Clan of Xymox - In the Nursery - Kan Kan
Ποιοί; Ποιοί;;;; Kan Kan; Ποια ...αρχαιολογική σκαπάνη τους έφερε στο φως; Ποια παρελθοντολάγνα ανησυχία; Και πως μια ξεχασμένη μπάντα που δεν άφησε πίσω παρά μόνο 2 ΕΡ, προϊούντος του χρόνου φτάνει να λάβει τον (μάλλον προσβλητικό) χαρακτηρισμό "cult"; Φαινόμενα όχι μόνο των τωρινών καιρών, τα ζήσαμε με τα 60s, τα ξαναζούμε τώρα με τα 80s...
Η εμφάνιση των ...Kan Kan (του Patrick Dineen δηλαδή) θα μπορούσε (όπως και ο χαρακτηρισμός "exclusive reunion") να αποτελέσει πεδίο άσκησης πικρού και σαρκαστικού χιούμορ. Μια εμφάνιση που άγγιξε τα όρια της γραφικότητας, με τον τύπο μόνο επί σκηνής, με ένα drum, άφθονη ...κονσέρβα και μπόλικα ...πούπουλα. Θα ήταν σχεδόν κωμική, αν δεν ήταν τόσο ανθρώπινα κατανοητή αυτή η αγκίστρωση σε ένα παρελθόν που έχει αμετάκλητα παρέλθει. Αυτός ο χρόνος... Ορισμένες φορές τα καλά κρυμμένα μυστικά του πρέπει να παραμένουν καλά κρυμμένα... Κάποιος λόγος θα υπήρχε...
Αντιθέτως, οι In the Nursery που ακολούθησαν, αν και έχουν και αυτοί τις ρίζες τους σε εκείνη την σκοτεινή περίοδο, είναι σήμερα ακμαιότατοι καλλιτεχνικά, με μια αδιάλειπτη πορεία και μια τερατώδη δισκογραφία (με πολλές κορφές αλλά και αναπόφευκτες "κοιλάδες"). Μια δισκογραφία από την οποία σταχυολόγησαν για τη συναυλία ακομπλεξάριστα από όλες τις περιόδους. Σπάνιο αυτό για μπάντες με τόση ιστορία, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πόσο έχει αλλάξει ο ήχος τους από εκείνες τις πρώιμες ημέρες όταν ακούγονταν σαν μια μάλλον τυπική dark-wave μπάντα που προσπαθούσε να παίξει αλά-Joy ("Mystery", "Stone souls").
Παρά τα ουκ ολίγα λάθη συντονισμού μεταξύ των κρουστών, η φήμη των εξαιρετικών live που συνοδεύει τους ΙΤΝ επιβεβαιώθηκε και τούτη τη βραδιά. Η γοητευτική (αν και όχι ιδιαίτερα όμορφη -ποια σχέση έχει άλλωστε η γοητεία με την ομορφιά;) Dolores Marguerite C με το ...ντέφι, ένα αεικίνητο σαμιαμίδι επί σκηνής, υπηρετεί με μπρίο και χάρη την αναγεννησιακή αύρα των συνθέσεων των δίδυμων Klive και Nigel, ενώ τα εμβατηριακά κρουστά ξυπνάνε αταβιστικά συναισθήματα και δύσκολα σε αφήνουν ανεπηρέαστο (όχι τυχαία το πρώτο όργανο που έπαιξε ποτέ ο homo sapiens!). Στα αξιομνημόνευτα της βραδιάς μια εντυπωσιακή ανακατασκευή του "A rebours" το οποίο μεταβλήθηκε σχεδόν σε club hit, και τα επιβλητικά δυναμικά "Silent in time" και "Blueprint" από το ιδιαίτερα αξιόλογο πρόσφατο "Era".
Όσο για τη ...νιοστή εμφάνιση των Clan of Xymox στη χώρα μας... Αν έβαζα έναν προκλητικό δημοσιογραφικό τίτλο, αυτός θα ήταν κάτι σαν: "πως μια εξαιρετική μπάντα κομψής dark pop καταντά μια τυπική μπάντα ...καγκουρο-goth". Γνωστή είναι άλλωστε η όλη πορεία στους παρεπιδημούντες του σκοτεινού χώρου, από τότε που το απόλυτο αφεντικό Ronny Moorings ξανάβγαλε στη χρήση το brand-name Clan of Xymox, ξεσκόνισε επιμελώς τους Sisters, και ευθυγραμμίστηκε με τον μέσο goth συρμό και τις μετριότητες που έβγαζε με τις ντάνες η Cleopatra στα 90s. Και εξηγήσιμη επίσης, αν αναλογιστούμε ότι η συμβολή του Pieter Nooten στη δημιουργία των ατμοσφαιρικών ηχοτοπίων σε εκείνα τα δύο κομψοτεχνήματα της 4AD ήταν καθοριστική και αναντικατάστατη όπως έχει δείξει πλέον η ιστορία.
Ο Ronny μοιάζει να απολαμβάνει την αποδοχή που έχει στο γοτθικό φολκλόρ, αλλά δημιουργικά δεν θέλει και -νομίζω- ούτε μπορεί να αλλάξει, αρκούμενος στο να ζει το μύθο παίζοντας σε μικρά club της κεντρικής Ευρώπης (και φυσικά της Ελλάδας!) και ανατροφοδοτώντας τον κατά διαστήματα με καινούργιους δίσκους, από τους οποίους μόλις και μετά βίας καταφέρνεις να ...αποστάξεις 1-2 κομμάτια.
Σε αυτή την περίοδο βασίστηκε και το κυρίως σώμα της συναυλίας τους, στο γνωστό επιτηδευμένο, ενίοτε βαρυφορτωμένο υβρίδιο πλήκτρων και κιθάρων (με το κλασικό "Jasmine & Rose" και το φρέσκο "Hail Mary" να ξεχωρίζουν), με μπόλικη κονσερβαρισμένη ευαισθησία (...σκορβούτο θα πάθουμε με τόσο προηχογραφημένο), άφθονη λακ στο μαλλί (η κόμμωση σκέτη καταστροφή για το ...στρώμα του όζοντος) και την αν μη τι άλλο εντυπωσιακή μπασίστρια Mojca Zugna να δίνει τροφή στο αντρικό (και όχι μόνο υποθέτω) μάτι να ακκίζεται καλοδιάθετα με τους οπαδούς της.
Στα ...καθιερωμένα πια 2 encore, ήταν η ώρα για επιστροφή στο παρελθόν, τα "Louise" και "A day" προκάλεσαν τον αναμενόμενο ενθουσιασμό (καθιστώντας συνάμα τη σύγκριση με το παρόν ακόμη πιο καταθλιπτική), αγνόησαν το κατά προσωπική εκτίμηση αισθητικό τους αποκορύφωμα "Back door" αλλά με αποζημίωσαν με ένα "Cry in the wind" που ήρθε από τα παλιά φορτωμένο με χιλιάδες αναμνήσεις, με τσιμπήματα συγκίνησης και μια ελαφριά ανατριχίλα... 1985 ε;.. Πέρασαν τα χρόνια... Και πόσα έχουν αλλάξει... Σκεφτείτε μόνο ότι τότε είχαμε πρωθυπουργό Παπανδρέου!
Φωτογραφίες - Anna Kweskin
Anna's Gallery
