The fire in your eyes, keeps us alive!
Πάνε σχεδόν 20 χρόνια από την εμφάνιση τους το 1993 και η αλήθεια είναι ότι δεν πίστευα πως θα τους ξαναδώ ποτέ. Τόσο έπρεπε όμως να περιμένουμε για την επίσκεψη αυτού του θρυλικού σχήματος. Θρυλικό με την έννοια "legendary" που λέει και ο Barney Stinson από το How I met your mother. Βλέπετε οι Cult μπορεί να έχουν φανατικό κοινό αλλά την περίοδο 85-95 με κάθε νέο δίσκο τους έχαναν τους μισούς τους οπαδούς. Είτε γιατί δεν ήταν πλέον post-punk, ή αρκετά metal ή είχαν γίνει πιο alternative απ'οτι έπρεπε... Όπως και να 'χει απόψε ήταν μια ιδιαίτερη βραδιά, τους είδαμε σε κλειστό χώρο γεμάτο από κόσμο αλλά όχι ασφυκτικά, οπότε και το απολαύσαμε. Τι απολαύσαμε; Διαβάστε παρακάτω.
Κατά τις 10 το duo Astbury - Duffy ήταν επί σκηνής, στα τύμπανα συνόδευε ένας πραγματικός επαγγελματίας μουσικός και προσωπικά λατρεμένος, ο John Tempesta. Για όσους δεν τον γνωρίζουν ανατρέξτε στην wikipedia και θα δείτε ότι έχει περάσει από Exodus, Testament, White Zombie και Rob Zombie. Το αποτέλεσμα ήταν να μην χάνει νότα. Ήταν χαλαρά ο απόλυτος μουσικός της βραδιάς και ας βρίσκονταν πίσω απ' όλους. Μόνο σε κάποια φάση πριν τον encore αντιμετώπισε ένα θέμα με ένα floor-tom αλλά όταν επέστρεψε όλα ήταν οκ.
Πάμε πάλι λοιπόν από την αρχή. Στην κιθάρα ο Billy Duffy κοντοκουρεμένος όπως εδώ και κάποια χρόνια πια και έτοιμος να μας χαρίσει τα αγαπημένα μας riffs και στην μέση ο Ian. Ποιος; Ναι μπορεί από τις φωτογραφίες να μην μοιάζει τόσο αλλά αυτός είναι. Σίγουρα έχει πάρει αρκετά κιλά αλλά η φωνή του είναι εκεί. Μας συντρόφευσε με την ιδιαίτερη χροιά της σε όλο το live. Ξεκίνησαν με το "Rain" και το πλήθος ανταποκρίθηκε άμεσα, μαντράχαλοι 30-40 ετών χτυπιόντουσαν σαν 15χρονα. Μετά το πρόσφατο "Every Man and Woman is A Star" επιστροφή στο παρελθόν για το "Electric Ocean". Μας έπαιξε και κάτι από Death Cult ("Horse Nation"), αποδεικνύοντας μας ότι δεν ξεχνά το παρελθόν του και ας ζει τόσα χρόνια στην Αμερική. Γενικά ο Astbury ήταν απόλυτα επικοινωνιακός με το κοινό του, μας είπε αρκετά "ευχαριστώ" , σταμάτησε μια διαμάχη ανάμεσα σε ένα σεκιουριτά και ένα παιδί μπροστά, μας είπε "fuck the EU" και όλα αυτά χωρίς να είναι στα καλύτερα του (από φυσική κατάσταση μιλάμε πάντα).
Η συναυλία κράτησε μια ώρα και σαράντα λεπτά περίπου. Υπήρξαν κάποια θεματάκια με τον ήχο, γιατί ο Duffy έλεγε στον ηχολήπτη ότι δεν ακούει τι παίζει, αλλά και τα σόλο του τα έβγαλε σωστά και τις χορδές από τις κιθάρες του ξέσκισε και την κλασική φιγούρα αλά Pete Townshed μας έκανε αρκετές φορές και όλα αυτά φυσικά όχι μηχανικά μα με παλμό. Κάποια στιγμή μας έδειξαν και ένα μικρό βιντεάκι για το Wounded Knee όπου απλά μας επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά ότι η αγάπη του Astbury για τους Ινδιάνους παραμένει.
Στιγμές που λύγισε όλο το κοινό ήταν σε κομμάτια όπως τα "Sweet Soul Sister" και "Saints Are Down". Ειδικά το τελευταίο μισάωρο οι επιτυχίες διαδέχονταν η μια την άλλη και παρά το γεγονός του ότι η κατάσταση μπροστά είχε γίνει αρκετά στριμωχτή δεν μας σταμάτησε από το να απολαύσουμε τα "Dirty Little Rockstar", "Wild Flower" , "She Sells Sanctuary" (όπου όλος μα όλος ο κόσμος χοροπήδαγε σαν τρελός ) και "Love Removal Machine". Στο encore συνέχισαν δυνατά με "Fire Woman" και μια διασκευή στο "Break on Through" των Doors που αν την άκουγε ο Morrison θα του 'σφιγγε το χέρι.
Ικανοποιημένοι; Απόλυτα! Τους περιμένουμε σύντομα, μια και ίδιοι μας είπαν ξεκάθαρα ότι απλά ζητήστε το και εμείς θα έρθουμε, με τον Ian σε λίγο καλύτερη φόρμα αν και για πενηντάρης ροκ σταρ δεν έκανε και λίγα. Επίσης ο Chris Wyse στο μπάσο που συνόδευε και στα φωνητικά σε κάποια κομμάτια έδωσε ρέστα παρέα με τον Mike Dimkich στην δεύτερη κιθάρα που ουσιαστικά σήκωσε αρκετές φορές το πρόγραμμα στα χέρια του την ώρα ο Duffy άλλαζε κιθάρες και έφτιαχνε τον ήχο του.
Photos: Anna Kweskin
Περισσότερες φωτογραφίες εδώ