W.Y.G.I.W.Y.D.!
Τα χρόνια περνάνε και μπάντες σαν τους Chumbawamba θα έπρεπε λογικά να έχουν περάσει στο επίπεδο του γραφικού. Εις βάρος των ανίδεων όμως, η ομάδα από το Leeds συνεχίζει να είναι πολιτικοκοινωνικά εύστοχη και επίκαιρη και μουσικά εμπνευσμένη και απολαυστική, όπως πάντοτε υπήρξε στο παρελθόν. Λίγα πράγματα έχουν αλλάξει προς το καλύτερο από τις αρχές της δεκαετίας του 80, οπότε και ξεκίνησαν. Ανόητες μουσικές πολλές και τότε, πολλές και σήμερα. Η Θατσερική απόγνωση των Βρετανών μεταμορφώθηκε στην ανοησία του Μπλερ... και όσοι πιστεύουν ότι εν έτει 2004 οι Chumbawamba δεν έχουν λόγο ύπαρξης είναι μάλλον γραφικοί οι ίδιοι.
Και είναι μάλλον πολλοί, γιατί το βράδυ της περασμένης Παρασκευής το club του Fix (που παρεπιμπτόντως είναι καταπληκτικός χώρος για συναυλία και με λίγο «φτιάξιμο» ακόμη θα αφήσει χιλιόμετρα πίσω κάθε άλλο συναυλιακό χώρο της πόλης...) ήταν απελπιστικά άδειο. Ο υπογράφων έφτασε -ως είθισται- μετά τα support group (παραδοσιακή συναυλιακή ασυνέπεια), οπότε μάλλον θα πρέπει να απευθυνθείτε αλλού για τις επιδόσεις αυτών. Με ένα έστω και μισογεμάτο club πάντως οι Chumbawamba θα μπορούσαν να απογειώσουν την κατάσταση.
Όχι ότι δεν προσπαθήσαν βέβαια, και όχι ότι δεν το κατάφεραν έστω και εν μέρει. Είκοσι χρόνια πάνω στη σκηνή είναι σημαντική προϋπηρεσία και ήδη από τις πρώτες νότες του 'She' s got All the friends' επιβεβαιώθηκαν όσοι τους περίμεναν εδώ και αρκετά χρόνια για ένα «κανονικό» live (πέρα από μουσικά και... σοσιαλιστικά φεστιβάλ και τα στενά όρια αυτών). Με ένα πέρασμα από ολόκληρη τη δισκογραφία τους, με τα 'Tumbthumbing', 'Enough is Enough', 'Mouth full of shit', να με την παρωδιά της disco, του rock και της ηλεκτρονικής μουσικής (ακόμη και του punk, έτσι;) να λειτουργεί όπως πάντα και αντίστροφα και να ξεσηκώνει ιδανικά το ακροατήριο τους, οι Chumbawamba ξεκαθάρισαν με άνεση ότι κάθε άλλο παρά κουρασμένοι είναι!
Με τον ίδιο μαγικό τρόπο που το κάνουν στο στούντιο, έτσι και επί σκηνής ενώνουν τις ετερόκλητες μελωδίες τους, τις μπερδεύουν με τη λογική των «διαδηλώσεων» και των μανιφέστων και στήνουν συναυλίες πραγματικά διαφορετικές από αυτές των συναδέλφων τους. Τραγούδησαν για πάρτη μας και το αιωνίως «φορτισμένο» 'Bella Ciao', στην αγγλική του version (παρότι «οι Άγγλοι είναι ο μόνος λαός που δεν γνωρίζει το τραγούδι»), είπαν 'Bye Bye' σε Νταλάρα, Σημίτη, Καραμανλή, Παπανδρέου κ.λ.π. και έπειτα από μιάμιση ώρα και κάτι αποχαιρέτησαν οριστικά και εμάς.
Παρότι τα συνθήματα τους παραμένουν αιφνιδιαστικά έξυπνα και όσοι έχουν ακούσει έστω και ένα μονάχα δίσκο τους γνωρίζουν καλά ότι οι Chumbawamba είναι το ίδιο καλό συγκρότημα ακόμη και για αυτούς που αδιαφορούν παντελώς (δικαίωμα τους...) για όσα θέλουν να περάσουν με την τέχνη τους (αυτό δεν απέδειξε άλλωστε και η προ ετών «εισβολή» τους στα chart;). Τότε γιατί απουσίαζαν σχεδόν όλοι από το live της Παρασκευής; Μα το αποκαλύπτει ο τίτλος του κειμένου αυτού... What You Get Is What You Deserve! O καθένας παίρνει ότι του αξίζει και εμείς ως κοινό έχουμε πάρει επ' ώμου εδώ και χρόνια τα sold out live των Him, των Πυξ Λαξ, των Placebo και των Διάφανων Κρίνων...
