Powerful or powerless?

Όσοι βρέθηκαν το βράδυ της Παρασκευής στο club Fuzz, στη συναυλία της Cat Power, θα μνημονεύουν αυτή τη νύχτα αν όχι για όλη τους τη ζωή, σίγουρα για πολλά χρόνια. Είτε γιατί είχαν την τύχη να δουν μια πολύ προσωπική ερμηνεία μιας ιδιαίτερης και ευαίσθητης καλλιτέχνιδας είτε γιατί είχαν την "ατυχία" να παρακολουθήσουν την πιο αντιεπαγγελματική συναυλία της ζωής τους. Τι από τα δυο ισχύει; Και τα δυο. Το ερώτημα είναι τι από τα δυο βαραίνει περισσότερο το ζύγι στην τελική σου γνώμη.

Η Chan Marshall, κάτω από το όνομα Cat Power, φτιάχνει δίσκους που σε συντροφεύουν σε ιδιαίτερες στιγμές. Δεν ακούς Cat Power ούτε όταν κάνεις πικνίκ με τους φίλους σου ούτε όταν έξω ο ήλιος λάμπει και ξεκινάς με το αμάξι σου να πας στη θάλασσα (εντάξει υπάρχουν και οι διεστραμμένες εξαιρέσεις...).

Οι περισσότεροι βρεθήκαμε στο Fuzz γνωρίζοντας τι θα ακούσουμε. Άλλοι ήρθαμε από κοντά, άλλοι από μακριά. Ξέραμε ότι η συναυλία θα ήταν ακουστική, οπότε είχαμε προετοιμαστεί ψυχολογικά. Τη βραδιά άνοιξε η Nalyssa Green. Μια πολύ καλή επιλογή για support, η οποία ως εύγευστο προκαταρκτικό προετοίμασε κατάλληλα τον κόσμο για το κυρίως πιάτο. Όταν λοιπόν, η Cat Power εμφανίστηκε υπήρχε μια νεκρική ησυχία. Μόνη, με δυο όργανα και αρκετά κεριά πάνω στη σκηνή, ξεκίνησε ένα μακρύ ταξίδι ανάμεσα στις μελωδίες και τους στίχους της, συναντώντας όμως, πολλά εμπόδια μπροστά της.

Για περίπου μία ώρα όλα κυλούσαν υπέροχα. Στην αρχή με μια κιθάρα και μετά με ένα πιάνο, ερμήνευε καταπληκτικά τις συνθέσεις της. Μετά από κάποια στιγμή κάτι άρχισε να χαλάει. Αρχικά, δεν άκουγε από τα μόνιτορ, μετά ο ήχος της κιθάρας της δεν ήταν στη σωστή ένταση, στη συνέχεια ο φωτισμός ήταν χαμηλός και δεν έβλεπε να παίξει στο πιάνο. Όλα ξαφνικά έγιναν χάλια. Έγιναν χάλια όμως, μόνο στα δικά της αυτιά, γιατί όλοι εμείς ακούγαμε μια χαρά...

Διέκοψε τουλάχιστον πέντε τραγούδια στη μέση, είτε γιατί κάποιος από το κοινό λιποθύμησε ή γιατί εκνευριζόταν με κάτι, είτε γιατί απλά, δεν ήθελε να τα συνεχίσει. Κάνοντας συνεχώς νοήματα στον ηχολήπτη προσπαθούσε να διορθώσει κάτι το οποίο για τους θεατές δε χρειαζόταν διόρθωση. Οι συνεχείς διακοπές, θέλοντας και μη, χάλασαν την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, που είχε η ίδια δημιουργήσει.

Ένα τμήμα του κοινού άρχισε να δυσανασχετεί. Άρχισε να ψιθυρίζει και σε λίγο να μιλά κανονικά. Ανεξάρτητα αν τους άκουγε η Cat Power, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα δε βοηθούσε την κατάσταση. Οι περισσότεροι από εμάς βρεθήκαμε σε άχαρη θέση απέναντί της. Σα να έπρεπε να απολογηθούμε για όλους όσους θορυβούσαν. Ευτυχώς, μετά από λίγο, οι κουρασμένοι από τον αντιεπαγελματισμό της Cat Power αποχώρησαν και τουλάχιστον, από άποψη θορύβου, η κατάσταση ομαλοποιήθηκε.

Στο μυαλό όμως της Cat Power συνεχίζονταν οι μάχες. Ήταν σαν να έβλεπες όλα όσα την βασάνισαν ή την βασανίζουν ακόμα μπροστά σου. Πολλά πράγματα δεν μπορείς να τα κρύψεις κάτω από το χαλί. Το αλκοόλ, οι ψυχιατρικές κλινικές, το αυτοάνοσο νόσημα, που την ταλαιπωρεί τα τελευταία χρόνια και εξαιτίας του ματαίωσε την Ευρωπαϊκή της περιοδεία το 2012, ήταν εκεί και την πολέμαγαν. Την έβλεπες εκεί μπροστά, όρθια, μόνη της, να παλεύει με όλα αυτά. Να βλέπει τους ανύπαρκτους ανεμόμυλους σαν ηχητικά προβλήματα και σαν άλλος Δον Κιχώτης να τους πολεμά για να τους νικήσει. Πίστεψα ότι θα αποχωρήσει μετά από κάποια στιγμή. Όμως, για περισσότερες από δυόμιση ώρες έμεινε εκεί και πολεμούσε. Έχασε; Όχι!

Ας αναρωτηθούμε όλοι εμείς, που τρέχουμε στις συναυλίες των αγαπημένων μας καλλιτεχνών. Τι αναζητάμε; Μια άρτια τεχνική παραγωγή με το προβλεπόμενο setlist και τα ακόμα πιο προβλεπόμενα -μετά το χειροκρότημα- encore; Δε λέω, θέλουμε κι αυτό, αλλά κυρίως θέλουμε να δούμε την αλήθεια του καλλιτέχνη. Αυτό συμβαίνει σε πολύ λίγες συναυλίες και όταν συμβεί το θυμόμαστε για πάντα. Αν θέλαμε μόνο να ακούσουμε κάτι αψεγάδιαστο ας καθόμασταν σπίτι να ακούγαμε το CD.

Η Cat Power ξέρει ότι θα περάσουν χρόνια μέχρι να περιοδέψει ξανά, ξέρει ότι θα γίνει μητέρα σε τέσσερις μήνες, ξέρει ότι υποφέρει από όλα όσα τη σημάδεψαν στη ζωή της, ξέρει ότι μπορεί να νοσηλευτεί ξανά σε κάποιο νοσοκομείο. Παρόλα αυτά, ήρθε και έπαιξε για όλους αυτούς που την αγαπούν.

Ως ανταπόδοση στη μοναδική βραδιά που μας δώρισε και στα τριαντάφυλλα που μας μοίρασε στο τέλος, της χαρίζουμε τους στίχους του τραγουδιού "I don't blame you", που έγραψε το 2003 για τον Kurt Cobain. We don't blame you Cat.

Last time I saw you, you were on stage
Your hair was wild, your eyes were bright
And you were in a rage
You were swinging your guitar around
Cuz they wanted to hear that sound
But you didn't want to play
And I don't blame you