Coco, Rosie, Mary & beautiful boyz

Μην μπορώντας να πιστέψουμε ότι δύο μόνο εικοσιτετράωρα μετά από εκείνες τις "αρκετά" ζεστές μέρες, που κυριολεκτικά σε ωθούσαν σε επίπεδα απόγνωσης, έβρεχε, πήραμε το δρόμο για το θεατράκι στο Χαλάνδρι. Eξαιτίας λοιπόν της εν λόγω βροχής, το sound check και γενικότερα οι όλες προετοιμασίες πήγαν κάπως πίσω, έτσι αναμένοντας βρεθήκαμε να χαζεύουμε τα λιμοκοντόρικα μουστάκια που είχαν ζωγραφίσει στα μουτράκια τους οι, "σκληροπυρηνικές" προφανώς, θαυμάστριες των αδελφών Casady, να υποκλέπτουμε άθελά μας συζητήσεις περί vintage ρούχων και να αναμοχλεύουμε για άλλη μια φορά τα περί του Ejekt.
Μπαίνοντας, η εικασία μου ότι ο συγκεκριμένος χώρος θα ταίριαζε ιδανικά στη μουσική των CocoRosie επαληθεύτηκε, μιας και το τοποθετημένο μέσα στο πράσινο θέατρο σε έβγαζε από τη συνηθισμένη ατμόσφαιρα των γνωστών συναυλιακών χώρων της πρωτεύουσας.

Για τους Mary And The Boy είχα ακούσει πάρα πολλά, όπως και όλοι φαντάζομαι, αλλά δεν τους είχα δει ποτέ ζωντανά. Μάλλον καλύτερα ήταν απ' ό,τι περίμενα. Συμπαθητικές μελωδίες, αρκετά καλές ερμηνείες και δύο απορίες. Πού ήταν ο τύπος με το πριόνι και γιατί η χορεύτρια του γκρουπ δεν κάνει πρόταση συνεργασίας στον Τουρίμ τον Αισθησιακό; Τόσο οι εμπνευσμένες χορογραφίες της όσο και η αέρινη κίνησή της θα ταίριαζαν γάντι με το προφίλ του τηλεοπτικού αστέρα. Παρακαλώ να το σκεφτεί σοβαρά. Γενικότερα, για άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται η ρήση "Πολύ κακό για το τίποτα". Τουλάχιστον μου έφυγε κι αυτή η απορία.

Ακολούθησε ο Tez και όσοι βιαστείτε να ρωτήσετε ποιος, θα σας απαντήσω αμέσως. Ένα μέλος από την μπάντα των δύο αδελφών που μπορεί να χαρακτηριστεί ως human beatbox, μιας και με σύμμαχο μόνο τις φωνητικές του χορδές έχτισε εντυπωσιακότατες μελωδίες και στιβαρούς ρυθμούς. Ειλικρινά, δεν ήταν εύκολο να δεχτείς ότι αυτό το αποτέλεσμα προερχόταν από τη στοματική κοιλότητα ενός ανθρώπου, ψάχνοντας για το laptop που ήταν κρυμμένο κάπου εκεί κοντά. Ξεπερνάμε όμως τις κάθε είδους συνομωσιολογίες και καταλήγουμε στο ότι ο Tez ήταν πολύ ωραίος τύπος.

Στο κενό πριν την εμφάνιση των επίσημων προσκεκλημένων της βραδιάς, οι φανατικοί θαυμαστές των CocoRosie έτρεξαν να καλύψουν το χώρο μπροστά στη σκηνή, προφανώς για να δουν από κοντά τα περίεργα φορεματάκια και το μακιγιάζ ώστε να πάρουν ιδέες, αδιαφορώντας πλήρως για όσους είχαν κάτσει όμορφα στις καρέκλες τους όπως προβλεπόταν. Να τονίσω ότι κάποιος υπεύθυνος προσπάθησε να το αποτρέψει, προς τιμήν του, αλλά νικήθηκε και αυτός από τα ανυπέρβλητα φαινόμενα της οχλαγωγίας, της βλακείας και της αγένειας που ως γνωστόν, όταν έχουν και αβάντ γκαρντ (τρομάρα μας!) περίβλημα, θεριεύουν στο έπακρο.

Έτσι, μια ευκαιρία που θα είχαμε να βυθιστούμε στη μουσική που όπως ήδη ανέφερα είχε ως ιδανικό σύμμαχο τον υπέροχο χώρο, πήγε φυσικά χαμένη. Ίσως να το κατάφεραν όσοι άραξαν στις κερκίδες, πραγματικά τους ζηλεύω. Εγώ βρέθηκα ανάμεσα σε κορασίδες και νεαρούς που λικνίζονταν έντονα με την "άκρως χορευτική" μουσική, χαριτωμένους κύριους σε στιγμές ενθουσιασμού, κόσμο που συζητούσε οτιδήποτε μπορείτε να φανταστείτε και πιτσιρικάδες που πηγαινοέρχονταν ακατάπαυστα.

Τη συνέχεια την ξέρετε. Όλοι αύριο θα συζητάνε για την καταπληκτική συναυλία... και ναι χρυσή μου, πώς δεν πήγα... και ναι, ήταν και ο Αυγουστίνος εκεί, ναι και η Μαριτίνα φυσικά... άσε, άσε σου λέω σούπερ!... Bios θα πάτε μετά;... Σε ποια έκθεση είπες;... κ.ο.κ.

Μουσικά, όσο κατάφερα να μπω στη φάση, μια χαρά τα πήγαν οι αδερφούλες και οι τρεις μουσικοί που τις συνόδευαν. Ένας στα πλήκτρα, ένας στο μπάσο και ο προαναφερθέντας Tez. Σε αυτά, προσθέστε μία μίνι άρπα, μπόλικα μπλιμπλικάκια, παιδικά όργανα και φυσικά τις περίεργες, ιδιοσυγκρασιακές φωνές των κοριτσιών που αποτελούν από μόνες τους σημαντικό μέρος του όλου εγχειρήματος. Παίξανε κομμάτια και από τα τρία άλμπουμ, γι' αυτό είχαμε και By Your Side και Beautiful Boyz (χωρίς τον κ. Hegarty όμως) και Japan, σκόρπισαν τις όμορφες μελωδίες τους απλόχερα και δε νομίζω ότι κανείς θα περίμενε κάτι περισσότερο από αυτές. Εκτός ίσως από κάμποση ώρα παραπάνω από μία ώρα και δέκα λεπτά.

Όσο για μένα τώρα, ας πρόσεχα. Το μόνο που με κάνει να αγωνιώ, είναι ότι μελλοντικά ή μια ψαρόβαρκα στην άκρη του θεού ή κανένα δωματιάκι σε άσυλο με περιμένουν. Για να δούμε...