Twenty years in the business!
Αν και ήταν μια βροχερή εβδομάδα το βράδυ της προηγούμενης Πέμπτης ο καιρός ήταν καλός. Έτσι λοιπόν το Μικρό Μουσικό Θέατρο γέμισε κατά τα ? όχι από το κοινό του Σαββατοκύριακου αλλά από αυτούς τους λίγους συνειδητοποιημένους που όταν θέλουν ν'απολαύσουν κάτι θυσιάζουν την καθημερινή τους ρουτίνα.
Σχετικά με την εμφάνιση του Johnny Camp δεν έχω να σχολιάσω τίποτα, παρά πως ότι και να ήθελε να περάσει στον κόσμο πολύ απλά δεν πέρασε. Κατάλαβα πάντως ότι το εικοσάλεπτο που δίνουν στα πρώτα σχήματα είναι αρκετό μιας και το γεγονός ότι το σετ του Camp κράτησε παραπάνω είχε σαν αποτέλεσμα να μετατραπεί ο αρχικός ενθουσιασμός του κόσμου σε σχετική αδιαφορία.
Περνάμε λοιπόν στον Chuck Prophet που ανέβηκε στην λιτή σκηνή του Μικρού Μουσικού Θεάτρου παρέα με την κιθάρα του να μας "ψυχαγωγήσει". Μετρημένος και απλός αντί για την γνωστή διαφήμιση του καινούριου άλμπουμ μας αντιμετώπισε σαν 'Old friends' και μας χάρισε αρκετά παλιά του κομμάτια μαζί με τα νέα. Μη συνηθισμένος στην σιωπή που αντιμετώπιζε από το ελληνικό κοινό, προσπάθησε να το προσεγγίσει κάνοντας χιούμορ και ζητώντας παραγγελιές (αν και η συγκεκριμένη ελληνική λέξη παρερμηνεύει εντελώς την έννοια του request). Μετά από κανα σαραντάλεπτο και κομμάτια όπως τα 'Smallest man in the world', 'New years day', 'How many angels', 'Old friends' μας μίλησε λίγο για την απογοήτευση του σχετικά με την κατάσταση στην Αμερική και τραγούδησε το 'Age of Miracles'. Η χρήση δύο μικροφώνων για τις αλλαγές τις φωνής λειτούργησε άψογα ως αντικαταστάτης των ηλεκτρονικών στοιχείων σε κομμάτια όπως το 'You Did (Bomp Shooby Dooby Bomp)'. Το αποτέλεσμα ήταν τα κομμάτια ναι μεν ν'απέχουν απ'τον δίσκο αλλά αυτό να είναι κάθε άλλο παρά απογοητευτικό.
Πριν από το 'West Memphis Moon' έκανε μια εισαγωγή σχετικά με την ιστορία πίσω από το κομμάτι και ξάφνου το κλασικό κινητό χτύπησε. "I'm afraid I'll have to confiscate this" είπε και η κοπέλα του πρόσφερε το κινητό της. Απάντησε και άρχισε να μιλάει κανονικά, μέχρι που ο άλλος (που προφανώς νόμιζε ότι έκανε λάθος) του το κλείσε. Το άφησε στο τραπεζάκι δίπλα του και έπαιξε το κομμάτι. Μετά από ένα εικοσάλεπτο περίπου μας χαιρέτησε για να επανέλθει στην σκηνή συνοδευόμενος από τον Nikki Sudden. Έπαιξαν δυο διασκευές σε κομμάτια των Rolling Stones και αποχώρησαν παρέα. Ο κόσμος συνέχισε να φωνάζει και έτσι ο Chuck πήρε την κιθάρα του για τελευταία φορά και μας χάρισε ένα ακόμη κομμάτι, 'I bow down to pray to every woman that I see'.
Η καθαρή americana (καθώς και τα blues και διάφορα είδη μουσικής αλλά ας μην πλατειάζουμε) είχε την τιμητική της απόψε και παρά το γεγονός ότι φαινόταν αρκετά κουρασμένος, το παίξιμό του ήταν απόλυτα φρέσκο και ας έχει "Twenty years in the business!" όπως δήλωσε και ο ίδιος. Αν υπήρχε και λίγο μεγαλύτερη ανταπόκριση από το κοινό το γλέντι θα'χε εξελιχθεί σε πανηγύρι. Τέλος δέχομαι ότι και οι ψηλοί έχουν δικαίωμα σε αυτή την ζωή αλλά αν είσαι 1.90 δεν κάθεσαι μπροστά από την σκηνή σ'έναν επίπεδο χώρο σαν το Μικρό Μουσικό Θέατρο.
Φωτογραφίες : Anna Kweskin
