For those about to doom, we salute you
Σε μια περίοδο που επανασυνδέονται καθημερινά περισσότερα συγκροτήματα από αυτά που σχηματίζονται, η αποχαιρετιστήρια περιοδεία ενός συγκροτήματος μοιάζει τουλάχιστον περίεργη ιδέα. Μη μιλήσουμε για αποχαιρετισμούς- φιάσκο τύπου Scorpions, που με κάθε ελάχιστη αφορμή (γιορτή Κρασιού στο Κορωπί κλπ) ξαναβρίσκονται για ακόμη μία τελευταία συναυλία. Μην πάμε και στα εντός συνόρων... Συνεπώς, αν μετά από δυο- τρία χρόνια, οι Cathedral βγουν και πάλι στο δρόμο, δεν είναι δα ότι θα πέσουμε και από τα σύννεφα. Επί του παρόντος πάντως, η ιδέα της έστω και προσωρινής παύσης μοιάζει να έχει σωστό timing, διότι πέρα από το αν έχουν κουραστεί ή κουράσει, οι Cathedral του 2011 δείχνουν να έχουν μάλλον μπερδευτεί και μπερδέψει και το κοινό τους.
Στην περίπτωση τους η "εξέλιξη" τους οδήγησε σε μονοπάτια που κάποτε μπορεί και οι ίδιοι να μην μπορούσαν να τα φανταστούν και έχω την αίσθηση ότι το φανατισμένο κοινό σε αυτές τις περιπτώσεις κάνει δυο βήματα πίσω. Τουλάχιστον στα καθ' ημάς αυτό συνέβη, διότι -πολύ κακώς- και το 2011 οι Cathedral δεν μπόρεσαν να γεμίσουν το Gagarin (ίσως και να το λες μισοάδειο δηλαδή). Και λέω κακώς, διότι εκτός από ένα σπουδαίο και ιστορικό όνομα, μιλάμε για μια μπάντα που πάνω στη σκηνή ξεπερνάει με άνεση τους ελιγμούς ανάμεσα σε είδη και ιδιώματα, doom καθιζήσεις και progressive ανηφοριές, και ανατρέχει στα βασικά συστατικά του rock 'n' roll για να ικανοποιήσει απόλυτα, όποιον δεν επιλέγει να αντιμετωπίσει με παρωπίδες ορισμένα από τα 20 και πλέον χρόνια της συνεπούς και ενίοτε συναρπαστικής παρουσίας της.
Στο τέλος όλοι έμειναν με ένα τεράστιο χαμόγελο καθώς το Hopkins δεν άφηνε περιθώρια για γκρίνιες και μουρμουρητά. Είχε προηγηθεί το (personal fav) Ride από τον δεύτερο (ουσιαστικά) δίσκο τους, μια παράταιρη, πλην απόλυτα ορθή κατ' εμέ, άποψη για το που πρέπει να ξεκινάει και που να σταματάει το επικό στοιχείο στο metal. Κάπου εκεί είχα την αίσθηση ότι το live θα ξαναρχίσει από την αρχή και τώρα είναι που θα πάρει φωτιά, η αλήθεια είναι βέβαια πως κάπου εκεί είχαν όλα τελειώσει (πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός κλπ). Αυτό δεν σημαίνει ότι σε όλη τη διάρκεια υπήρξε μειωμένη απόδοση. Κάποια μουδιάσματα υπήρχαν πάντως, ειδικώς σε τραγούδια που προέρχονταν από μουδιασμένες περιόδους έμπνευσης της μπάντας.
Ο Lee Dorian ένας αειθαλής metal παιδαράς, η μπάντα του σε πλήρη φόρμα και με σωστό ήχο, που τόνιζε όσο ακριβώς θέλαμε ειδικά τις μπασογραμμές που κάνουν τη διαφορά, το κοινό σε γενικές γραμμές ενθουσιώδες και με τις απαραίτητες ιαχές, να μην είναι μεν ασταμάτητες, αλλά να κάνουν κάθε τόσο την εμφάνιση τους. Ένα και μόνο τραγούδι, όπως το έρπον Ebony Tears, σωστά τοποθετημένο κάπου στη μέση του live, θα αρκούσε για να καταστήσει και πάλι σαφές το ήδη δεδομένο: οι Cathedral πήραν κάποτε μια κληρονομιά όχι απλά βαριά, αλλά φαινομενικά ολοκληρωμένη και κορεσμένη (μπορούσε να παίξει κανείς Sabbath καλύτερα από τους ίδιους;) και κατάφεραν όντως και πιο πέρα να την πάνε και να της προσδώσουν ακόμη βαρύτερο, αλλά όχι σοβαροφανές ή γραφικό, προσωπείο. Ήταν μάλλον το highlight της βραδιάς, μαζί με το τελειωτικό hit που λέμε παραπάνω.
Ακόμη και να υπάρξει τελικά επόμενη φορά, το εν λόγω live ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να θυμάται κανείς τους Cathedral ως μία συναρπαστική ροκ μπάντα. Κρίμα που δεν την εκμεταλλεύτηκαν περισσότεροι.
_____
Οι φωτογραφίες του Άκη Καλλόπουλου είναι από το live της Θεσσαλονίκης