Bruckenfestival 2014

Τον χώρο της συναυλίας στην Theodor-Heuss-Bridge του Pegnitz, τον γνωρίζω απ' έξω και ανακατωτά, καθώς είναι στο αγαπημένο μου πάρκο, εκεί που βρίσκομαι στον ελεύθερο χρόνο μου, καθημερινά. Πρόκειται για ένα γιγάντιο πάρκο, που από την αρχή του έως το τέλος απαιτεί 10 λεπτά γρήγορης ποδηλασίας. Και εάν δεν σου φτάνει αυτό και αποφασίσεις να διασχίσεις και τον κεντρικό δρόμο που βρίσκεται στην μία του πλευρά, τότε παύει να είναι πλέον απλά ένα πάρκο, μεταλλάσσεται σε δάσος και απαιτεί 30+ λεπτά εντατικής ποδηλασίας μέχρι την περιοχή Furth. Ένας ονειρικός χώρος λοιπόν για κάθε λογής δραστηριότητες όπως jogging, ποδηλασία, ποδόσφαιρο, φαγητό στο γρασίδι, ηλιοθεραπεία, γυμναστική, απλή περιπλάνηση και φυσικά, συναυλίες, δίπλα στο ποτάμι.

16-08-14 Day 1

Ο γνωστός πλέον εξοπλισμός στο σακίδιο και έφυγα για το πάρκο. Πλησιάζοντας στον χώρο της συναυλίας άκουσα ήχο πίπιζας. Μου φάνηκε τόσο παράξενο. Δεν πίστευα στ' αυτιά μου. Φτάνοντας όλο και πιο κοντά, τον αντάμωσα. Ήταν όντως έτσι. Ήταν ο κύριος της φωτογραφίας που μας καλωσόριζε στο φεστιβάλ με το όργανό του.

18:00 ακριβώς. Βγήκε ο παρουσιαστής.

Ο γυμνός και πασαλειμμένος με τα χρώματα της Γερμανίας Κύριος (Bird Berlin το όνομά του, αν δεν κάνω κάπου λάθος), επαναλάμβανε επάνω στο ρυθμό το όνομα του φεστιβάλ. Μεγάλη φιγούρα. Μας καλωσόρισε στο διήμερο Party προλογίζοντας τους ...

"Flying Penguins".

18:05 Ξεκίνησαν, καλούτσικοι είναι, έχουν και λίγη πλάκα. Παίζουν ρυθμικά και σωστά, αλλά είναι για ακροατήριο μικρότερων ηλικιών. Είναι σίγουρο πως ο γιος μου και η παρέα του θα ενθουσιαζόταν. Πολύ νεανικό Rap, κομματάκι Reggae, λίγο Ragga που μαζί με το βιολί και τα πνευστά ακουγόταν κάπως ενδιαφέρον, αλλά, μέχρις εκεί. Κουνηθήκαμε λίγο και τέλος. Δεν θα επιδίωκα να τους ξαναδώ.

19:30 και βγήκαν οι "The Johnny Komet".

Ωραία ξεκiνησαν. Αργόσυρτα και Ψυχεδελικά. Ψυχανώμαλοι είναι κι' αυτό τους κάνει εξαιρετικά ενδιαφέροντες. Τα κομμάτια τους "κόβονται" διαρκώς από φωνές και από solos. Δεν υπάρχει όμως κανένα πρόβλημα καθώς, μπάσος και τύμπανος είναι ... δύναμη! Σας μιλάω για μεγάλη δύναμη! Πολύ καιρό είχα να ακούσω ζωντανά, τόσο καλή βάση από τύμπανα και μπάσο.

Κάτι δεν μου πάει καλά στην κιθάρα και στην φωνή. Παίζει και τραγουδάει "στα όρια" του τόνου, αλλά αυτό ακούγεται τελικά, υπέροχα. Όσο περνάει η ώρα μου αρέσουν και περισσότερο. Είναι πάρα πολύ καλοί. Έχουν μόνο μια κιθάρα αλλά, πως τα καταφέρνει και ακούγεται σαν τρεις! Κάποια στιγμή μου ήρθαν στον νου οι Jam! Και στον ρυθμό και στον ήχο. Παίζουν δαιμονισμένα. Είναι Δαίμονες. Και στο παίξιμο και στην ψυχή.

Τελείωσαν μέσα σε πολλά χειροκροτήματα.

Διάλειμμα. Έφοδο στα τραπέζια με το σκάκι. Το πήρα απόφαση. Θα δοκιμάσω τις δυνάμεις μου. Τι το 'θελα ο έρμος; Οι δυνάμεις μου, ήταν τελικά, πολύ "αδύναμες". Πήρα ό,τι πήρα (να μην πω τι!) και σηκώθηκα με τα μούτρα "κρέας".

Το διάλειμμα τελειώνει. Το sound check για τους επόμενους τελείωσε και από τα ηχεία του PA βγαίνει πλέον, μουσική. Είναι Sade (Soldier). Ωραίο κομμάτι. Καιρό είχα να το ακούσω. Μια μικρή παύση και μετά... Beatια.

Μαζευόμαστε πάλι μπροστά. Τα Beatια δυναμώνουν και το PA δείχνει την δύναμή του. Παύση πάλι, σιγή, πουλάκια, κουκουβάγιες και ήχοι ζούγκλας από τα ηχεία. Καπνοί.

Βγαίνουν οι "Hundreds". Το κοινό ζητωκραυγάζει. Πρέπει να είναι διάσημοι. Ελπίζω να είναι και καλοί.

Βγήκε ένας και ξεκίνησε να χτυπάει με μπακέτες κάτι ηλεκτρονικά σε έναν ρυθμό που δεν μου αρέσει. Βγήκε και ο δεύτερος με ένα κουστουμάκι και κάθισε στα πλήκτρα του. Συνεχίζεται το ίδιο ανάξιο λόγου Beat. Δεν μπορώ να καταλάβω που το πάνε, τι θα ακούσω.

Μικρή παύση και στο καπάκι, πάμε πάλι στο ίδιο ανόητο μπιτ.

Βγήκε μια κοπελιά. Ξυπόλητη. Χοροπηδάει σε έναν παράξενο ρυθμό, δικό της, σαν να κάνει Γυμναστικές Επιδείξεις! Δεν ξεκινήσαμε καλά.

Δεν μου αρέσει αυτό που ακούω. Σκέτη σαχλαμάρα είναι. Αυτοί είναι πιο ανόητοι από την Ευριδίκη και τον Κοργιαλά. Πόσο θα αντέξω ακόμη; Γκρρρρρρρ!!

Είναι από τις λίγες περιπτώσεις που δεν μου φτάνουν οι λέξεις για να περιγράψω την .... σαχλαμάρα. Όλο κάτι πάει να ξεκινήσει, όλο το κλωθογυρίζουν, αυτή όλο χοροπηδάει ανόητα και εκτός ρυθμού και τραγουδάει κάτι Eurovision στίχους, όλο ... όλο ... όλο ... και τελικά ... τίποτε!

Τι σκατά είναι αυτό που παίζουν;

Και όσο πάει γίνεται και χειρότερο. Δεν υπάρχει αυτή η μουσική! Είναι τόσο ανόητοι, που δεν τους χάρισα ούτε 2 ΜΒ από την φωτογραφική μου για μια φωτό.

Το κοινό όμως, διασκέδασε. Δεν χόρεψε, καθώς ο ρυθμός στα κομμάτια τους είναι πολύ ανόητος, αλλά ... διασκέδασε. Μέχρι και κοπελίτσα με t-shirt με το όνομά τους είδα (θα μου πεις, εδώ υπάρχει "Σύλλογος Φίλων Σταμάτη Γονίδη", οι θαυμαστές των Hundreds σε παραξένεψαν;)

Και πολλά έγραψα! Επιτέλους τελείωσαν. Διάλειμμα.

10:40 και επί σκηνής οι "The Animen".

Ξεκίνησαν και γέμισε ο χώρος, μουσική. Πρώτη εντύπωση: Παίζουν δυ-να-τά και σωστά! Το χρειαζόμουν αυτό τώρα. Αναγέννηση! Σαν Last Drive που είπε και κάποιος φίλος (πολύ καλύτεροι και ποιό συγκροτημένοι όμως, θα συμπλήρωνα εγώ). Κάποιες στιγμές μου ακούστηκαν σαν Meteors με φωνητικά Δαδάτση!!

Είναι Δυναμίτες! Παίζουν απίστευτα δεμένα και με πάρα πολύ δύναμη. Κάποια στιγμή αυτό που άκουσα μου έφερε στον νου τα μέτρα του "You' re the one that I love". Έπαιξαν και το Speedy Gonzales και ώ του θαύματος, όχι μόνο δεν με ενόχλησε αλλά και μου άρεσε κι' από πάνω.

Είναι πολύ δεμένη μπάντα. Ξέρουν να παίζουν, αυτό που παίζουν βγάζει ενέργεια, και είναι πλασμένοι για live. Η επικοινωνία τους με τον κόσμο είναι υποδειγματική. Μαζί τους, θα κουνηθείς, θα χορέψεις, θέλεις δεν θέλεις.

Τελείωσαν. Οι Animen ήταν, είναι, απίθανοι.

Η πρώτη μέρα έκλεισε με ανάμικτα συναισθήματα από την μουσική (2+-2-) και τα καλύτερα από την διοργάνωση.

Ές αύριον τα νεώτερα.

17-08-14 Day 2

Δεν είχα χρόνο να πάω νωρίς για τους K37a. Άσε και που αυτά που άκουσα στο site της συναυλίας αλλά και στο YouTube από αυτούς, δεν μου έκαναν click και σε κάτι, ώστε να τρέξω. Έφτασα ακριβώς την στιγμή που ο χοντρούλης προλόγιζε τους:

"Bambi Davidson"

Από όσα είχα δει στο Internet, μου είχαν φανεί ενδιαφέροντες. Βγήκαν. Είναι 5 και δεν έχουν μπάσο. Τύμπανα, κιθάρα, μια κυρία με πιατίνια και 2 πλήκτρα. Βαρετά ξεκίνησαν. Η κυρία παράτησε τα ντέφια και έπιασε σαξόφωνο. Χλιαρά χειροκροτήματα. Από υποχρέωση.

Το 2ο track ξεκίνησε με πολύ θόρυβο. Ο θόρυβος κάποια στιγμή κόπασε, αλλά ... η μουσική δεν ήρθε ποτέ. Το 3ο track λίγο πιο ρυθμικό, με την κυρία να "τις δίνει" γερά με το σαξόφωνο. Παραμορφωμένες φωνές, επάνω σε γρήγορο τζαζ μπιτ, το Sax και η κιθάρα να ουρλιάζουν. Τουλάχιστον αυτό μοιάζει με ... κάτι.

Έπαιξαν και αυτοί το 45λεπτό τους, αφήνοντας για τελευταίο track το "Suicide". Το μόνο τους κομμάτι που είναι, "κομμάτι" και το μόνο που από όπως αποδείχθηκε τελικά, γνώριζε και όλος ο κόσμος (μαζί και γω).

Άλλα περίμενα από αυτούς, άλλα πήρα τελικά. Απογοητεύτηκα.

Η ώρα είναι μόλις πέντε το απόγευμα, ο ήλιος ξαφνικά εξαφανίστηκε πίσω από τα σύννεφα και ο αέρας "ξυρίζει" άσχημα. Προβλέπεται δύσκολη νύχτα.

17:45 βγήκαν οι Farewell Dear Ghost

Ανούσια σχολική pop και ανάξια κάθε αναφοράς. Πολύ James (θα 'θελαν), λίγο Coldplay (θα 'θελαν) κλπ κλπ.

Αναρωτιέμαι. Είσαι ο μουσικός, είσαι επάνω στην σκηνή, παίζεις, παίζεις και ξαναπαίζεις την Pop σου και από κάτω βλέπεις πως, δεν κουνιέται κανείς. Όταν τελειώνει κάθε track λαμβάνεις ίσα ίσα κάποια χλιαρά χειροκροτήματα (από υποχρέωση) και συνεχίζεις; Άστο ρε φίλε. Κάνε κάτι άλλο ρε γαμώτο!

Μα γιατί υπάρχει αυτή η μουσική; Για τα σχολαριόπαιδα; Οκ λοιπόν, αν είναι έτσι, ας καταργήσουμε τα σχολεία για ένα διάστημα, να χαθούν τα σχολαριόπαιδα, μπας και σταματήσουν και όλοι αυτοί οι τύποι να παίζουν με τα νεύρα μας. Μπορεί να χάσουμε λίγη μόρφωση, αλλά με λίγα εντατικά μαθήματα αργότερα, θα την ξαναφέρουμε πίσω! Τι άλλο να πω ρε γαμώτο! Η μουσική αυτή, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ! Δια Νόμου; με Προεδρικό Διάταγμα; Με Πραξικόπημα; δεν ξέρω, αλλά ... πρέπει να εξαλειφθεί!

Φεύγουμε για βόλτα.

19:20 και στην σκηνή Damion Davis

Ένα κοινότυπο Rap με λίγο Reggae χρώμα, ίσα ίσα για παιδάκια και μάλιστα... στα Γερμανικά. Η καλύτερή μου! Δύσκολα τα βλέπω για την επόμενη ώρα.

Πάλι την γκρίνια θα αρχίσω. Παίζεις Rap και βλέπεις από κάτω τον κόσμο με σταυρωμένα τα χέρια, να κουνάει ίσα ίσα τα φρύδια του, τότε, βία βία να είσαι ο 4ος πίθηκος. GTP. Τέλος.

21:00 και στην σκηνή οι "Blaudzun"

Είναι από τα ονόματα που ανυπομονούσα να δω, καθώς, ένα track τους που υπήρχε στο site του festival, το "Quiet German Girls" έχει "σφηνώσει" στο κεφάλι μου το τελευταίο διάστημα.

Βγήκαν. Μα πόσοι είναι; Μέτρησα 8 άτομα. Ξεκίνησαν και φαίνονται ενδιαφέροντες. Πέρα από τα βασικά, υπάρχει τρομπέτα, βιολί και κρουστά. Ωραία πάνε. Η κοπέλα παράτησε το βιολί της και έπιασε ένα βαθύ. Μου θυμίζουν λίγο Waterboys. Έχουν και ακορντεόν αλλά δυστυχώς, η ηχοληψία δεν τους βοηθάει. Ελπίζω να τα καταφέρει ο ηχολήπτης και να αναδείξει όλα όσα υπάρχουν επάνω στην σκηνή. Είναι δύσκολο αυτό που παίζουν. Φορτωμένο.

Στο "Quiet German Girls" που προφανώς είναι και το Hit τους, έγινε φυσικά το αναμενόμενο πανηγύρι.

Η κοπέλα έπιασε ένα μικρό κιθαρόνι τώρα. Ακούω κάποιες κιθάρες αλά U2. Που το πάνε; Τέλος πάντων, το πήγαν όπου το πήγαν πολύ όμορφα και πολύ ωραία, ομολογουμένως, με πολλές παραλλαγές, όμορφους ήχους αλλά και καλή σκηνική παρουσία, τελείωσαν κι` αυτοί και ήρθε επιτέλους η ώρα για το ξεσάλωμα και για την "μεγάλη έξοδο" από το Party.

11 παρά 5 και βγήκαν οι "Elektro Guzzi"

Το πως τους περιμένει ο κόσμος, δεν περιγράφεται. Στις 2 ημέρες του φεστιβάλ, πρώτη φορά είδα τόση συγκέντρωση από το κοινό. Και μείς εκεί φυσικά, αλλά δεν μπορούμε να πάμε όσο μπροστά θέλουμε. Η κατάσταση είναι ... πήχτρα!

Ξεκίνησαν. Ήρθε επιτέλους η ώρα να δείξει το ΡΑ "τα δόντια του". Από τα πρώτα δεύτερα φάνηκε που πάει το πράγμα. Και πήγαινε, πολύ ψηλά!

Με την Techno τα πράγματα είναι απλά. Χορεύεις μέχρι να πονέσουν τα πόδια σου, τα χέρια σου, οι κοιλιακοί σου ή ... τα μυαλά σου. Και σίγουρα τα 45 λεπτά, δεν αρκούν ούτε για ζέσταμα (ίσα ίσα για το δοντάκι, που λέει και ο φίλος μου ο Παντελής). Με το καλημέρα τους, ο πυρετός χτύπησε κόκκινο. Και ανέβαιναν και ανέβαιναν και ανέβαιναν, έφτασαν κι αυτοί στα 45μιν τους, τα "ξεχείλωσαν" και λίγο πηγαίνοντάς τα στα 50κάτι, έφυγαν απ' την σκηνή, ξαναβγήκαν γρήγορα γρήγορα και για ένα ανκόρ πριν κρυώσουμε και χάσουμε τον ρυθμό μας και σε λιγότερο από ακόμη 10 λεπτά, μας αποχαιρέτησαν κι αυτοί. Μακάρι να συνέχιζαν ως το πρωί, αλλά, δεν γινόταν. Είπαμε, καθείς με το 45άρι του.

Ο παρουσιαστής μας και πάλι στην σκηνή. Μας αποχαιρέτισε και αυτός και το Bruecken Festival 2014, τελείωσε.

Τι μου έμεινε;

Πρώτ' απ' όλα, οι απίστευτα θετικές εντυπώσεις από την διοργάνωση. Οι άνθρωποι (οι διοργανωτές), το κατέχουν το θέμα. Γνωρίζουν τα πως και τα γιατί μιας μεγάλης σε διάρκεια, διοργάνωσης. Γνωρίζουν πως ο κόσμος, πρέπει κάπως να παραμένει σε εγρήγορση, να μην βαριέται, να έχει κάτι να κάνει. Πρέπει με κάτι να απασχολείται όση ώρα δεν υπάρχει μπάντα στην σκηνή ή ακόμη ακόμη κι αν πήγε εκεί για άλλους λόγους. Υπήρχαν αμέτρητα τραπέζια για σκάκι, δημιουργία Graffiti, Guitar Hero σε Flat Screen, πολλά παιχνίδια και δραστηριότητες για τα παιδιά και τους γονείς, όλες οι επιλογές στο ποτό και στο φαγητό, αμέτρητοι πάγκοι με παντός είδους προϊόντα προς πώληση όπως βινύλια, μπιζού, t-shirts, μέχρι και παιδικά ρουχαλάκια, εναλλακτική σκηνή σε τεράστια τέντα με εκδηλώσεις λόγου, πρόζας, κλασσικής μουσικής κλπ.

Μέχρι και υπηρεσία άμεσης καθαριότητας υπήρχε με δύο άτομα, ο ένας να σέρνει το καρότσι και ό άλλος να πετάει μέσα ό,τι μπορούσε να μαζευτεί στα γρήγορα από το έδαφος. Για τις δε τουαλέτες, τι να σας πω. Χημικές φυσικά, αμέτρητες στον αριθμό (οι υπερδιπλάσιες για τις κυρίες, φυσικά) και στην έξοδο νεροχύτες με νερό, κρεμοσάπουνο και χαρτο-πετσέτες και προαιρετικό donation για την όλη υπηρεσία.

Και φυσικά μου έμειναν οι τρείς καινούργιες μπάντες που γνώρισα, οι "The Johnny Komet", οι "The Animen" και οι "Blaudzun".

Και για τέλος, για πολλοστή φορά, θα επαναλάβω το ίδιο. Και θα το επαναλαμβάνω σε κάθε ευκαιρία και μέχρι να κουραστώ: Όποιος ανεβαίνει σε μια σκηνή σ' αυτά τα live, μπορεί να παίζει ό,τ ι παίζει (ως γνωστόν, περί ορέξεως....), αλλά, ξέρει να παίζει!