάκας, μιλάμε για ταψιά κινγκ σάιζ με προχθεσινή καμμένη ομελέτα που δεν ξεκολλάει ούτε με φτυάρι.
Έστω. Δεν παύω να ελπίζω σε κάτι καλύτερο. Τουτέστιν, μια κάποια συγκρότηση στο επόμενο άλμπουμ. Το εύχομαι ολόψυχα, και για κείνους και για μας. Αμήν.
[Φωτογραφίες - Κώστας Καρδερίνης]
