Still The Craziest After All These Years
Δεν ξέρω πόσους πρέπει να ρωτήσουμε, μέχρι να βρούμε αυτόν που θα μας απαντήσει "Μα, o Arthur Brown, φυσικά", στην ερώτηση "ποιο είναι το επόμενο όνομα που θέλεις να δεις live στην Ελλάδα. Οι περισσότεροι άλλωστε πρέπει να ομολογήσουμε ότι χαμογελάσαμε μάλλον ειρωνικά όταν έγινε η σχετική ανακοίνωση από το Gagarin και το θεωρήσαμε ως ακόμη μία εμμονή/ παραξενιά του Νίκου Τριανταφυλλίδη. Οι εμμονές είναι καλό πράγμα, όμως, ως γνωστόν, και οι παραξενιές ακόμη καλύτερο, και κάπως έτσι ο Arthur Brown και η 2012 version του αειθαλώς Τρελού Κόσμου του, αποχώρησαν θριαμβευτές και όλοι εμείς κατενθουσιασμένοι, σχεδόν από το πουθενά.
'Πουθενά' δεν το λες βέβαια ακριβώς, γιατί η ιστορία του Arthur Brown, τα κατορθώματα του, η επιρροή του και ο τρόπος με τον οποίο διαμόρφωσε την εικόνα του rock 'n' roll και καθόρισε τη δυνατότητα αυτού να υπερβαίνει τις συνήθως ρεαλιστικές απαιτήσεις του ακροατή και να του επιβάλλει να συνθηκολογήσει μαζί του με τον ίδιο τρόπο που το επέβαλλαν στον θεατή οι αρχαίες τραγωδίες, για να μπορέσει να το αποδεχτεί και να μην το αποβάλει ως κάτι το αφύσικο, είναι λίγο- πολύ γνωστά. Με την βοήθεια του ο Alice Cooper δεν θεωρήθηκε ποτέ εγωπαθής καρικατούρα, ούτε ο Marilyn Manson απλά ακόμη ένας ανώμαλος. To ερώτημα ήταν αν ο Arthur Brown σήμερα θα ήταν ένα γραφικό απομεινάρι του μύθου του, ένα αόριστο παραλειπόμενο πέραν της εικασίας του one hit wonder ή κάτι αντάξιο των σημείων αναφοράς που πάντοτε συνοδεύουν το όνομα του.
Τίποτε από όλα αυτά δεν έγινε. Ο Arthur Brown έπαιξε με τους εντελώς δικούς του κανόνες. Διέταξε το ροκ να σταματήσει ακριβώς εκεί που αυτός επιθυμεί. Λίγο μετά την οριστική μετεξέλιξη του από τα blues και όταν αυτό άρχισε να παραμορφώνεται από τις πρώτες ιατρικές συνταγές, αλλά μέχρι εκεί. Εξανάγκασε το PA του Gagarin σε έναν ήχο κρυστάλλινο, σχεδόν ψεύτικο, και ανέβασε στη σκηνή μια χορεύτρια με την σχεδόν υποπενταπλάσια ηλικία του για να χωροθετεί τα τεκταινόμενα και να ελκύει το βλέμμα των θεατών κάθε φύλλου. Άλλαξε στολές, φόρεσε και έβγαλε μάσκες, δεν φοβήθηκε την υπερδύναμη της απόλυτης επιτυχίας του και στο πρόσωπο μιας όμορφης Τσέχας στα πλήκτρα βρήκε τον κατάλληλο υποστηρικτή για την μεταφορά αυτού του συνειδητά παρωχημένου τσίρκου στο σήμερα.
Έχουμε συνηθίσει ως παγιωμένη ειδικά τα τελευταία χρόνια την μετουσίωση του rock 'n' roll σε θέαμα, είτε πρόκειται για ορδές από container που εγκαθιστούν υπέρεγώ από πόλη σε πόλη, είτε πρόκειται, σε πιο μικρή κλίμακα, για περιπτώσεις τύπου Tiger Lillies, που τελικά ενσωματώθηκαν σε ό,τι υποδύονταν, εξαργυρώνοντας αφειδώς την πάλαι ποτέ νοημοσύνη τους. Ο Arthur Brown έχοντας βαπτίσει κάποτε το rock 'n' roll σε μία συγκεκριμένη μορφή θεάματος, την Παρασκευή το βράδυ απέδειξε ότι παρέμεινε ακριβώς εκεί όχι δήθεν από ένδεια και έλλειψη ανταπόκρισης, αλλά διότι εκεί βρήκε και ο ίδιος αυτό που αναζητούσε. Και καμιά φορά οι περιττές αναζητήσεις κάνουν περισσότερο κακό, παρά καλό.
Μεταξύ άλλων τραγούδησε τα I Put A Spell On You (ποιος καταλληλότερος αφότου σίγησε η αληθινή Κραυγή;) και το Don't Let Me Be Misunderstood (στην όμορφη ξεχειλωμένη από τους έντονους ρυθμούς εκδοχή του), κάνοντας μας να πιστέψουμε ότι τα ακούσαμε για πρώτη φορά, έστω και για λίγα λεπτά. Από όλο το υπόλοιπο setlist, πέραν του Fire ασφαλώς που ήταν όσο ακριβώς καθαρτικό και καθηλωτικό το περιμέναμε όλοι, προσωπικά αναγνώρισα -αλλά και ήξερα μάλλον- μόνο το Kites, με την υπέροχη μελωδία και τις φλαμένκο αναφορές να στέλνουν απευθείας μήνυμα στην αντίστοιχη περίοδο της πορείας του Marc Almond. Παράλληλα και καθόσον ο Παππούς (για την ηλικία του διαβάζω και ακούω ότι είναι από 66 τουλάχιστον μέχρι... 72!) δεν άφηνε σε χλωρό κλαρί το ρετρό σύνθι της νεαράς δίπλα του, μας θύμισε και τις αιώνιες ενοχλήσεις του Mark E. Smith προς τους μουσικούς του.... και φύγαμε με ακόμη περισσότερα ονόματα αναφοράς προς επιρροή, από όσα είχαμε κατά νου πριν μπούμε στο χώρο!
Όχι, το επόμενο πρωί δεν έβαλα να ακούσω Arthur Brown, ούτε έψαξα να παραγγείλω τους περισσότερους από τους δίσκους του που μου λείπουν, πέραν του ενός που έχω (και που δεν θυμάμαι καν αν τυχόν ποτέ τον έχω ακούσει ολόκληρο). Αλλά ο ίδιος ο Arthur Brown το αμέσως προηγούμενο βράδυ "μου" είχε εκμυστηρευτεί ότι κατά βάθος ποτέ δεν ήταν αυτός ο στόχος του και έτσι δεν αισθάνθηκα καθόλου άσχημα, που θα τον διαγράψω και πάλι από το μυαλό μου. Τουλάχιστον να θυμηθώ να ζητήσω να τον φέρει κάποιος για live, αν ποτέ θα μου απευθύνουν τη σχετική ερώτηση...
