Una Riunione Triste/Un Concerto Molesto/Un ricordo modesto

Θα μπορούσε να γραφτεί ένα κείμενο για το περιβόητο reunion των Ιταλών πανκ προβοκατόρων CCCP με μόνη την παράθεση/παραποίηση στίχων τραγουδιών τους;

Όχι μόνο είναι εφικτό κάτι τέτοιο, αλλά θα ήταν μάλλον και το καλύτερο κείμενο που θα μπορούσε να γραφτεί για την περίσταση. Ψευδεπίγραφο και αυθεντικό ταυτόχρονα, συναισθηματικά φορτισμένο και ψυχολογικά απομονωμένο παράλληλα.

Ψευδεπίγραφος άλλωστε είναι και ο τίτλος αυτού εδώ του κειμένου, που παραφράζει τους θρυλικούς πρώτους στίχους του τραγουδιού ‘Mi Ami’, που (μας, σας, της, ποιος ξέρει…) μιλάει για μια θλιμμένη (ή θλιβερή;) στύση και μία συνουσία ενοχλητική και στα όρια του μέτριου. Στον καθένα (μπορεί να) έχει συμβεί, γιατί όχι και στα πανκ συγκροτήματα, ειδικά όταν από προ πολλού έχουν γεράσει.

Με τα εντελώς αντίθετα συναισθήματα πήγαμε και με τις εντελώς αντίθετες προσδοκίες εκπληρωμένες αποχωρήσαμε, στην δεύτερη από τις τρείς συνολικά βραδιές από το εναρκτήριο λάκτισμα (και) αυτού του reunion, στην πόλη του Βερολίνου, ασφαλώς από την πλευρά του Ανατολικού, τόσα χρόνια άλλωστε που πηγαίνουμε ανάθεμα με αν έχουμε βρεθεί ποτέ στο Δυτικό (και αν συνέβη πηδήξαμε τάχιστα το νοητό τείχος, για να ξαναβρεθούμε στο Ανατολικό κ.ο.κ.).

• Παύση - Άλλη Συναυλία, για να θυμηθούμε και τον Χάρρυ Κλυνν:

Του Giovanni Lindo Feretti, του σκωπτικού αρχηγού - τραγουδιστή - spokeperson των CCCP δηλαδή, προδήλως οι Ιταλοί του πρήζανε το συκώτι για τόσα πολλά χρόνια, κατά τι περισσότερο από αυτούς που μαϊμουδίζουνε για το πόσο ωραία είναι στον παράδεισο, άλλα τόσα χρόνια στις συναυλίες του Γιάννη Αγγελάκα (όπου Γιάννης και πανκ/ροκ, αυτή η Μεσόγειος τελικά).

Κάπως έτσι και εκεί που το είχε ρίξει (κι αυτός) στα βιβλία και την ποίηση (μετέπειτα και στην Meloni , αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία, όχι με αμελητέο ενδιαφέρον πάντως), ο GLF τους έκανε τη χάρη και για μια πενταετία περίπου εξανάγκασε εαυτόν σε μία σειρά συναυλιών υπό τον γενικό τίτλο ‘no musica stuff’ (ΟΚ, το πιάσαμε το υπονοούμενο), όπου σε κάθε επόμενη συναυλία, με την ίδια ακριβώς σειρά και διαδοχή τραγουδιών προσπαθούσε να απομακρύνει το κοινό του, αλλά κάθε φορά το έφερνε πιο κοντά του.

Tολμώ δε να πω και με το ίδιο ύφος και τόνο στην όψη και την φωνή του και αντίστροφα (καθότι παρακολουθήσαμε τρεις σερί χρονιές αυτές τις συναυλίες στο συμπαθητικό χωριουδιάκι του Ciampino, πατρίδα του αεροδρομίου των φτωχών, έξω από τη Ρώμη), o Ferretti κατ’ αυτό τον τρόπο έκανε το ‘χρέος’ του και ha dato al pubblico cio che il pubblico voleva, δηλαδή ηλεκτρακουστικές εκτελέσεις των περισσότερων εκ των αρκετών είναι αλήθεια grandi successi τόσο των CCCP, όσο και των C.S.I., του αμέσως επόμενου συγκροτήματος του δηλαδή, στη διάρκεια των 90s, πριν αποσυρθεί στην πάρτη του (και όχι ακόμη στην Μελόνι), ενώ παράλληλα υποθέτω κρατήθηκε και οικονομικά, και καλά έκανε ο άνθρωπος, εδώ που τα λέμε. Δεν βγήκε και στη Σκάλα του Μιλάνου να απαγγείλει Οβίδιο άλλωστε. Τα κάνουν αυτά οι πανκ- ροκάδες λίγο πριν γεράσουν; Και αν ναι σε ποια χώρα;

• Επιστροφή στο τώρα.

Δηλαδή όχι ακριβώς στο τώρα, αλλά στους τελευταίους μήνες του 2023 (έτσι πως το πάμε, αυτό το κείμενο θα τελειώσει όταν αρχίσει το reunion των C.S.I.), οπότε και ανακοινώνεται μία γκράντε (τι άλλο;) έκθεση - αφιέρωμα στα έργα και τις ημέρες των CCCP. και δη στις ευτυχισμένες εξ αυτών, αν κρίνουμε το ότι δανείστηκε τον τίτλο της – Felicitazioni- από το πλέον συνθηματολογικό τους τραγούδι (Spara Juri).

Που αλλού; Στην χιλιοτραγουδισμένη (από τους ίδιους και τους οπαδούς τους) Reggio Emilia Paranoica, σαράντα χρόνια ακριβώς μετά την κυκλοφορία του EP ‘Ortodossia’ και ασφαλώς πούμπλικου θέλοντος και θεού επιτρέποντος, ξεκινάνε και οι φήμες για το πραγματικό reunion ή έστω για κάποια μεμονωμένα reunion shows, καθώς πλέον βρισκόμαστε στην μετα-covid συναυλιακή εποχή, και ως γνωστόν δύο συγκροτήματα δεν θα ξαναβρεθούν ποτέ μαζί, οι Smiths των Morrissey-Marr και η Λοξή Φάλαγγα των Παπάζογλου-Μάλαμα. Για το δεύτερο δεν παίρνουμε και όρκo, τα ολογράμματα να ‘ναι καλά.

«Είστε τρελοί που θέλετε και συναυλίες; Δείτε μας. Δεν είμαστε παρά καρικατούρες του τότε, και αν σκεφτεί κανείς ότι και τότε θέλαμε να είμαστε καρικατούρες του απροσδιόριστου το θέαμα θα είναι λυπηρό. Δείτε την ‘ποβερέττα’ την Annarella; Είναι δυνατόν να το παίζει σουφραζέτα στη σκηνή μετά από τόσες δεκαετίες;».

Πάνω κάτω κάτι τέτοιο, έλεγε ο Ferretti στις συνεντεύξεις τύπου για την Mostra, και όσο περισσότερο τα έλεγε, τόσο περισσότερο προετοιμαζόμασταν για το reunion που έρχεται.

Και η μία ημερομηνία έγινε τρεις. Παρά δε όμως τις 146 προεγγραφές σε ύποπτες και μη εισιτηριακές πλατφόρμες, αλλά και κάτι μέσα που βάλαμε, ποτέ δεν καταφέραμε να βρούμε εισιτήριο, αλλά τελικά καταφέραμε να είμαστε μέσα στην δεύτερη από τις τρεις ημέρες, χάρη στην επιμονή από την μία πλευρά, και την καλοσύνη στους ξένους από αυτήν της διοργανώτριας αρχής, που είχε οργανώσει τα πάντα για Ιταλούς, σε ένα venue στην καρδιά του D-Ανατολικού Βερολίνου, όπου αν δεν μιλούσες ιταλικά, ήταν αμφίβολο το ότι μπορούσες να πάρεις έστω και μπύρα από το μπαρ. Ευτυχώς μιλάμε. Συνεπώς, όπως και να έχει ευχαριστούμε και από εδώ την διοργανώτρια αρχή και την εκ μέρους της Anita, που μας έβαλε στο live σχεδόν από την πίσω πόρτα.

Και καθώς η μία ημερομηνία έγινε τρεις, όπως προείπαμε, πριν καν προλάβει κανείς να καταλάβει πως, πότε και που έχουν πάει τα εισιτήρια (περί αυτού και παρακάτω), πριν καν ξεκινήσει το πανηγυρικό τριήμερο εκδηλώσεων CCCP IN DDDR (το ένα παραπάνω D, για το πρώην του πράγματος, μην τους μαζεύουν και για αμφισβήτηση του πολιτεύματος δηλαδή, λίγο θέλουν οι Γερμανοί σε κάτι τέτοια, εγώ τα πιστεύω τα κλισέ γενικώς), απογοητευμένος από την ζωή, τους οπαδούς του, και τα στενά θέλω τους, αλλά όχι ακόμη από την Meloni, ο ίδιος ο Ferretti ήταν που βγήκε και ανακοίνωσε ορθά κοφτά : ‘Il tour, si farà’.

Και κάπως έτσι από τα τέλη του Μάη μέχρι και λίγο πριν από τον θρυλικό Ιταλικό Δεκαπενταύγουστο, που υπό τον δ.τ. Ferragosto ερημώνει τις ιταλικές μεγαλουπόλεις, περισσότερο από ότι ο Δεκαπενταύγουστος του Γιάνναρη και του Τσίου μαζί, οι θλιβερά αναγεννημένοι CCCP θα περιηγηθούν από τον Βορρά μέχρι το Νότο, δηλαδή από το Μιλάνο μέχρι το Lecce.

Θα δούμε τι θα γίνει και εκεί κατά το πιθανότερο, αλλά έχουμε και εμείς (και αυτοί, καθώς καταλάβαμε) την αίσθηση ότι είναι αυτά τα τρία concerti στο Βερολίνο, που πραγματικά θα απομείνουν στην συλλογική μνήμη ως η αυθεντική στιγμή κατά την οποία το αρχέγονο σύνθημα του συγκροτήματος μεταφέρθηκε στο απροσδιόριστο μέλλον, το οποίο αν έστω και για μια στιγμή υπήρξαν πράγματι αντι-θιασώτες της κατά Τζόνι Ρόττεν πανκ εξαπάτησης, δεν θα έπρεπε ποτέ να συμβεί.

‘Produci, Consuma, Crepa’.

Και crepa, crepa, crepa μέχρι του τελικού τέλους αυτή τη φορά. Θα έρθει λοιπόν η στιγμή που και αυτό το reunion θα πεθάνει, που οι CCCP θα πεθάνουν και αμετάκλητα αυτή τη φορά μετά τον προηγούμενο οριστικό τους θάνατο, που κράτησε περίπου είκοσι πέντε χρόνια (καλό σκορ πάντως, για θρυλικό help-the-aged-orientated rock act, αν σκεφτεί κανείς ότι οι Pulp πεθαίνουν ανά 6-7 χρόνια περίπου).

Τότε λοιπόν, θα έχουμε να λέμε ότι παραβρεθήκαμε στο Βερολίνο ή μήπως ήταν κάπως πιο ειλικρινή τα πράγματα στο Ciampino; Και περί αυτού παρακάτω.

Μάλλον ισχύουν και τα δύο ταυτόχρονα. Αν συνυπολογίσει κανείς ότι η όλη ιστορία ειδικά με τους C.C.C.P (και λιγότερο με τους C.S.I., καθώς εκεί υποχώρησε ο συμβολισμός, για να προταθεί ο τεχνοκρατικός κυνισμός, όπως αποτυπώθηκε και μέσα από την ηλεκτρική – και όχι ηλεκτρονική- άμβλυνση του ήχου τους), είναι ένα διαρκές παιχνίδι, και συνεπώς μία συνεχής πλέον εξαπάτηση του δέκτη - ακροατή, ανάμεσα στο τι σου δείχνουν- τι πιστεύεις- τι θέλουν να πιστέψεις και στο τι δεν πιστεύουν οι ίδιοι, τότε η απομόνωση της μουσικής τους, από σημαίες, σύμβολα, καθεστώτα, ιδεολογίες και καταστάσεις, που εξ αρχής επιλέχτηκε να την εγκλωβίσουν, είναι σίγουρα το αποκορύφωμα της.

Για αυτό το λόγο ίσως και έχω την αίσθηση, έναν μήνα, δύο μήνες, τρεις μήνες και κάτι περίπου μετά το live στο Βερολίνο, ότι σε καμιά στιγμή τα πράγματα δεν ήταν τόσο ζόρικα (και τόσο ζορισμένα ταυτόχρονα), όσο υπήρξαν σε τουλάχιστον ένα από τα solo Ferretti live στο Ciampino, παρότι εκεί κάθε φορά άφηνε να καταλάβουμε ότι ‘καίγεται’ να τελειώσει το live και να σηκωθεί να φύγει, ενώ εδώ μετά το πέρας της συναυλίας δεν έλεγε να ξεκουνηθεί από την σκηνή. Άλλωστε, δεν έχουμε συνηθίσει τους αγαπημένους μας καλλιτέχνες ούτε να μας αγαπάνε, αλλά ούτε και εμείς να αγαπάμε τις εμμονές τους.

Σε αυτό το πλαίσιο, η συναυλιακή εμπειρία των CCCP του 2024 ήταν πρωτίστως ένα non solo musica stuff και αυτό μπορούσε κανείς εύκολα να το διακρίνει πριν καν αρχίσει το live, ακόμη και στην ενδυματολογική συμπεριφορά, των εκατοντάδων -μόνο - Ιταλών που κατέκλυσαν το Astra Kulturhaus, την δεύτερη από τις τρεις σερί μέρες της επιστροφής του συγκροτήματος στα παρ’ ολίγον πάτρια εδάφη του.

Μερικοί από αυτούς ας πούμε, και παρότι μέσα στον χώρο η θερμοκρασία δύσκολα να έπεσε ποτέ από τους 25 βαθμούς, επέμεναν να παραμείνουν σε όλη τη διάρκεια κάτω από χοντρής πλέξης μάλλινα κόκκινα πουλόβερ, ενίοτε και από αντίστοιχα κασκόλ, σαν να πρόκειται σε λίγη ώρα να ανέβουν στο βήμα για να κάνουν την κεντρική εισήγηση σε κάποιο συνέδριο του Κ.Κ.Ι. Εσωτερικού. Δεν παίρνω όρκο, αλλά ίσως κάποιοι από αυτούς να είχαν φορέσει και ένα ψεύτικο μούσι για την περίσταση, όπως ο Σωτήρης Μουστάκας στην θρυλική σκηνή με την ποίηση στο βιβλιοπωλεία, μην τυχόν και παρεξηγηθούν που θα εμφανιστούν καλοξυρισμένοι.

Στο ερώτημα τώρα περί του αν τελικά οι CCCP εκπέμπουν ή εξέπεμψαν ποτέ πράγματι ένα κομμουνιστικό ή πολύ περισσότερο ένα φιλοκαθεστωτικό μήνυμα, θεωρώ ότι έχουν απαντήσει επαρκώς και έγκαιρα οι ίδιοι, τόσο με τον επεξηγηματικό τίτλο του ονόματος της μπάντας (Fedeli Alla Linea), όπως αυτός διαρκώς ακολουθείται από την υπόμνηση περί του ότι La Linea Non C’e.

Παρέμειναν πράγματι και σε αυτή την αναπάντεχη εμφάνιση στο μέλλον τους, απόλυτα πιστοί στη γραμμή που δεν υπάρχει, ακόμη και σήμερα που ο κάποτε αποστεωμένος χορευτής- παλιάτσος Fatur, δηλαδή το σύμβολο επί της παρακμής στην επί σκηνής και φακού εικόνα του συγκροτήματος, ερχόμενος τάχα σε αντίθεση με το σύμβολο της σαγήνης, που ήταν η Annarella, ως ηδυπαθής κατάσκοπος/καλόγρια και δεν ξέρω εγώ τι άλλο, εμφανίζεται πλέον μπροστά μας ως γνήσιος φελινικός παλιάτσος, με σάπια -σαν και την δική μας- κοιλιά, που συνεχίζει μεν να προκαλεί, αλλά πλέον τον οίκτο μας.

Οι πρώτες εντυπώσεις λοιπόν, είναι πως ως ‘παλιές καραβάνες’ σε κάτι τέτοια (και δη φιλο-σοβιετικού τύπου), οι CCCP φρόντισαν να κερδίσουν την μάχη με την χλεύη του χρόνου στο σήμερα, ακριβώς αφήνοντας τον να περάσει από πάνω τους και να τους ισοπεδώσει, και ως τέτοιοι ισοπεδωμένοι να τολμήσουν να εμφανιστούν μπροστά μας, σαράντα χρόνια μετά.

Από εκεί και πέρα, πράγματι υπήρξαν δύο ντράμερ στη σκηνή, όπως μας είχαν υποσχεθεί άλλωστε (‘due batterie/tutto al posto’) και πράγματι αν υπάρχει κάτι για το οποίο όλη η παραπάνω παράγραφος σχετικά με το ότι η αλήθεια για τους CCCP βρίσκεται στο Ciampino και όχι στο Βερολίνο, μπορεί να είναι και ολότελα λάθος, αυτό είναι η σαρωτική επικράτηση έναντι κάθε τι άλλου που μπορεί σαν σύνολο να εκφράζει τελικά το συγκρότημα, της παρουσίας του Massimo Zamponi.

Αν θέλουμε να τον αντιστοιχίσουμε σώνει και καλά με ένα δυτικού ροκ παράδειγμα περί του ότι χωρίς αυτόν δεν υπάρχει το συγκρότημα του όπως τουλάχιστον εμείς το θέλουμε, παρότι είναι ο κιθαρίστας, δεν θεωρώ ότι πρέπει να καταφύγουμε σε περιπτώσεις τύπου Stones/Richards κ.λ.π. Η παρεμβατική επίδραση του στους CCCP, αλλά και μετέπειτα στους C.S.I. μπορεί να ιδωθεί μόνον υπό το πρίσμα που αντιλαμβάνεται κανείς έναν κιθαρίστα σαν τον John Mc Geogh. Όλα τα συγκροτήματα που έπαιξε υπήρξαν -και μάλιστα σπουδαία- πριν και μετά από αυτόν (ΟΚ, οι Magazine δεν είχαν υπάρξει καν ‘πριν’, το δέχομαι), αλλά κανένα δεν υπήρξε τόσο ιδιαίτερα σπουδαίο χωρίς αυτόν, όσο υπήρξε με αυτόν.

Συνεπώς, το να βλέπει κανείς επιτέλους ΚΑΙ τον Zamponi επί σκηνής, εκτός από τον Ferretti, ήταν ασφαλώς απείρως πιο σημαντικό από την παρέλαση από σημαίες, σύμβολα, στολές, και λοιπά αντικείμενα βεστιαρίου, τα οποία, όπως διαβάζει κανείς και στην ανακοίνωση του Pallazo Magnani ‘για λίγες ημέρες θα απουσιάσουν από τον χώρο της Έκθεσης, για τις ανάγκες των εμφανίσεων στο Βερολίνο’.

Σε δύο γεμάτες ώρες λοιπόν, οι Ιταλοί punk rockers CCCP, ελάχιστα γνωστοί εκτός Ιταλίας, σχεδόν άγνωστοι δηλαδή τόσο στη χώρα μας, όσο και αλλού, δεν δυσκολεύτηκαν να αποδείξουν, αυτό που ήδη ξέραμε όσοι -για δικούς του λόγους ο καθένας, που όμως γενικώς και αορίστως τέμνονται στην κάθε άλλο παρά μη εξηγήσιμη εμμονή με την γείτονα χώρα, την μουσική της, το ποδόσφαιρο της, τα ποτά της και τον πολιτισμό της εν γένει (pasta/pizza/negronis included) τους παρακολουθούμε και τους υπερ-αναλύουμε όλα αυτά τα χρόνια.

Ότι δηλαδή στα μόλις οχτώ χρόνια παρουσίας τους μεταβόλισαν το punk μήνυμα, με όλες τις ψευδαισθήσεις του, τις αυταπάτες, αλλά και τις εκ δόλου απάτες του, με τρόπο που δεν το έκανε κανένα άλλο ορθόδοξο ή μη πανκ συγκρότημα, ακόμη και στην πραγματική πατρίδα του είδους (όποια και να είναι αυτή). Άριστοι μη μουσικοί, που επιμένουν να τροχιοδρομούν περιπαικτικά ανάμεσα στα διάφορα επιβάλλεται και απαγορεύεται, μιας μουσικής που πάντοτε υπήρξε περισσότερο δογματική από όσα υποτίθεται θέλησε να ανατρέψει.

Καταλήγουν σε ένα οριστικά hardcore eurodisco πρόσταγμα, που ακριβώς στην πραγματικά ένθεα Ζαππική στιγμή τους, όπου συγκεντρώνουν την τότε αφρόκρεμα της ιταλικής ροκ σκηνής, με τα αντιδάνεια από τους Litfiba, αποχαιρετούν, όπως και το βράδυ της Κυριακής 25/2, με τα Annarella/Amandoti, δηλαδή τα δύο αιώνια χαμένα τραγούδια του ιταλικού ερωτικού τραγουδιού, που μόνοι αυτοί είχαν το θράσος όχι μόνο να τα βρουν, αλλά και να τα οικειοποιηθούν, ανάμεσα στους εκατοντάδες άλλους Ιταλούς που το προσπάθησαν σε όλη τη δεκαετία του ’80.

Το τέλος της συναυλίας, μας έδειξε ότι ο τρόπος που οι κατά τα άλλα προβοκάτορες και ανατρεπτικοί CCCP υπερβαίνουν -και μάλιστα σε πραγματικό χρόνο δράσης, και όχι στα γεροντάματα της έμπνευσης - την τραγουδιστική παράδοση της χώρας τους, χωρίς ούτε στιγμή να χρειαστεί είτε να την αγνοήσουν, είτε να της φιλήσουν το χέρι (ή να της γλύψουν τα πόδια αν προτιμάτε), όπως θεωρούν ότι πρέπει να κάνουν στα καθ’ ημάς οι μετανοήσαντες του ροκ, προϋποθέτει την γνώση ως στοιχείο της κάθε ανατροπής, αλλά και δεν αμελεί την τελευταία ειδικά όταν η γνώση καθίσταται πλέον αναπόδραστο στοιχείο της ηλικίας.

Οι CCCP προκαλούν ως ένα ανατρεπτικό πανκ ροκ γκρουπ, αλλά σε κάθε επόμενη στιγμή τους υπονομεύουν πρώτοι οι ίδιοι όχι μόνον τους εαυτούς τους, αλλά και την ίδια την ανατροπή, ιδίως όταν αυτή επιχειρείται να τελεστεί δια συμβόλων και μόνον.

Υπό αυτή την έννοια οι (όχι και τόσο) νεαροί Ιταλοί που εμφανίστηκαν δίπλα μας και γύρω μας με κόκκινα κασκέτα και κασκόλ (και ενώ ήταν ένα απόλυτα ηλιόλουστο σαββατοκύριακο αυτό που ζήσαμε στο Βερολίνο, παρότι Φλεβάρης ακόμη, μην κοιτάτε που τα διαβάζετε τώρα αυτά καθώς έχουμε πιάσει τον Μάη) τίθεται εν αμφιβόλω κατά πόσο έχουν πιάσει το κατά CCCP ευαγγέλιο (αν πράγματι υπάρχει κάτι τέτοιο βέβαια).

Υπό μία ακόμη έννοια, αυτό εδώ το review δεν είναι και τόσο ανεπίκαιρο όσο καταδεικνύει το χάσμα ανάμεσα στην ημερομηνία διεξαγωγής της συναυλίας, τον χρόνο που γράφτηκε σε ποσοστό 70% περίπου και τον χρόνο ολοκλήρωσης της δημοσίευσης του.

Αντίθετα το κείμενο αυτό είναι εντελώς ανεπίκαιρο στην προσπάθεια του να αποτιμήσει τις ως άνω solo εμφανίσεις του Giovanni Lindo Feretti, με το αυστηρά προκαθορισμένο playlist, των ίδιων κάθε φορά (και κάθε επόμενη χρονιά) τραγουδιών των CCCP και CSI, τα οποία και ερμήνευ(σ)ε με πάθος αντιστρόφως ανάλογο της στάσης του να μην σηκωθεί στιγμή από το σκαμπό και να μην βγάλει δευτερόλεπτο τα γυαλιά πρεσβυωπίας του.

Κάποιοι θα έλεγαν ότι πρόδωσε τα σύμβολα, κάποιοι άλλοι ότι παρέδωσε τα τραγούδια στην οριστική τους ιστορική κρίση. Εγώ θα πρόσθετα, ότι αν είχα να διαλέξω την επόμενη συναυλία που θα δω γύρω από αυτή την ιστορία θα ήταν ένα solo live του GLF εκ νέου, παρά μία ακόμη unica data από τις 15-20 που θα ακολουθήσουν στην επερχόμενη Ιταλική περιοδεία των CCCP.

Αυτό όμως μόνο και μόνο επειδή είχαμε την τύχη να δούμε την ανεπίσημη έναρξη αυτού του reunion που ποτέ δεν επρόκειτο να γίνει, στο Βερολίνο, όπου και με την προσθήκη ενός D στο αρτικόλεξο DDR οι CCCP έβαλαν τα πράγματα στη θέση τους αναδρομικά και αποκαθήλωσαν εαυτούς οριστικά. Και ακόμη αναρωτιόμαστε αν αυτό ήταν ένα live περισσότερο ψυχωσικό, παρά ψυχωμένο

Σε οτιδήποτε κάνουν στο εξής θα είναι μάλλον δύσκολο να ξεγελάσουν τον οποιονδήποτε, επειδή όπως και οι ιδεολογικοί - μουσικοί τους πατέρες, έτσι και αυτοί αποφάσισαν να αποκαλύψουν την απάτη. Με μια καθυστέρηση 40 χρόνων εδώ, οι Ιταλοί ως γνωστόν είναι πιο ικανοί στην απάτη από τους Αγγλοσάξωνες, κατά το κλισέ τουλάχιστον και πάλι.

Altro che nuovo nuovo δηλαδή… όπως μας λέει πλέον και το live άλμπουμ που κυκλοφόρησε αμέσως μετά από όλα αυτά, και ενώ τα εμπεριέχει, δεν τα επαναλαμβάνει, όχι για λόγους συντομίας, αλλά για λόγους ειλικρίνειας. Ακούγοντας το δε κανείς, καταλήγει στο προφανές: οι CCCP του 2024 ακούγονται πιο πειστικοί από τους CCCP του 1984 (οι οποίοι σχεδόν δεν ακούγονται). Ουδέν νεότερο για όσους απασχολούνται με τα του πανκ σε Ιταλία και αλλού.