Στον λάκκο με τις κόμπρες
Παρασκευή 7 Ιανουαρίου, Κωνσταντινούπολη. Κάνω βόλτα στα πέριξ του ξενοδοχείου, προσπαθώντας να πάρω μυρωδιά από τη χωροταξία της γειτονιάς. Τυχαία ανακαλύπτω ένα δισκάδικο έξι τετραγωνικών μέτρων χωρίς υπερβολή. Πιάνω κουβέντα με τα παιδιά σχετικά με τούρκικα συγκροτήματα του hip hop. Φεύγοντας, το βλέμμα μου συναντά αφίσα που διαφημίζει συναυλία των Cobra Killer. Πίσω πάλι και εκ νέου κουβέντα με τα παιδιά, τα οποία μου αποκαλύπτουν ότι αυτοί είναι οι διοργανωτές της συναυλίας και μου δίνουν τις απαραίτητες οδηγίες για να εντοπίσω το club Indigo στο οποίο θα έπαιζαν οι δύο Cobra Killer.
Βάσει της αφίσας, ώρα έναρξης ήταν 22.00. 22.30 βρίσκομαι στην αίθουσα που φιλοξενεί καμιά δεκαπενταριά άτομα, εργαζόμενους και θαμώνες. Ρωτώντας ένα barman, μαθαίνω ότι η συναυλία θα αρχίσει μετά τις έντεκα. Ο κόσμος με την πάροδο της ώρας πυκνώνει και ο dj αλληθωρίζει προς το παρελθόν ρίχνοντας στα cdιά του το 'Pop corn' (όποιος το θυμάται είναι παλιός), Who, Stranglers, Mamas and Papas και τον ανεκδιήγητο Plastic Bertrand, που τα ανακατεύει με εγχώριες παραγωγές, γεγονός που ανεβάζει την ήδη ανεβασμένη διάθεση του κοινού.
Κατά τις 00.15 οι δύο Cobra Killer εμφανίζονται (καθυστέρησαν φαίνεται λόγω των τόνων του μαγικιάζ που έστρωσαν στο πρόσωπό τους), φορώντας γκρίζα βινύλ μακριά πανωφόρια που με λάγνες κινήσεις τα αποβάλλουν και αποκαλύπτουν τις ίδιες ενδυματολογικές προτιμήσεις με αυτές που έχουν στο εξώφυλλο του cdιού τους. Η Gina φορούσε το μεταξωτό μαύρο σύνολο, μπούστο-κυλόττα και η Annika τη γκρίζα νοσοκομειακή στολή. Το κοινό επευφημεί, χωρίς όμως να μπορέσω να καταλάβω αν έχουν παραμυθιαστεί πραγματικά ή απλά κάνουν τη πλάκα.
Ήμουν προετοιμασμένος για το ότι όλα τα όργανα θα ήταν περασμένα, καθώς τα παιδιά στο δισκάδικο μου είχαν πει πως θα εμφανιζόταν μόνο οι δύο κοπέλες χωρίς μπάντα. Και η συναυλία αρχίζει με το 'Let's have a problem' που είναι και το εναρκτήριο του τελευταίου τους άλμπουμ '76/77'. Ο ήχος πάσχει και τα φωνητικά τους δεν πείθουν ότι διαθέτουν τραγουδιστικές ικανότητες. Πριν το δεύτερο τραγούδι τους, το 'Cobra movement', προσπαθούν να "υγράνουν" την ατμόσφαιρα χύνοντας πάνω τους νερό και μάλιστα η Annika επιδεικτικά στο στήθος της, αλλά μάλλον δεν τα πολυκατάφεραν. Στη διάρκεια του τραγουδιού πέφτουν και κυλιούνται στο πάτωμα, κίνηση προμελετημένη και καθόλου αυθόρμητη.
Η συναυλία μετατρέπεται σε show και στο 'Heavy Rotation' το τρίτο τραγούδι τους, ξεκινούν το stage-diving, που συνεχίστηκε και την υπόλοιπη ώρα. Τα τραγούδια τους είναι ακριβώς όπως στο cd, αλλά με χειρότερο ήχο. Καμία έκπληξη δηλαδή. Η Annika παίζει με τα κουμπιά της στολής αποκαλύπτοντας το μαύρο σουτιέν της, αλλά και αυτό μάλλον δεν εξιτάρει το κοινό που δείχνει βέβαια αρκετά ικανοποιημένο. Η μόνη διαφοροποίηση είναι ότι κάποια στιγμή αρχίζουν να παίζουν με τα μηχανήματα τους κάτι σαν instrumental, το οποίο όμως είναι αδικαιολόγητη βαβούρα.
Στο τέλος (όλη η διαδικασία κράτησε μία ώρα) δεν υπήρξε μπιζάρισμα και δεν ξαναεμφανίστηκαν, γεγονός που μάλλον δεν ενόχλησε ούτε τον κόσμο, ούτε τις ίδιες.
Γενικά ήταν μια συναυλία που απομυθοποίησε την εικόνα που μου είχε κάτσει στο μυαλό όταν άκουσα το άλμπουμ τους. Ίσως πάλι να πρόκειται για προσωπικό πρόβλημα, γιατί πιστεύω ότι η συναυλία πρέπει να είναι αφορμή για αναδιαμόρφωση των συνθέσεων από τον ίδιο τον καλλιτέχνη και όχι ακριβής αναπαραγωγή αυτού που ακούγεται στο cd. Μεγαλώνοντας ίσως το ξεπεράσω κι αυτό και ίσως ευχαριστιέμαι συναυλίες, όπου τα περισσότερα όργανα θα είναι περασμένα και θα παίζουν με ένα απλό πάτημα κουμπιού.
