Sean is a punk rocker...
Η είδηση της συναυλίας ήρθε ουρανοκατέβατη και σίγουρα δεν ήταν κάτι που περίμενα όταν πριν ένα χρόνο ακριβώς ψήφιζα το "Cult of Youth" για άλμπουμ της χρονιάς στη λίστα μου (μετά τη Λαγκάρτ οι λίστες έχουν τελικά τρελό hype). Για μένα ήταν μια αμερικάνικη σύγχρονη εκδοχή του folk punk που αγάπησα σε μπάντες σαν τους Astronauts -ως προς το μουσικό τουλάχιστον κομμάτι- παντρεμένο με την εμβατηριακή νεοφόλκ των Death in June. Άλλωστε τα τελευταία χρόνια δεν έχουμε ακούσει και κάτι που να μην αναβιώνει μουσικά ρεύματα του παρελθόντος είτε με πιστό τρόπο είτε με ανανεωτικές διαθέσεις. Οι Cult of Youth δεν πρωτοπορούν, μάλλον επαναφέρουν παλιές καλές αξίες στη μουσική που εμένα τουλάχιστον με συγκινούν και αυτές είναι οι παθιασμένες εκτελέσεις, οι δυναμικές συνθέσεις, το DIY χωρίς εκπτώσεις στην ποιότητα. Ο Sean Ragon άλλωστε αναφέρει ως κύρια επιρροή του τις μέρες του ως punk έφηβος στα 90's και αυτό λέει πολλά.
Όσοι πιστοί λοιπόν προσήλθαν στο Bios, το οποίο με συνέπεια στις συνήθειές του καθυστέρησε την έναρξη της συναυλίας στο αργάμιση, ώστε να εξασφαλιστεί ο μαύρος κύκλος στο μάτι του πρωινού εργαζόμενου. Τη συναυλία ανέλαβαν να ανοίξουν οι Dark Rags, ελληνικής εντοπιότητας, μια παρέα που αγαπά καθώς φαίνεται την αυστραλέζικη σκηνή των 80s και άλλα τέτοια αξεπέραστα. Σπάνια βλέπεις γκρουπ που παίζει support να το διασκεδάζει τόσο στη σκηνή, ο τραγουδιστής μάλιστα στο τέλος βγήκε κυριολεκτικά από τα ρούχα του - ευτυχώς σταμάτησε μόνο στη μπλούζα.
Οι CoY βγήκαν με τετραμελή σύνθεση με τον Sean Ragon να επιλέγει από τα 4-5 όργανα που παίζει στο άλμπουμ την ακουστική κιθάρα κατά βάση. Στο δεξί του χέρι, με κλασσικό στήσιμο πάνκ μπασίστα (βαθύ κάθισμα με τα πόδια σχεδόν σπαγγάτ), t-shirt Subhumans, ινδιάνικα φτερά και αξεσουάρ, τατουάζ το λογότυπο της Sacred Bones και ένα μπάσο φθαρμένο - άρα μάχιμο, βρισκόταν ο μπασίστας που αν ήξερα το όνομα του ίσως απέφευγα όλη αυτή την μακροσκελή περιγραφή. Στο αριστερό του χέρι, σε διπλό ρόλο ηλεκτρικής κιθάρας και πλήκτρων, ένας νεαρός ξανθός πάνκης με ξεμανίκωτο μπλουζάκι Zounds, ένα ακόμα μέλος που δεν συναντάμε στη δομή της μπάντας όπως την ξέρουμε. Στα ντραμς ο Glenn Maryansky που αποτελεί και κανονικό μέλος της μπάντας. Μπλουζάκι: Abwarts.
Με το που ξεκίνησε η συναυλία ξέχασα όλη τη σκοτεινή υπόγεια ατμόσφαιρα των άλμπουμ για να καταλάβω ότι στα live to folk-punk που παίζουν γίνεται PUNK-folk. O Sean Ragon ξεχνά τους καλούς του τρόπους στο μικρόφωνο και διακτινίζεται σε ηρωικές μέρες του CBGBG, ουρλιάζει και τραγουδάει με τέτοια τρέλα που νομίζεις ότι θα βγάλει αφρούς, καταπίνει το μικρόφωνο βγάζοντας βόμβους, κουλουριάζεται και κυλιέται στο πάτωμα.
Πολλοί τα έχουν κάνει όλα αυτά, λίγοι πείθουν για την αυθεντικότητά τους. Ο συγκεκριμένος έχει πάθος και ψυχή που δε σου αφήνει περιθώρια αμφιβολίας. Τα κομμάτια βγαίναν έτσι τραχιά και άγρια και κανονικά θα έπρεπε να γίνει της κολάσεως στο live. Eίχα την αίσθηση ότι αυτό δεν περνούσε κάτω και υποψιάζομαι ότι αυτό είχε περισσότερο να κάνει με το χώρο παρά με τη μουσική. Αρχικά ο ήχος ήταν απαράδεκτος. Τα πρώτα κομμάτια ήταν σαν sound check με τους μουσικούς να δίνουν οδηγίες στον ηχολήπτη. Ένα πετάλι μας άφησε στα μισά της συναυλίας βγάζοντας off το μικρόφωνο του Sean μέχρι να το αποκαταστήσει. Όμως νομίζω ότι το σπουδαιότερο δεν ήταν αυτό όσο η ατμόσφαιρα του ίδιου του χώρου. Θέλω να πω πως αν μια τέτοια συναυλία γινόταν σε ένα χώρο με πιο πανκ παράδοση και κοινό (το Αν ας πούμε) ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Είχα συνέχεια την αίσθηση ότι καθόμασταν πάνω σε κάτι υπέροχα εύφλεκτο, που δεν έλεγε να πάρει την πολυπόθητη φωτιά.
Κατά τα άλλα την τιμητική του είχε το καινούριο άλμπουμ το οποίο ενώ στην ηχογράφηση βγαίνει μελωδικό, βατό, "εμπορικότερο" από το πρώτο στο live όπως καταλαβαίνετε μεταμορφώθηκε σε εκδοχή... πανκ ρεμίξ. Στο New Old Ways έβγαλε την τρομπέτα για ένα εκρηκτικό αυτοσχεδιασμό πολύ μακριά από οποιαδήποτε ορθόδοξη χρήση της τρομπέτας. Στο encore επέστρεψαν με κομμάτια κυρίως από το ομώνυμο και πάλι με φασαριόζικο και τραχύ ύφος και φωνή αλλοιωμένη από τα ουρλιαχτά στο μικρόφωνο.
Τα μέλη παρέμειναν στο χώρο και ο κόσμος τους ξεμονάχιαζε για ζήτω-μπράβο και τέτοια το οποίο το χαίρομαι πολύ να το βλέπω και πάντοτε ντρέπομαι να το κάνω που να πάρει...
Έφυγα με τα αυτιά να βουίζουν ευχαριστημένα από την ένταση του ήχου και αποζημιωμένη για τον έρωτα με την πρώτη... αυτιά που τους είχα δείξει. Για τους υπόλοιπους ελπίζω τουλάχιστον να είναι -όπως θα λέγαν και στην Καζαμπλάνκα- ...the beginning of a beautiful friendship!
