Brotherhood of girls
Αν ο Τζορτζ Μπένσον έμαθε να παίζει ακούγοντας τον Γουές Μοντγκόμερυ, ο δεύτερος έμαθε όλα όσα ήξερε από τον Τζάνγκο Ράινχαρτ, άντε και τον Τσάρλι Κρίστιαν. Όλοι μαζί, και άλλοι τόσοι ίσως, σχημάτισαν το παζλ του (κιθαρίστα) Ρίτσαρντ Μπίσοπ. Όταν έπαιξε ένα θέμα του Τζορτζ Μπένσον αναφέρθηκε στον Γουές Μοντγκόμερυ, όχι για να φανερώσει τις ρίζες του στυλ παιξίματός του, αλλά για να σπάσει την ασταμάτητη πάρλα του αδερφού του, ο οποίος έπιασε τόσα θέματα μιλώντας ανάμεσα στα τραγούδια όσα δεν φαντάζεστε.
Ξεκινώντας από την οικονομική και πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, άρχισε να βρίζει κάποιον Γιάννη που υποσχέθηκε να περάσει από το λάιβ αλλά ... δεν, και λίγο μετά αποφάσισε να πει τον πόνο του για το τσιγάρο, την "πριγκήπισσα νικοτίνη" και τους Κινέζους. Και αυτός, και ο αδερφός του σε μικρότερο βαθμό, προσπάθησαν να ξεπεράσουν τον ... Πουλικάκο σε αριθμό τσιγάρων που κάπνισαν πάνω στη σκηνή. Κάπνισμα, άλλο ένα κοινό με τους Έλληνες, ακροατές τους και μη, τους την έφερε όμως ο Άλαν Μπίσοπ όταν χειροκρότησαν στο τέλος του 6 kids of mine (το κομμάτι από το Dante's Disneyland Inferno του '96, για τον τύπο που σκότωσε τα έξι παιδιά του), κι από εκεί πιάστηκε για να κάνει το ψυχογράφημα των Ελλήνων όπως ούτε οι ίδιοι έχουν συνειδητοποιήσει πως ισχύει, συνέχισε δε, σχολιάζοντας τα όσα έλεγε ή έπαιζε στην κιθάρα ο αδερφός του σε πραγματικό χρόνο, και δεν συμμαζεύτηκε μέχρι το κλείσιμο του λάιβ που τραγούδησε το προσωπικό αγαπημένο Dreamland από το Horse Cock Phepner του '87.
Δυστυχώς δεν κατάφερα να παρακολουθήσω το φιλμ του Charles Gocher που προηγήθηκε, ούτε να καταλάβω πολλά από το dj-set με επτάϊντσα και κασέτες του Θανάση Μουτσόπουλου - πρώτο και τελευταίο απ' ότι ο ίδιος δήλωνε - μέσα στο γενικό μέσα έξω στους χώρους του 6dogs που γινόταν από τον κόσμο (λίγος, αλλά και πολύς ταυτόχρονα για τα δεδομένα του χώρου).
Δε νομίζω ότι έχω να πω περισσότερα για ένα λάιβ που περίμενα αρκετά χρόνια, και είναι από τα λιγοστά για τα οποία θα ξεκινούσα πλέον να πάω να παρακολουθήσω. Σε μένα προσωπικά άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Δυο τρεις παρατηρήσεις μόνο θα μπορούσα να κάνω γι αυτούς τους δύο ανθρώπους που παρέμειναν στο ίδιο χαμηλό προφίλ όλα αυτά τα χρόνια αποδεικνύοντας ότι η μουσική είναι ο φυσικός τους χώρος, και δεν ήταν απλοί περαστικοί. Οι δυο τους μαζί απέδειξαν εκείνο το βράδυ ότι κάνουν αυτό που γουστάρουν χωρίς να νοιάζονται και πολύ για το τι σκέφτεται ο καθένας, αν κάποιοι μπήκαν στο παιχνίδι τους λίγο άλλαζε τη δική τους στάση. Η ικανότητα στην κιθάρα του ενός, και το κοφτερό χιούμορ και η διεστραμμένη φωνή του άλλου έκαναν μαζί έναν εκρηκτικό συνδυασμό που "ή αγαπάς ή μισείς", ενδιάμεση λύση δεν υπάρχει.
Μόνο και μόνο για την απολαυστική εκτέλεση του κομματιού The Brothers Unconnected (και αυτό από το Dante's Disneyland Inferno) αξίζει να τρέξετε να τους ακούσετε αν παρουσιαστεί τέτοια ευκαιρία.
