The Chap live
Λίγο πριν αρχίσει το δεύτερο encore, ακούστηκε μία φωνή να λέει, αστειευόμενη φυσικά: "Μα για τέτοια πράγματα σε στείλαμε στην Αγγλία ρε Πάνο;;;" Ε, μα γι' αυτά και για άλλα ακόμα καλύτερα αποφάσισε να εγκατασταθεί μόνιμα στην βρετανική πρωτεύουσα πριν από κάποια χρόνια ο Πάνος Γκίκας. Το get the story told στα πολύ γρήγορα, ο Πάνος αποτελούσε ένα από τα ιδρυτικά μέλη των Raining Pleasure, αλλά μόλις στο πρώτο album πήρε την μεγάλη απόφαση και έφυγε για να εγκατασταθεί στην Αγγλία. Σπουδές στο London College of Music πάνω στην κινηματογραφική μουσική, διδακτορική διατριβή πάνω στη σύνθεση, δύο εξαιρετικά albums με τους The Chap που, ειδικά το δεύτερο αποθεώθηκε από το "δύσκολο" Wire, περιοδείες σε όλη την Ευρώπη, πρόσφατη εμφάνιση στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών ως συνθέτης, και ένας γάμος με την γλυκιά Claire Hope, μέλος επίσης των The Chap.
Η πορεία του κάθε ανθρώπου είναι αλληλένδετη με τις προσωπικές του αποφάσεις, μακριά από εμάς οι μοιρολατρικές εικασίες, και εκ του αποτελέσματος των αποφάσεων και την έως τώρα πορεία του, ας μου επιτρέψετε να κρίνω τον Πάνο Γκίκα, ως έναν σοφό άνθρωπο. Διότι, αν καθόταν στα καθ' ημάς, τι θα έκανε; Το πολύ πολύ να ήταν ακόμα στους Raining Pleasure και να είναι υποχρεωμένος να δικαιολογείται στους αναμάρτητους επικριτές του για ποιο λόγο εμφανίστηκε στο Fame Story. Ή θα τον έπαιρνε η μπάλα του "δήθεν" πειραματισμού και "τέχνης" και θα αναλωνόταν σε cd-r που θα πάσχιζαν να περάσουν από χέρι σε χέρι. Ή στην καλύτερη, γι'αυτόν, περίπτωση να θεωρούταν καινοτόμος για τα ελληνικά δεδομένα, όταν θα αναπαρήγαγε τον ήχο του ψυχροπολεμικού Βερολίνου σε συνδυασμό με arty-farty θεατρινισμούς, έχοντας την υποστήριξη μέσων που κάνουν την τρίχα-τριχιά, για να το πούμε "λαικά", για διάφορους λόγους, που δεν είναι της παρούσης.
Ευτυχώς λοιπόν μας έφυγε στα ξένα για τα καλά ο Πάνος, διότι εάν δεν το είχε πράξει, τότε δεν θα ήμασταν τόσο τυχεροί ώστε να απολαύσουμε μία από τις καλύτερες και ειλικρινέστερες ζωντανές εμφανίσεις που έχουμε δει στην χώρα μας τα τελευταία χρόνια και το πιο σημαντικό απ' όλα με απόλυτα σύγχρονο ήχο. Η ενέργεια που βγάζουν οι τέσσερις Chap πάνω στη σκηνή είναι απίστευτη. Η ικανότητά τους να γεμίζουν τον χώρο με πολλαπλά όργανα και ήχους, ακροβατώντας μεταξύ καλώς εννοούμενου πειραματισμού και ποπ μελωδιών, με τρόπο τέτοιο που μόνο πραγματικά καλοί μουσικοί μπορούν, είναι χαρακτηριστική.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο και οι The Chap το γνωρίζουν. Στη σκηνή δεν αφήνουν τίποτα να πέσει κάτω, λειτουργούν σαν μία καλοκουρδισμένη μηχανή, συνομιλούν μουσικά με ακρίβεια ελβετικού ρολογιού και κινούνται στον χώρο σαν πολύπειρη θεατρική ομάδα. Αφήνουν στην άκρη τον στουντιακό τους εαυτό που ξεκάθαρα τους αδικεί διότι κανένα στούντιο και καμία κονσόλα δεν δύναται να συλλάβει την ενέργεια τους πάνω στη σκηνή, δεν κατορθώνει να αποτυπώσει τα χαμογελά τους και την παρεϊστικη διάθεση σοβαρών όμως μουσικών.
Το κατάμεστο και τα δύο βράδια, ευτυχώς, Μικρό Μουσικό Θέατρο ένιωσε τους The Chap ως μία πραγματικά σπουδαία μπάντα και ως τέτοια πρέπει να κρίνεται. Και όχι βέβαια ως "την μπάντα του Γκίκα, που ήταν στους Pleasure". Ως ήχο, άποψη, ενέργεια, ικανότητα, φρέσκιες ιδέες και ιδιαίτερο χιούμορ, οι The Chap απέδειξαν μπροστά στα μάτια μας ότι στέκονται στα ίσα και πάνω από τους σπουδαίους και αγαπημένους The Fiery Furnaces.
Και αν θέλω να ευχηθώ κάτι, μην σου πω να προβλέψω, εάν όλα πάνε καλά και με μία αλλαγή δισκογραφικής εταιρίας, διότι για να λέμε και την αλήθεια η Lo Recordings είναι μικρών δυνατοτήτων, οι The Chap θα ανέβουν εκεί που ανήκουν, στη μουσική Premier League, πολύ σύντομα.
