Live @ Electric Ballroom

Camden, Τρίτη και 13, λίγο μετά τις 9. Προσπαθώ για μία τελευταία φορά να προετοιμάσω το γκρουπ των ανθρώπων που παρέσυρα στο Electric Ballroom για το τι πρόκειται να ακολουθήσει, ενώ από τα ηχεία ακούγεται το Kerosene. Οι τέσσερις από τους πέντε δεν έχουν ξαναδεί τους Boris live. Ο πέμπτος βαριέται και αρχίζει να μιλάει για τους Big Black. Τελικά τα παρατάω και καταλήγουμε να συζητάμε για το αν θα πάμε Mayhem τον Μάρτιο.

Μου είναι πάντα δύσκολο να εξηγήσω γιατί οι Boris είναι η καλύτερη μπάντα που έχω δει/ακούσει ζωντανά. Σίγουρα είναι απρόβλεπτοι, αλλά αυτό το έχει αποδείξει ήδη η δισκογραφία τους. Η ηλίθια ανάγκη για κατηγοριοποίηση της μουσικής γενικά τους αδικεί, αλλά ευτυχώς στην περίπτωση τους δεν τους περιόρισε ποτέ δημιουργικά (και τελικά η ταμπέλα Japanese είναι πρακτική όταν ψάχνεις για δίσκους). Οι ίδιοι είναι μάλλον αδιάφοροι απέναντι σε debates τύπου Pink ή Amplifier Worship, πόσο μάλλον για το αν τους καταράστηκε ο νούμερο ένα φαν τους όταν πρωτοάκουσε το Flare. Οι Boris είναι ιδιαίτεροι για πολλούς λόγους και ένας από αυτούς είναι η ικανότητά τους να μετατρέπουν το οποιοδήποτε recording τους σε μοναδική οπτικοακουστική εμπειρία, αντί να αναπαράγουν απλώς έναν τεχνικά τέλειο ήχο για να πάρουν την έγκριση του εκάστοτε κοινού τους.

Το οποίο και αυτή τη φορά αποτελείται στο 90% του από άντρες, αρκετοί από τους οποίους έχουν ήδη φορέσει τα t-shirts που μόλις αγόρασαν από το merch table-εγώ είπα να το πλύνω πρώτα. Καθώς λοιπόν περιμένουμε και θαυμάζουμε όλοι μαζί το στήσιμο, ή αν θέλετε την αρχιτεκτονική του stage (όπως παρατηρεί ο φίλος Νο. 5), με Orange πάνω σε Sunn πάνω σε Orange, την double neck όρθια στην άκρη, το gong πίσω από τα ντραμς και φυσικά τον εξοπλισμό της Wata, Wata και Takeshi ανεβαίνουν για ένα τελευταίο τσεκ. Άντε όμως, πήγε 9.27...

Σε δύο λεπτά η μουσική σταματάει, τα φώτα χαμηλώνουν και από πορτοκαλί γίνονται ροζ, και οι δυο τους επιστρέφουν στη σκηνή, παίρνουν θέσεις και αρχίζουν να παίζουν. Το σόου βέβαια δε μπορεί να αρχίσει χωρίς τον ντράμερ-instigator Atsuo, o οποίος πετάγεται μπροστά μας με τα χέρια ψηλά, μας κοιτάζει στα μάτια έναν έναν και ενώ έχουμε ήδη ξεσπάσει σε φωνές και χειροκροτήματα, μας κάνει νόημα: More! Όταν τα ουρλιαχτά πλέον του κοινού τον ικανοποιούν, εξαφανίζεται μέσα στην ομίχλη και ξεκινάμε με BlackOut, ίσα ίσα για να συνειδητοποιήσουμε τι γίνεται, και ακολουθεί το Pink. Και μετά χαμός.

Κατά τη διάρκεια του σετ εναλλάσσονται τα κομμάτια του άλμπουμ (in no particular order), ενώ o Atsuo πηγαινοέρχεται, μας τσεκάρει, βαράει το gong του με μανία, απαιτεί τη συμμετοχή μας, ενώ δεν παραλείπει να μας υπενθυμίζει ότι είμαστε οι καλύτεροι και σε μία του παύση να μας ευχαριστήσει για το support μας όλα αυτά τα χρόνια. Με τη σειρά του ο Takeshi μας φωνάζει: Let's say it's a party-the Pink re-release party! Και γελάει. Η Wata-προσωποποίηση του effortlessness- δεν έχει μικρόφωνο σε αυτό το τουρ κι έτσι μας λέει γεια με ένα σόλο και μια υπόκλιση. Και συνεχίζουν.

Η μεταξύ τους επικοινωνία είναι κάτι μοναδικό. Είναι δεδομένο ότι είναι τεχνικά άρτιοι. Στη σκηνή μοιάζουν να αυτοσχεδιάζουν και με μαγικό τρόπο να καταφέρνουν να δημιουργούν εκεί μπροστά σου κάθε φορά το τέλεια δομημένο κομμάτι, μέσα στο οποίο τελικά αναγνωρίζουμε τον κάθε ήχο και κάθε στίχο που απ' ότι φαίνεται όλοι θα θέλαμε να μπορούμε να τραγουδήσουμε μαζί με τον Takeshi...

Και σε αυτό το σημείο μπαίνουμε στο Just abandoned myself. Πέφτει ξύλο αλλά δεν με νοιάζει καθόλου. Έχω ήδη ρίξει μπουνιά στον κλασσικό ενοχλητικό που προσπαθούσε πριν λίγο να με εκτοπίσει ενώ χανόμουν στην χαοτική τελειότητα του Pseudobread και πλέον ούτε καν με απασχολεί το ότι όλες οι μίζερες απόπειρες μου να μάθω γιαπωνέζικα πήγαν τζάμπα. Ο Atsuo παρατάει τα ντραμς του, έρχεται κατά πάνω μας, αρπάζει τον καρπό μου από τη μια και το ευτυχώς πιο στιβαρό χέρι του διπλανού μου από την άλλη και νοιώθω την πίεση. Οκ, καταλάβαμε. Σε δευτερόλεπτα τον έχουμε στείλει στην άλλη άκρη του Ballroom και ξανά πίσω στη σκηνή. Υποκλίνεται και Farewell. Υπόσχονται δύο καινούρια κομμάτια πριν μας καληνυχτίσουν.

Οι Boris μεταξύ coolness και θεατρικότητας δεν είναι self-indulgent, θέλουν να σε ευχαριστήσουν. Ο Atsuo δεν σπαταλάει την ενέργεια του, σου την πετάει στα μούτρα και περιμένει να την ανταποδώσεις, δεν θέλει να σε εντυπωσιάσει αλλά να σε κάνει μέρος αυτού που συμβαίνει εκείνη τη στιγμή. Ο Takeshi και ειδικά η Wata, μέσα στη φαινομενική της ηρεμία, δεν είναι χαμένοι στον κόσμο τους. Υπάρχει μία δυναμική μεταξύ μπάντας και κοινού που κάνει κάθε live τους απρόβλεπτο και συναρπαστικό μέχρι τέλους.

Φεύγουμε σε κατάσταση σοκ, με μία μπαγκέτα και ένα σετ-λιστ. Είναι Παρασκευή και τα αυτιά μου δεν έχουν συνέλθει. Θέλω κι άλλο.

PS: Στο Uk tour ανοίγουν οι συμπαθέστατοι Broken Oak Duet από το Worcester, instrumental, heavy, noise ντουέτο (obvs.). Λίγο τεχνικοί για τα γούστα μου, αλλά ότι έπρεπε για ίντρο και φαίνεται να έχουν μέλλον. Check them out!