Into her web
Αν και το προηγούμενο βράδυ είχα τη τύχη να παρευρίσκομαι σε συναυλία των Coil στη Θεσσαλονίκη και μετά από τέτοια μεταφυσική και συνάμα εξωγήινη εμπειρία, είχα την πεποίθηση ότι οι Clan of Xymox θα περνούσαν απαρατήρητοι, τελικώς διαψεύσθηκα.
Οι Clan of Xymox, μια ολλανδική μπάντα που η ιστορία της ξεκινάει από το 1984 και έχει συνδέσει το όνομά της με την εξέλιξη της gothic σκηνής, θα επισκέφτονταν για 3η φορά μέσα σε διάστημα 5 ετών την Αθήνα για ένα πολλά υποσχόμενο live.
Παρά το γεγονός ότι ο συναυλιακός χώρος του X-bug ήταν αρκετά μικρός και δυσλειτουργικός για όνομα τέτοιων διαστάσεων, γεγονός που αποδείχτηκε και από την αθρόα προσέλευση του κόσμου, αυτό δε στάθηκε εμπόδιο για την ομαλή διεξαγωγή της συναυλίας.
Η πρώτη αρνητική εντύπωση δημιουργήθηκε από την ακύρωση των Slow Motion οι οποίοι αποτελούν ένα αξιόλογο σχήμα της εγχώριας μουσικής σκηνής . Έτσι ως support εμφανίστηκε η Stefania Dimmen, μια μουσική απομίμηση των Athamay και προφανώς θετή κόρη των Sopor Aeternus! H σκηνική παρουσία της θα έλεγα ότι ήταν μάλλον διασκεδαστική μιας και αντλούσε στοιχεία ερασιτεχνικού σαδομαζοχισμού.
Τελικά με αρκετή ώρα καθυστέρηση (στην Ελλάδα βρισκόμαστε ρε παιδιά!) πήραν θέση πάνω στη σκηνή, μέσα από καπνούς, τα 4 μέλη των Clan of Xymox με αισθητή την απουσία του drummer. Το set περιελάμβανε παλιά κλασικά τους κομμάτια αλλά και αρκετά από την τελευταία τους δουλειά "Notes from the Undergroumd". Κoμμάτια που ακούστηκαν, με τυχαία σειρά ήταν : "Jasmine & Rose", "A day", "Backdoor", "Louise". Από το τελευταίο album έπαιξαν τα "Innocent", "I want you now", "Number One", "Τhe bitter sweet", "Liberty".
Η μπασίστρια, μια μυθική και ναρκισσιστική φιγούρα με γοτθικό ρουχισμό, μέθυσε τα πλήθη με την ομορφιά της, ενώ η κοπέλα πίσω από τα keyboards έμοιαζε με πρωταγωνίστρια μεσαιωνικού σεξπηρικού δράματος, 
δεσπόζοντας επιβλητική στο background της σκηνής. Ο τραγουδιστής και συνάμα η ψυχή της μπάντας ήταν αρκετά δραστήριος και κεφάτος και μπορεί άνετα να χαρακτηριστεί ως μια από τις κορυφαίες φωνές στην Ευρώπη ακολουθώντας τα χνάρια του Andrew Eldritch. Mετά από λίγη ώρα φάνηκε να γοητεύεται από την ανταπόκριση του κοινού στο old stuff του group. Η μεγάλη συγκίνηση ήταν τα 3 encore που πραγματοποίησαν, γεγονός που ξετίναξε στα ύψη τον ενθουσιασμό του κόσμου αλλά παράλληλα μπορούσε κανείς να διακρίνει και τα χαμόγελα ικανοποίησης των ίδιων.
Το τελικό συναίσθημα που απεκόμισα ήταν μια ανυπέρβλητη χαρά και λύτρωση της ψυχής μου διότι άκουγα live, τραγούδια που έχουν στιγματίσει πολλές 'σκοτεινές και ονειροπόλες ανθρώπινες ψυχές'. Όπως γίνεται κατανοητό η κούρασή μου είχε εξαλειφθεί μονομιάς και τη θέση της κατέλαβε το αίσθημα της εσωτερικής γαλήνης και ολοκλήρωσης. Ανήκουμε και εμείς πλέον στην φατρία των Xymox!
(Φωτογραφίες : Τόλης Ελεφάντης)
