Crystal Nils

Αρκετές οι ευτυχείς συγκυρίες στο Gagarin το Σάββατο το βράδυ. Οι Arte Fiascο, μία από τις πιο συμπαθείς ομάδες διοργάνωσης συναυλιών στην πόλη (και όχι μόνο επειδή περιέχει φίλους/ φίλες μας στις τάξεις της) οργάνωσε το πρώτο της live σε μεγάλο χώρο (εκτός του διπόλου An/ Six Dogs δηλαδή) και χωρίς να είμαι και στο ταμείο τους και να ξέρω αν βγήκαν-μπήκαν-ήρθαν ίσα βάρκα/ ίσα νερά, κατάφεραν αν μη τι άλλο να το γεμίσουν το μεγάλο το γήπεδο και αυτό έχει πάντα τη σημασία του. Έστω και αν αυτή είναι σημειολογική απλά. Μπράβο στα παιδιά λοιπόν, πάντα τέτοια, δεν ξέρω αν πρέπει να ευχηθώ εις ανώτερα, διότι μετά έρχεται το φεστιβάλ και δεν είμαι σίγουρος ότι είναι και τόσο φρόνιμο να διοργανώνει φεστιβάλ κανείς εδώ γύρω που βρισκόμαστε....

Επίσης μετά από αιώνες βρέθηκα σε συναυλία μαζί με έναν από τους φίλους μου από τα πολύ παλιά, που μεταξύ άλλων ήταν μέλος της παρέας με την οποία εναγωνίως είχαμε πάει στην θρυλική πλέον πρώτη συναυλία των Deus στο Μύλο της Θεσσαλονίκης, στα μέσα της δεκαετίας του 90, που για τους 30 something καθώς αποκαλύπτεται μέσα στο χρόνια, είναι πλέον κάτι σαν τις συναυλίες των Sex Pistols στο Manchester, καθώς όλοι ήμασταν εκεί, αλλά κανείς δεν θυμάται τον άλλον. Γενικά, με τον Βασίλη περάσαμε καλά, τα είπαμε, τα ήπιαμε μέχρι πρωίας και τα ξαναείπαμε- ήπιαμε και την επόμενη ημέρα (όχι μέχρι πρωίας).

Σε όλες αυτές τις ευτυχείς συγκυρίες, λοιπόν, δεν ήρθε βέβαια να προστεθεί η εμφάνιση των Crystal Stilts, οι οποίοι θεωρητικά έπρεπε να είναι οι πρωταγωνιστές της βραδιάς, ενώ τα νέα από την εμφάνιση τους στη Θεσσαλονίκη την προηγούμενη ημέρα ήταν και αυτά ενθαρρυντικά (αποθέωση, ενέργεια και τα ρέστα). Το μόνο που αρκεί και πρέπει να πει κανείς για αυτή τη συγκεκριμένη συναυλία όμως είναι το αφόρητο κλισέ περί της ομάδας που δεν μπήκε ποτέ στο γήπεδο. Πως δεν μπήκε ο ΠΑΟΚ του Στέφενς ποτέ στην Λεωφόρο πριν από 2-3 βδομάδες, ε κάπως έτσι. Προφανώς και είναι μικρή ομάδα οι Crystal Stilts, για τον ΠΑΟΚ δεν ξέρω ακόμη. Οι Αμερικάνοι πάντως δεν έχουν καν βαριά φανέλα και τελικώς αποδεικνύεται ότι με καταγωγή από τη Florida καλύτερα να μένεις πιστός στο Death Metal, παρά να μετοικείς στο Brooklyn και να το παίζεις post punk μπρούκλης.

Νεύρο, ψυχή, ένταση, όρεξη, διάθεση, στοιχειώδης σκηνική παρουσία.... οτιδήποτε τέλος πάντων απαιτείται γενικά ή ζητάει κανείς ειδικά, για να θυμάται μια συναυλία έστω και για την επόμενη ημέρα και μόνο, απουσίασαν παντελώς από τη μία και κάτι ώρα που έμειναν στη σκηνή του Gagarin, ενώ ακόμη και από τους πιο φανατικούς τους οπαδούς θα ακούσετε και θα διαβάσετε να λένε ότι μόνο η εκτέλεση του Prometheus At Large (που έκλεινε επίσης με ωραίο τρόπο, το κατά τα άλλα αδιάφορο In Love With Oblivion, τρία χρόνια πριν) κάτι πήγε να διασώσει. Στο μεταξύ βέβαια γκρεμοτσακίστηκαν και στο Love Is A Wave, που ήταν και αυτό που περίμεναν να ακούσουν οι περισσότεροι, οπότε τι τα θες, τι τα γυρεύεις.... Μιλάμε για τύπους που αμφισβητείται το κατά πόσο αποτελούν rock συγκρότημα ή όχι!

Οι Crystal Stilts είναι πλέον το τυπικό παράδειγμα του ότι όλος αυτός ο post punk- new wave κ.ο.κ. ήχος, που επέστρεψε θριαμβευτικά εδώ και (πάρα) πολλά χρόνια πλέον και κατάφερε να δώσει μέχρι και στιγμές και μπάντες που άγγιξαν το μεγαλείο των αυθεντικών του ημερών (δύο πρώτα άλμπουμ Interpol) έχει κορεστεί ανεπανόρθωτα, έχει κουράσει υπερβολικά ακόμη και εμάς τους φανατικούς του, που πάντοτε θα τον κατατάσσουμε στην ιεραρχικά ανώτατη θέση των ήχων που αγαπάμε, και κυρίως έχει καταντήσει εργαλείο τρίτης διαλογής, στα χέρια ατάλαντων και ξεψυχισμένων τύπων, που δεν μπορούν να ασκήσουν καν με τον πρέποντα τρόπο, την όντως γοητευτική τέχνη της επιμελούς αντιγραφής.

Τελικά αν μετάνιωσα για κάτι είναι που έφτασα αργά στο Gagarin 205 και δεν πρόλαβα την εμφάνιση των Victory Collapse, οι οποίοι και στο δίσκο τους ήταν πολύ καλύτεροι από τους κάθε Crystal Stilts και στις εμφανίσεις τους την τελευταία διετία είναι πάντοτε εξαιρετικά βελτιωμένοι σε σχέση με παλαιότερα έτη. Άλλα όλο και κάποια συγκυρία θα τα φέρει και θα συναντηθούμε με δαύτους.