Live στο Eightball

Για την πλειονότητα του κόσμου, η παρακολούθηση συναυλίας ημέρα Κυριακή είναι πολύ ζόρικη, λόγω επαγγελματικών, οικογενειακών και λοιπών υποχρεώσεων. Ίσως γι’ αυτούς τους λόγους η ανταπόκριση για τη συγκεκριμένη συναυλία ήταν μικρή, με προσέλευση γύρω στα εξήντα με εβδομήντα άτομα. Ίσως η πληθώρα συναυλιών το τελευταίο διάστημα να έχει ζορίσει οικονομικά κάποιους. Ίσως η αντιμετώπιση που έχουν σχεδόν όλα τα εγχώρια συγκροτήματα από μεγάλη μερίδα του κοινού, θεωρώντας ότι είναι κατώτερα σε ποιότητα σε σχέση με τα συγκροτήματα του εξωτερικού. Θ’ αντικρούσω τους παραπάνω λόγους σε συνδυασμό με τα συμβαίνοντα επί σκηνής.

Ξεκινάω με τους Convex Model, γιατί εμφανίστηκαν πρώτοι και όχι επειδή είναι συμπολίτες. Το Φεβρουάριο του 2019 ο φίλτατος Αντώνης Ξαγάς παρουσίασε το ντεμπούτο τους ‘Life In A Glass Cube’, με αναφορές όπως minimal wave αναβίωση, ήχος από αναλογικά συνθεσάιζερ, ποιητικός λυρισμός, δραματικές ερμηνείες και τη λέξη κλειδί: Joy Division. Λίγες μέρες αργότερα, τους τσέκαρα στο bandcamp για να πάρω μία «γεύση» και να συμφωνήσω με τα λόγια του Αντώνη. Μετά από λίγες ημέρες ανακοινώνεται η συναυλία των Motorama για τις 16 Μαρτίου με special guests τους Convex Model και έχω την ευκαιρία να τους δω ζωντανά μαζί με τους αγαπημένους Ρώσους. Με κέρδισαν με τις πρώτες νότες, με τον ήχο που έβγαζαν τα συνθεσάιζερ σε συνδυασμό με το μπάσο και τα ντραμς και με τις ερμηνείες του Νίκου Καπαντζάκη, ο οποίος είναι γνωστός από τη συμμετοχή του σε άλλα συγκροτήματα όπως Dislocation Genders, Plexiglas και κυρίως στους Human Puppets (όσοι ήταν στη συναυλία των Fall πριν μερικά χρόνια κάτι μπορεί να θυμηθούν).

Μέχρι να ολοκληρώσουν την εμφάνισή τους οι Convex Model, είχα πιεί ήδη τρία ποτήρια ουίσκι και ήμουν έτοιμος ν’ αγοράσω το βινύλιο από τον πάγκο αλλά δε μου έφταναν τα χρήματα, γι’ αυτό τη Δευτέρα το πρωί έτρεξα στον Λωτό για να το αποκτήσω. Ακούγοντάς το, παρατήρησα ένα δεμένο συγκρότημα με πολύ δυνατές μουσικές ιδέες, καλοδουλεμένες συνθέσεις, με έναν ήχο που μπορεί κάποιοι να χαρακτηρίσουν ρετρό, αλλά για μένα ανταποκρίνεται πλήρως στο σήμερα και χωρίς να το επισκιάζουν οι επιρροές του. Να τονίσω επίσης την ποιότητα των στίχων οι οποίοι περιλαμβάνονται στο εσώφυλλο και κινούνται σε προσωπικό-υπαρξιακό μοτίβο, δεν είναι απλοϊκοί αλλά εμβαθύνουν στα θέματα που αναφέρονται. Δυστυχώς οι Motorama εκείνο το βράδυ ήταν απογοητευτικοί σε σχέση με την καταπληκτική πρώτη τους συναυλία στη Θεσσαλονίκη τον Απρίλη του 2011 στο Γαία Live.

Στα πλαίσια του In-Edit Festival τον φετινό Απρίλη, μετά την προβολή του συγκινητικού (αφιερωμένο στο Νίκο Αγγελή των Χωρίς Περιδέραιο που έφυγε από τη ζωή το 2018) ντοκιμαντέρ ‘Music For Ordinary Life Machines’ του Νίκου Χαντζή, που καταγράφει τον underground synth ήχο στην Ελλάδα, οι Convex Model εμφανίστηκαν δωρεάν και παρά τα προβλήματα του ήχου δημιούργησαν μία όμορφη και γιορτινή ατμόσφαιρα με τη μουσική τους. Στη αποψινή συναυλία στις 24 του Νοέμβρη παρακολούθησα ένα ακόμα πιο δεμένο και κεφάτο συγκρότημα που θέλει να παρασύρει το κοινό να χορέψει στους ρυθμούς του. Εκτός από τα κομμάτια του ‘Life In A Glass Cube’ παρουσίασαν και κάποια καινούρια, στο γνωστό τους ύφος, τα οποία θα συμπεριληφθούν στο επόμενο άλμπουμ που περιμένω με ανυπομονησία μέσα στον καινούριο χρόνο. Ο ακούραστος συνοδοιπόρος Στέλιος Χατζηγιαννάκος εκτός από την εξασφάλιση της set list της βραδιάς κανόνισε μέχρι και συνέντευξη για το μέλλον.

Οι Κεφάλαιο 24 ή Chapter 24 (αναφορά και φόρος τιμής στο Syd Barrett) του Αντώνη Λιβιεράτου (ιθύνων νους, συνθεσάιζερ, πιάνο, ηχητικά εφέ) μέχρι την Κυριακή αποτελούσαν μία σημαντική απουσία στην προσωπική συναυλιακή λίστα. Ποτέ δεν είναι αργά όμως και το κενό συμπληρώθηκε από μία σοβαρή εμφάνιση από έμπειρους και καταρτισμένους μουσικούς. Μετά από ένα μακροσκελές ορχηστρικό θέμα κυρίως ηλεκτρονικών και πειραματικών μερών, ο μπασίστας και μπροστάρης του συγκροτήματος Βαγγέλης Μπουλουχτσής έκανε μία ειλικρινή και συγκινητική εισαγωγή για το τι θ’ ακούσουμε και θα δούμε, αλλά και ευχαριστώντας όλους όσοι ήμασταν παρόντες στο χώρο. Από τα λόγια συμπαράστασης και στήριξης για τους Convex Model, τις ευχαριστίες στον ιδιοκτήτη και το προσωπικό του Eightball και τις καλύτερες ευχές στους φίλους που έδωσαν το παρών (κάποιους τους ήξερε με τα μικρά τους ονόματα).

Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Βαγγέλη, η βραδιά ήταν αφιερωμένη στα 31 χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου τους άλμπουμ ‘Tin Invaders’ το οποίο κυκλοφόρησε το 1988 (αν και ήταν ηχογραφημένο από το 1986) από την ιστορική δισκογραφική Δικαίωμα Διάβασης και αργότερα Di Di Music (κάπου στη δισκοθήκη μου έχω το ‘Sister’ των Sonic Youth από την ίδια εταιρεία). Παρουσιάστηκε ολόκληρο από την αρχή μέχρι το τέλος, σχεδόν άψογα (κάποια μικρά προβλήματα με τον ήχο ξεπεράστηκαν γρήγορα), τα κομμάτια προλογίζονταν εκτός από τον τίτλο τους στα αγγλικά και στην ελληνική τους μετάφραση, αλλά και σύμφωνα με την αρίθμησή τους στο βινύλιο (Α1 έως Β5), μαζί με κάποιους αστείους διαλόγους μεταξύ Αντώνη και Βαγγέλη. Με βάση λοιπόν τα κομμάτια του δίσκου οι τέσσερις μουσικοί –μην ξεχάσω ν’ αναφέρω τον Περικλή Μπουλουχτσή στις κιθάρες και τον Γιάννη Τρυφερούλη στα ντραμς (το πιο ωραίο επίθετο που έχω ακούσει στη ζωή μου) – ξεδίπλωσαν τις ικανότητες τους είτε αυτοσχεδιάζοντας είτε παίζοντας για το σύνολο, άλλοτε σε progressive rock μονοπάτια άλλοτε σε ψυχεδελικά ηχοτοπία άλλοτε σε ηλεκτρονικούς πειραματισμούς, χωρίς να κουράσουν και να μπερδέψουν το ακροατήριο παρά μόνο να το ταξιδέψουν σε άλλους τόπους και χρόνους για μία ώρα περίπου.

Αυτή τη βραδιά του Νοέμβρη γίναμε μάρτυρες (έστω και λίγοι) μίας συνάντησης του παλιού με το νέο, του παρελθόντος και του μέλλοντος, της εμπειρίας και της ελπίδας. Αυτές οι προσπάθειες θέλουν στήριξη και παρουσία, πιστεύω ότι υπάρχει κοινό στην πόλη που ενδιαφέρεται και μπορεί να τις στηρίξει. Το εισιτήριο κατά τη γνώμη μου ήταν φθηνό (8 ευρώ) και χάρηκα που με ακολούθησαν άλλοι πέντε πολύ καλοί φίλοι και περάσαμε καλά μετά από πολύ καιρό. Παρά τις τέσσερις μόνο ώρες που κοιμήθηκα αργότερα, ξύπνησα δυνατός για το ξεκίνημα της καινούριας εβδομάδας. Ηρακλής Κοκοζίδης

Κάποιοι φορούσαν μπλούζες Joy.

Division. Πιστεύω στις χρονομηχανές. Όπως ο Ray Bradbury. Είναι μία βάσιμη υπόθεση. Συμβαίνει όταν διαβάζεις ένα δυνατό βιβλίο ή ένα ποίημα, όταν ρουφιέσαι από μία ταινία ή ακούς μία μουσική δύναται η ψυχή σου να εξαχνωθεί και να βρεθεί σε τόπους και χρόνους άλλους. Εξαφάνιση. Εκμηδενισμός του παρόντος. Dr Who. Ναι, ανήκει και σε κάποια ομαδική παραίσθηση να τολμήσω να πω. Και τα κάτοπτρα δεν δείχνουν σώματα. Δείχνουν σπίθα. Την σπίθα που δημιουργείται ανάμεσα στον καλλιτέχνη και τον αποδέκτη. Συναύγεια. Τσαφ. Αυτό ακριβώς έγινε το βράδυ της Κυριακής 24 Νοεμβρίου στο Eightball. 50 με 60 άτομα το πολύ. Μυημένοι. Κυρίως μεγάλοι σε ηλικία γιατί είναι η μουσική και οι άνθρωποι που ζήσανε εκείνη την συγκεκριμένη εποχή στις αρχές των 80s. Αυτή η συγκεκριμένη γενιά είναι ορκισμένη στη μουσική της. Καταραμένοι και σφραγισμένοι στις μούσες του θαμπού φωτός και της ποίησης της σκιάς. Tuxedomoon, Cocteau Twins, Bauhaus, Human League, Eyeless in Gaza, Cure, Siouxsie, Xmal Deutschland, Einstürzende Neubauten, Modern English, A Flock Of Seagulls, Χωρίς Περιδέραιο και ένας γαλαξίας συγκροτημάτων του Νεορομαντισμού που μαs κατατρέχουν ακόμη. Το soundtrack της πάλης με το Φάντασμα. Αυτά ακούσαμε στο πείσμα των καιρών από τις δύο μπάντες. Ω σκηνή του Sheffield.

CONVEX MODEL

Έβγαλαν σε κυκλοφορία ένα συνταρακτικό άλμπουμ φέτος. Δυναμικό synth wave με αυστηρούς ρυθμούς στα ντραμς και σοκαριστικό μπάσο. Εκπληκτικοί στίχοι εναρμονίζοντας το φως σαν ίνα που τρυπά το μισοσκόταδο. Χοάνη η farfisa και το Μoog του Νίκου Καπαντζάκη αλλά και η απόδοση των τραγουδιών. Μας ρούφηξαν. 1982. Η χρονομηχανή που λέγαμε.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 24

Τι να πρωτοπώ. Μπάντα με όνομα ένα τραγούδι των Floyd γραμμένο από τον Syd Barrett… Σεβασμός. Αυθεντικότητα. Πρωτοπορία. Πειραματισμός. Ψυχεδέλεια. Επέτειος λοιπόν 31 χρόνων από την κυκλοφορία του ‘Τin Invaders’, ένα υπόγειο διαμάντι της ελληνικής δισκογραφίας που παίχτηκε αυτούσιο εκείνη την βραδιά. Η μπάντα το γιόρτασε και το γιορτάσαμε και εμείς. Μία οικογένεια. Η εκπληκτική ικανότητα στο μπάσο και την κιθάρα των αδερφών Μπουλουχτσή, η φαντασιακή ηλεκτρονική οπερέτα στο μυαλό του Αντώνη Λιβιεράτου να την απλώνει πάνω στα synth με άπειρα μηχανάκια συνδεδεμένα πάνω του…. Το εγκεφαλικό παίξιμο των drums από τον Γιάννη Τρυφερούλη (να πούμε εδώ ότι Λιβιεράτος και Τρυφερούλης ήταν σε μία άλλη διαγαλαξιακή ποιητική κοινότητα που λεγόταν Sigmatrtopic - δείγμα παρακάτω). Και μία ακόμη υπόκλιση για τον Λιβιεράτο για το μπλουζάκι Pere Ubu που φορούσε.

YΓ. Ευχαριστώ τον Νίκο a.k.a. Maldoror των Convex Model για την εξαίρετη συζήτηση που κάναμε και την ευγένειά του να μου δώσει το setlist και το τηλέφωνό του για μία συνέντευξη που θα γίνει στο εγγύς μέλλον. Στέλιος Χατζηγιαννάκος