Quartet vs Orchestra
Το κλαμπ δε γέμισε ασφυκτικά κι ο κόσμος απλώθηκε νωχελικά σε όλα τα θεωρεία και τους εξώστες που, επιτέλους, ήταν ανοιχτοί μιας εξαρχής.
Οι Prefabricated Quartet βγήκαν στις 10 και κάτι και ήταν πολύ καλοί και καλύτεροι απ' ότι θυμόμουν. Το σετ τους κράτησε πολύ λίγο [40 λεπτά;] αλλά ήταν γεμάτο με νέα κομμάτια και νέες συγκινήσεις. Η φωνή του Μιχάλη πιο ήπια και πιο ονειρική, τα τύμπανα του Δημήτρη σε ρόλο κομβικό και κυρίαρχο, η κιθάρα του cmyk σε μεγάλα κέφια [ενίοτε κυμβαλίζουσα] κι ο Θοδωρής στο τσέλο εκφραστικός και δυναμικός παρότι καθήμενος. Πάνω που είχαν αρχίσει να συντονίζουν το κοινό και ν' ανάβουν τα αίματα, κατέβηκαν. Τα νέα τους είναι καλά: έχουν υλικό για νέο άλμπουμ και μουσική για την μικρού μήκους "Κινητά Στοιχεία" του Ανδρέα Σιαδήμα.
Πέρασε μισή και βάλε ώρα μέχρι την εμφάνιση των Cinematic Orchestra κι ο κόσμος κρύωσε. Βγήκαν σε πλήρες σχήμα [7 νομάτοι και μια αοιδός] κι όχι μισοί και κουτρουκούλικοι όπως στην προηγούμενη επίσκεψή τους. Βέβαια, δεν ήταν οι Cinematic που ήξερα. Χωρίς να είναι διόλου κακοί και χωρίς πολλά κωδικοπληκτρονικά. Αναλογικοί, ακουστικοί, κουλ τζαζ και γλυκιά σόουλ της αλβιώνος, Breathe και τα ρέστα. Κάτι σαν κολεκτίβα καλών μουσικών [ο ντράμερ εντυπωσιακός κι ο πληκτράς επίσης] που φτιάχνουν ατμοσφαιρικά λάουντζ ηχοτοπία και περιπλανήσεις του μυαλού και του χάρτη.
Συμμετοχή απ' τον κόσμο υπήρχε και πολύ μάλιστα, όπως έδειχναν οι θερμές επευφημίες και τα χειροκροτήματα των μεσοδιαστημάτων. Δεν υπήρχε όμως κίνηση, ζωηράδα, ούτε καν λικνίσματα. Ήταν μια εσωτερική ατομική απόλαυση για τον καθένα μας, ένα εσώτερο αίσθημα προσωπικής σχέσης, χωρίς συλλογικότητα και ομαδικές αντιδράσεις. Αν παρατηρούσε κάποιος το κοινό από ψηλά χωρίς ν' ακούει, θα νόμιζε πως κάτι το έχει ακινητοποιήσει στο χρόνο και το χώρο υπνωτίζοντάς το, όχι απαραίτητα για καλό σκοπό.