Double Exposure Tour

Ανάμεσα στις φετινές κυκλοφορίες τελευταίας στιγμής ήταν και το άλμπουμ 'έκπληξη' των Chromatics 'Closer to Grey', εφτά χρόνια μετά το υπέροχο 'Kill for Love' και ενώ περιμέναμε (ή και βαρεθήκαμε να περιμένουμε και το ξεχάσαμε) εκείνο το 'Dear Tommy' που τελικά κατέστρεψε (;) ο ίδιος ο Johnny μετά από ένα near death experience κτλ κτλ. Το ότι το 'Closer to Grey' είναι επίσημα το 6ο άλμπουμ τους μπορεί να σημαίνει ότι κάποτε θα κυκλοφορήσει και το νο5, μπορεί απλά να είναι μία αναγνώριση του άλμπουμ νο5 το οποίο δεν θα ακούσουμε ποτέ, δεν θα έλεγα ότι με απασχολεί πολύ προσωπικά. Ούτε και πιστεύω ότι η όλη ιστορία είχε σκοπό τη δημοσιότητα, γιατί απλούστατα τα τελευταία χρόνια και η ίδια η 'Italians Do it Better' είναι πλέον καταξιωμένη εταιρία και οι ίδιοι έχουν γίνει το τοπ γκρουπ της (βοήθησε λίγο και ο αγαπημένος David Lynch).

Το άλμπουμ χωρίς να έχει κάτι καινούριο να μου προσφέρει, μου άρεσε. Ως εκεί. (6/10)

Κάτι ανάλογο συνέβη και με το πρώτο τους λάιβ στο Λονδίνο έξι χρόνια μετά το καταπληκτικό double bill του 2013 στο Koko με headliners τότε τους Glass Candy και πρωταγωνίστρια της βραδιάς αναμφισβήτητα την Ida No.

H επιστροφή τους ως αρκετά πετυχημένο γκρουπ ώστε να αξίζει ένα headline - multimedia - με σπέσιαλ εμφάνιση των Desire και άλλες εκπλήξεις - show στο Roundhouse ήταν εν συντομία μια γιορτή της καριέρας τους μέσα στα πλαίσια αναδρομικής έκθεσης για την ιστορία της 'Italians Do it Better'.

Έτσι λοιπόν η προβολή που μας υποσχέθηκαν ήταν μία σειρά από φωτογραφίες, εξώφυλλα, πρόμο κτλ όλων των projects του Johnny Jewel σε λούπα. Μετά είχαμε ένα hand picked support από τον Καναδά ονόματι In Mirrors, συμπαθέστατο αλλά σίγουρα όχι κάτι που έλειπε από την δεκαετία που σε λίγο αποχαιρετούμε. Είχαμε όμως και την Romy XX σε πόστο DJ στα διαλείμματα, να μας διασκεδάζει με 80'ς άνθεμς, italo και μία δόση electro- και πάλι σε κλίμα περίπου 2008. Κάπου εκεί εμφανίστηκαν οι Desire να μας μεταφέρουν στην επόμενη αμέσως χρονιά, με guest την Aja των Heaven στα πλήκτρα. Η αλήθεια είναι ότι πρώτον η Megan έκλεψε την παράσταση και δεύτερον είχα ξεχάσει πόσο ωραίος ήταν εκείνος ο δίσκος. (ναι ο δέκα χρόνια πριν) και τον ξανάκουσα πάρα πολύ ευχάριστα και μαζί και το μοναδικό τους μπόνους καινούριο κομμάτι που δεν ήταν άλλο από μια διασκευή του 'Bizarre Love Triangle'.

Και ήρθε η ώρα να βγουν στη σκηνή οι Chromatics. Τα visuals στο background και πάλι πολύ όμορφα, όπως και τα φώτα, όπως και η πάντα απαστράπτουσα Ruth.

Ακούσαμε λοιπόν ένα πρόγραμμα 'μεγάλες επιτυχίες', συνοδευόμενο από μία ασυνήθιστα ομιλητική μπάντα σε έναν διαρκή διάλογο με το κοινό τύπου 'θυμάστε τότε που ερχόμασταν και παίζαμε σε καφέ και υπόγεια;'- 'Ναι!' 'Ήσασταν εκεί;' - 'Βεβαίως!'

Και αναπολήσαμε όλοι μαζί, πώς περνάν τα χρόνια, πώς φτάσαμε (φτάσανε) ως εδώ και ακούσαμε και τα όλα τα αγαπημένα από 'Night Drive' και 'Kill for Love' ως το 'Cherry' (προς χάρη του οποίου δημιουργήθηκε και dancefloor στο πλάι της σκηνής). Σε κάτι πιο πρόσφατο μας έπαιξαν τα 'Time Rider' και 'Shadow' (το κομμάτι του Twin Peaks) και μετά και από την διασκευή του 'Running up the Hill' η παράσταση έφτασε σιγά σιγά στο τέλος της. Αλλά αυτή τη φορά με άφησε, όπως και το καινούριο άλμπουμ, με μία αίσθηση συγκρατημένου και 'παλιού'. Και παρά τις ευχαριστίες για την αγάπη του κόσμου και παρά την συγκίνηση (ίσως) είχε κάτι έντονα και ξερά εγωκεντρικό μέσα στην τελειότητα του σκηνικού, του ήχου και της Italians do it Better αισθητικής. Δεν έκλαψα. Έφυγα προβληματισμένη.

Ίσως αυτός να ήταν ο σκοπός αυτής της περιοδείας και τα πράγματα να είναι διαφορετικά στην φεστιβαλική περίοδο της ερχόμενης χρονιάς και σε καμία περίπτωση δεν αποθαρρύνω κανέναν και καμία να τους (ξανα)δει. Από ό,τι φαίνεται θα τους ξαναπετύχω κάπου και εγώ.

ΥΓ - Ευτυχώς την επόμενη μέρα επέστρεψα στο Roundhouse για να περάσω ένα δίωρο μπροστά στους SunnO)). Όταν βγήκα από την trance και τα σύννεφα ατμού και καθώς μας αποχαιρετούσαν σαν χαρούμενα music nerds σε κλασσικές μεταλλοπόζε(ριε)ς μέσα στα χειροκροτήματα, τις φωνές και τα 'κερατάκια' που τους άξιζαν συνειδητοποίησα τι μου έλειπε το προηγούμενο βράδυ.

Αν η θεατρικότητα και η αυτοαναφορικότητα δεν περιέχουν χιούμορ κινδυνεύουν να μετατραπούν σε σοβαροφάνεια. Και αυτό είναι κάτι που κυριολεκτικά kills the party.