Next time... maybe they will
Progpaganda!
Έχω την αίσθηση τελικά ότι το rock 'n' roll για να σταθεί και να με (μας, σας) ταρακουνήσει πρέπει να είναι υπόθεση καλά βιωμένων εμμονών. Δεν είναι δα και η υπέρτατη των τεχνών, να απαιτεί σώνει και καλά διαρκή αναζήτηση και επιστημονική ανάλυση. Δεν είναι καταλύτης της κοινωνίας για να απαιτεί ανεκτικότητα και συνδιαλλαγή. Είτε τα τρία των Ramones, είτε τα 103 των Soft Machine, είτε τα "λάθος" των Sonic Youth, τα ακκόρντα του οφείλουν να είναι προϊόν κοινού ψυχισμού. Και προπάντων γνήσιου ψυχισμού. Όταν "στρίβει" προς τα εδώ, "λοξοκοιτάει" προς τα εκεί, περπατάει προς τα αλλού και προσπαθεί να συγκλίνει τα ετερόκλητα, τότε καταντάει περισσότερο εξίσωση, παρά ακέραια στάση.
Που κολλάνε όλα αυτά; Κατά την προσωπική μου άποψη στους Crippled Black Phoenix οι οποίοι μέσω της τεχνικής κατάρτισης, του "ανοίγματος" σε πλείονα του ενός ροκ ιδιώματα, παρόντος, παρελθόντος και απώτατου παρελθόντος και της παρά ταύτα προσήλωσης τους στις αρχές του τεχνικού / σκληρού ροκ κάπου δείχνουν να χάνουν την ουσία του πράγματος.
Κάπως έτσι οι αρχικά μεγάλες προσδοκίες δεν διαψεύστηκαν πλήρως, αλλά ούτε και επιβεβαιώθηκαν πανηγυρικά στο live του περασμένου Σαββάτου. Σε αυτό "βοήθησε" και ο ήχος στο Κύτταρο. Άδειος όσο δεν επιτρέπεται, ελλιπής σε όγκο τόσο ώστε τα οχτώ άτομα από σκηνής να ακούγονται σαν τρίο που πασχίζει να επιβληθεί με τον ήχο του. Όσα μη ηλεκτρικά όργανα υπήρξαν, δεν ακούστηκαν ποτέ. Κρίμα...
Με επικά progressive rock γυρίσματα, με καλπάζουσες κιθάρες και με τη μισή καρδιά τους να ανήκει στο metal, η άλλη μισή στην ψυχεδέλεια ανήκει, αλλά μια καρδιά στα δύο, είναι καρδιά μισή (που λέει και το λαϊκό άσμα). Τα λέγαμε και με τον Γιώργο Μιχαλόπουλο (επιβεβαιώνω τα όσα γράφει): από τους Porcupine Tree και μετά όσοι μετατρέπουν το συνήθως απαιτητικό ψυχεδελικό ροκ, σε προϊόν βατό και κυρίως προσιτό προς τους καταναλωτές σκληρών ήχων, την εν Ελλάδι επιτυχία την έχουν σχεδόν σίγουρη. Από τους Crippled Black Phoenix όμως περιμέναμε σίγουρα κάτι περισσότερο από τη διαδοχή του θρόνου των Porcupine Tree και με τα δεδομένα της σαββατιάτικης εμφάνισης καταλήγουμε ότι τελικά μάλλον κατατάσσονται στην κατηγορία των (παρά)χαϊδεμένων του ελληνικού μουσικού τύπου και κοινού.
Δεν πρόλαβα τους MaybeSheWill, αλλά δυστυχώς και οι ίδιοι επέλεξαν να μην "προλάβουν" την εμφάνιση των Crippled Black Phoenix και να παραμείνουν εκτός του χώρου σε όλη τη διάρκεια της. Τι θα πει που το ξέρω εγώ; Ένα τσιγάρο βγήκα να κάνω και τους πέτυχα! Καταραμένε Αβραμόπουλε!
Οι αντιδράσεις και η προσήλωση του κοινού βέβαια μάλλον διαφωνούν με όλα τα παραπάνω, αλλά δεν κουράζομαι να επαναλαμβάνω ότι όποιος επιθυμεί να διαβάζει την άποψη του για ότι βλέπει και ακούει, μπορεί κάλλιστα να την γράψει και να μας τη στείλει. Υπόσχομαι να την δημοσιεύσω με τη σημείωση: για την αντιγραφή....
Άρης Καραμπεάζης
_________________
Τη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στο Κύτταρο το βράδυ του Σαββάτου οι Maybeshewill ήταν ήδη για λίγα λεπτά στη σκηνή και συνειδητοποίησα πως προσπαθώ σθεναρά να αποτινάξω από πάνω μου την κατάρα του support (ουσιαστικά του να χάνεις κάποιο μέρος ή όλο το support) και να μην την αφήσω να με κατατρύχει αιώνια. Σχεδόν τα κατάφερα.
Οι Maybeshewill είναι αν μη τι άλλο έντιμοι μουσικοί. Δημιουργούν, ηχογραφούν και γενικά κινούνται μόνοι τους στο σκληρό χώρο της μουσικής βιομηχανίας. Πάνω στη σκηνή προσπάθησαν με το παραπάνω και τους βγάζω το αόρατο καπέλο μου. Όμως το post metal (;) τους ακουγόταν στα αυτιά μου μονόχνοτο, μονότονο και μονοκόμματο και προβληματίσθηκα αν έπρεπε να το αποδώσω στην απαγόρευση του καπνίσματος στο χώρο του Κυττάρου, στην πικρή ήττα του Πανιωνίου από τον Αστέρα Τρίπολης ή απλά στους Μaybeshewill.
Tα σύννεφα του προβληματισμού μου διαλύθηκαν με το άκουσμα των προηχογραφημένων samples στο πιάνο και κυρίως όταν ο κιθαρίστας του γκρουπ μάς προέτρεψε να τραγουδήσουμε ένα sing along κομμάτι. Προηχογραφημένα και τα φωνητικά. Κανένας από το συγκρότημα δεν άνοιγε το στόμα του. OK, αντιλαμβάνομαι ότι παρακολουθώ μια post rock μπάντα με instrumental δημιουργίες. Προσωπικά θεωρώ πως ένας τουλάχιστον από τους τρεις μπροστάρηδες στη σκηνή θα μπορούσε να τραγουδήσει, να σφυρίξει ή απλά να οδηγήσει το κοινό σε μια υποστήριξη της στοιχειώδους (προηχογραφημένης επαναλαμβάνω) φωνητικής μελωδίας. Θυμήθηκα τον αστικό θρύλο μιας metal μπάντας που, λόγω λαρυγγίτιδας του τραγουδιστή, έδωσε live αφήνοντας αποκλειστικά το κοινό να τραγουδάει. Αναρωτήθηκα σιωπηλά αν είχαν πάθει και οι Μaybeshewill λαρυγγίτιδα ή ακόμα περισσότερο αν είχαν λαρύγγια αλλά η σκέψη μου χάθηκε γρήγορα στο πόσο πραγματικά σημαντική ήταν η απουσία του Εστογιανόφ από την Πανιωνάρα. Παρόλα αυτά μέρος του κόσμου φαινόταν να διασκεδάζει. Όταν ήρθε η ώρα του encore ξεκαθάρισα τη θέση μου. Maybehewillnot. Βγήκα έξω για τσιγάρο.
Επιστρέφοντας στο χώρο της συναυλίας με το αίμα γεμάτο νικοτίνη και τα πνευμόνια γεμάτα πίσσα, οι Crippled Black Phoenix άπλωσαν τη πραμάτεια τους στη σκηνή. Με την επιβλητική οκταμελή τους σύνθεση γέμισαν με το παραπάνω το σανίδι, κοινώς ίσα-ίσα που χώρεσαν.
Μας καλησπέρισαν ως ευγενείς Αγγλοσάξονες και άρχισε η επίθεση με το εμβατηριακό “Rise up and fight” και το προσωπικά πολυαγαπημένο “You take the devil out of me”. Όσο η ώρα περνούσε ήταν σαφές πως είχαμε μπροστά μας ένα σφιχτοδεμένο και καλοδουλεμένο γκρουπ. Άπλωναν στην αίθουσα τις ζοφερές τους μελωδίες και τη κατάλληλη στιγμή προσέφεραν την κάθαρση μέσα από τα ψυχεδελικά τους ξεσπάσματα.
Όμως κι εδώ “we had issues” όπως θα συμφωνούσε ο μέσος Βρετανός αναγνώστης του mic. Συγκεκριμένα ο ήχος ήταν μπερδεμένος σε βαθμό παρεξηγήσεως και μάλιστα το μπάσο ουδέποτε ακούστηκε εκείνο το βράδυ. Ίσως ήταν μια ενδοσυγκροτηματική φάρσα στο γενειοφόρο μπασίστα, πάντως όσο και αν προσπάθησε ο ταλαίπωρος δεν κατάφερε να περάσει το κατώφλι της ηχητικής υπόστασης. Η φωνή του τραγουδιστή Joe Volk, κι αυτή χαμηλά. Φυσικά πέρασαν από τη σκηνή τα φαντάσματα των Pink Floyd, των Porcupine Tree, ακόμα και των Dirty Three. Το live εξισορροπήθηκε κάπως από τη συνοχή των Crippled Black Phoenix που μπόρεσαν να διασώσουν κομμάτι του λυρισμού τους ώστε κατά διαστήματα να κουνήσουμε το κεφάλι ρυθμικά. Όμως η πραγματικά μεγάλη συναυλία δεν είναι μόνο διασπορά δυνατών στιγμών αλλά μια αλυσίδα. Στα θετικά να προσθέσουμε τη καλή διάθεση του συγκροτήματος. Απολογήθηκαν για την απουσία merchandise (χαρακτήρισαν μάλιστα και τη δισκογραφική τους εταιρία “a bunch of retards”) αφού κάθε εμπορεύσιμο προϊόν πουλήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σαν αποζημίωση προσπάθησαν να μας δημοπρατήσουν τον ντράμερ τους ξεκινώντας από την εξευτελιστική τιμή των 10 ευρώ. Ντράμερ είναι, χρήσιμος θα είναι στο μελλοντικό μου γρουπ, τόσα θα έδινα κι εγώ. Όταν οι προσφορές εκτινάχθηκαν στα 20 ευρώ, μαζεύτηκα.
Απολογιστικά, οι Crippled Black Phoenix έχουν πολύ δυνατές συνθέσεις, έστω και με δυο μόνο album,. Μουσικούς; Από αυτούς κι αν έχουν. Θεωρούνται, κι όχι άδικα, super group. Το αποτέλεσμα, χωρίς να είναι απογοητευτικό, θα μπορούσε και θα έπρεπε να είναι καλύτερο. Την επόμενη φορά ελπίζω η εμφάνιση τους να είναι εμβληματική. Τόσο των Crippled Black Phoenix όσο και του Πανιωνίου.
[Φωτογραφίες - Γιάννης Στάικος]