Black Caviar at 10 p.m.
Γνωστοί ήδη από την εποχή του "Caviar at 3 a.m." και με συνεχιζόμενη δισκογραφική πορεία οι Club Des Belugas αποφάσισαν να μεταφέρουν για ακόμα μια φορά χιλιάδες νότες nu jazz - ενός νεαρού σχετικά πλανήτη στο σύμπαν της τζαζ - από τα στούντιο της Γερμανίας στις σκηνές της Ελλάδας. Έχοντας διασκεδάσει και στο παρελθόν με τις μουσικές τους και με δεδομένη την υπόσχεσή τους στην συνομιλία μας για μια βραδιά με 90% χορευτικά groove, το να βρεθούμε το Σαββατόβραδο στο Gagarin 205 ήταν μια ενδιαφέρουσα ιδέα.
Μετά από ένα dj set του Πέτρου Αδάμ (Kosmos FM) με παρεμφερείς μουσικές -από όλο το φάσμα των επιρροών της Nu jazz- λίγο πριν τις 10.30 εμφανίστηκαν οι τιμώμενοι της βραδιάς. Μάλιστα. Σαξόφωνο, κιθάρα, μπάσο, πλήκτρα, ντραμς και πάνω από όλα η ιδιαίτερα ευδιάθετη τραγουδίστρια Brenda Boykin θα κατάφερναν τελικά να κάνουν μια γκρουβάτη συναυλία; Το ντύσιμό της στα μαύρα και έντονα κόκκινα - μαύρη σοκολάτα, κόκκινο τσίλι - καθώς και η δυναμική παρουσία της θύμιζαν γεύσεις από τον δίσκο της "Chocolate & Chili" οι οποίες διαλύθηκαν αμέσως μόλις μπήκε στο προσκήνιο το σαξόφωνο μαζί με την καθαρόαιμη τζαζ φωνή της.
Χωρίς αμφιβολία η Κυρία τραγουδάει τα Μπλουζ, τη Σόουλ, τη Τζαζ, τη Φανκ, το Λάτιν και τα τραγουδάει άψογα! Ήταν σχεδόν βέβαιο ότι χωρίς την παρουσία της αυτή η προοδευτική μετάβαση από τους χαλαρούς ρυθμούς της σόουλ στα Φανκ και Λάτιν χορευτικά θα ήταν αν όχι αδύνατη σίγουρα ...αφύσικη, αφού η παρουσία της, η φιγούρα της ήταν ακριβώς η αναγκαία προϋπόθεση, ο πομπός της κίνησης και της διασκέδασης. Άλλωστε κομμάτια από τον δίσκο της όπως το "Chocolate & Chili", "Love is in Town" και "Be My Lover" σε χορευτικές εκτελέσεις κρατούσαν τον ρυθμό της συναυλίας στο "High".
Πάντως, κράτησαν το λόγο τους, ότι το λάιβ θα είναι συντριπτικά γκρουβάτο. Την ήπια και σύντομη "προθέρμανση" με τζαζ και σόουλ μουσικές διαδέχτηκαν τα πιο διασκεδαστικά φάνκι και λάτιν άφρο. Η μεγάλη επί σκηνής έκπληξη ήταν η διαφοροποίηση από τις στουντιακές παραγωγές και τις περισσότερο ήρεμες εκτελέσεις των δίσκων τους σε ολοζώντανο, ενεργειακό ηφαίστειο. Τα κομμάτια είχαν την κατάλληλη έκταση για πολλαπλά σόλα, δίνοντας την ευκαιρία όχι μόνο στη Brenda Boykin να αναδείξει την χαρακτηριστική σόουλ φωνή της αλλά και στους μουσικούς να της κλέψουν για λίγο τα φώτα, πάντα υπό την αυστηρή μεν ενθαρρυντική δε "επίβλεψη" της. Κι έτσι σόλαραν ο σαξοφωνίστας ακόμα και κρεμασμένος απ' τη σκηνή ή χαμένος μέσα στο κοινό, ο αλλόκοτος ψηλόλιγνος κιθαρίστας -πιθανότατα διακτινισμένος από μια άλλη συναυλία της δεκαετίας του '70 ή του '80- που έδινε το δικό του διακριτικό σώου στην άκρη της σκηνής, ο ντράμερ που επιφύλαξε μια σουινγκάτη εκτέλεση του "What is Jazz?".
Ένα μισάωρο περίπου μετά τα μεσάνυχτα και έπειτα από το θεσμοθετημένο πλέον ανκόρ που μιλούσε για έναν κρεολό -προσωπική αδυναμία της μας είπε- οι Club Des Belugas αποχώρησαν. Οι πόρτες του Gagarin 205 άνοιξαν και ο καθαρός, παγωμένος αέρας άρχισε να συνωστίζεται με τον κόσμο επαναφέροντας τον βίαια από το χαρούμενο ρυθμό της συναυλίας στο ρυθμό του παγωμένου Σαββατόβραδου. Κάποιο στρογγυλό φως στα δεξιά της σκηνής -που ιδωμένο από μια οπτική κατακλυσμένη με την αύρα των τραγουδιών μου έφερε στο μυαλό το καλοκαιρινό φεγγάρι και μια, ίσως μελλοντική, ανάμνηση από έναν τόπο που έμοιαζε με αυγουστιάτικο γκέτο- έγινε ένα με τον έντονο φωτισμό. Τελικά δεν ήταν καθόλου άσχημη ιδέα.
Φωτογραφίες: Λάμπρος Σκουζ
