Current 93 live
Ο ερχομός του καλοκαιριού με βρίσκει να έχω κυριολεκτικά αλωθεί μέσα μου από όσα ήθελα να κάνω από παιδί αλλά στη μέχρι σήμερα ζωή μου τα σκέφτομαι ακόμη ως όνειρα που αναβάλλονται. Έως τώρα δεν το είχα αποκαλύψει σε κανέναν. Μόνο ένας το είχε πιάσει. Γράφει τα ζώδια σε ένα free press του κώλου που μοιράζεται στους σταθμούς του ηλεκτρικού. Λίγο πριν φύγω από το σπίτι προς κέντρο μεριά ξανάκουσα για πρώτη φορά εδώ και χρόνια ένα ολόκληρο The Beatles album. Μιλάω για το "Revolver", ένα σιτεμένο πράγμα σαράντα χρονών, όχι κάτι τυχαίο. Έφυγα σιγοτραγουδώντας στο δρόμο το "Eleanor Rigby". Τιμήσαμε με τον Αντώνη Ξαγά από μια καπνιστή 'Schlenkerla' μπύρα, ο μοναδικός τρόπος για να βρεθεί κανείς στη μυθική ταβέρνα του Bamberg όντας στην Αθήνα, και κόψαμε τον ανήφορο με τα πόδια για το "Δημήτρης Χορν".
Διαπίστωση: όπου ξαναδιαβάσετε στο μέλλον αναγγελίες του τύπου "είσοδος κοινού 19:30", "έναρξη 20:30", "θα τηρηθεί αυστηρή σειρά προτεραιότητας!" πατήστε φρένο. Σας το γράφει κάποιος παλιότερος, ο οποίος δεν έχει πρόβλημα ενίοτε να καίει και κάρβουνο, ότι τέτοια πράγματα κατακαλόκαιρο και με λιοπύρι δεν γίνονται με τίποτα.
Το "Δημήτρης Χορν" ως αίθουσα, τώρα, το συμπάθησα. Τη θεωρώ ως μια συνολικά θετική εξέλιξη αν εφεξής χρησιμοποιηθεί για συναυλίες στην πρωτεύουσα. Επιπλέον, επικροτώ και την απόφαση, των διοργανωτών ή του όποιου άλλου ήταν, τέλος πάντων, να μην καπνίζει εντός το κοινό. Αν και όπως άκουσα λόγω αυτού ο προθάλαμος έγινε θάλαμος αερίων.
Η βραδιά της Παρασκευής, η δεύτερη του αξέχαστου, όπως κατέληξε, Current 93 διήμερου στην Αθήνα σαφώς και δεν είχε opening της ίδιας βαρύτητας με την προηγούμενή της. Οι Simon Finn και Baby Dee είναι συμπαθείς αλλά άνω της μιας κλάσης κατώτεροι από τους Maja Elliott και Six Organs Of Admittance της Πέμπτης. Αν δεν υπήρχαν εκείνοι οι βασανιστικοί λόγοι ανωτέρας βίας που όλο μπροστά μου τους βρίσκω τελευταία θα προτιμούσα και εγώ την πρώτη μέρα, όπως και κάθε άλλος φυσιολογικός. Οι Simon Finn και Baby Dee υπήρχαν εκεί βέβαια για να γεμίσουν το χρόνο μέχρι την εμφάνιση των Current 93 και έμειναν πρωτίστως σε αυτό, παίζοντας αμφότεροι από ένα σχεδόν ημίωρο σετ, ακουστικό με έναν έως δύο συνοδούς έκαστος. Ο Simon Finn τα έχει τα χρονάκια του, αν όμως δεν υπήρχε ο David Tibet να επανεκδώσει στην Durtro το "Pass The Distance" του από το 1969 μάλλον θα παρέμενε στα αζήτητα. Στο σετ του έπαιξε μερικά τραγούδια από το περσινό του δισκογραφικό comeback, ένα καινούργιο (νομίζω το ανήγγειλε ως "The Other Side Of Rain", τι σημασία έχει εξάλλου) και έκλεισε με το "Jerusalem" από εκείνο το ανασυρμένο ντεμπούτο του. Η Baby Dee από την άλλη (της το δίνω το θηλυκό άρθρο, είναι επιλογή της) θα μπορούσε κάλλιστα να έχει κάνει καριέρα ως κωμικός σε ταινίες των Monty Pythons. Παρακολουθώντας την, πάντως, ειδικά στα τραγούδια που έπαιξε στο πιάνο, με βοήθησε άθελά της να αποφασίσω τελεσίδικα να μην πάω στους Antony And The Johnsons (ναι!). Ξεχώρισε, μάλλον αναμενόμενα, η version της στο "Idumaea" από το καινούργιο των Current 93. Για τους οποίους Current 93 εισήλθαμε μέσω μιας αλά Stanley Kubrick intro-δοκιμασίας (με μια εκδοχή του "Pop Corn" στο τέρμα), που δεν νομίζω κανείς να θέλει να την ξαναπεράσει. Αυτό που ακολούθησε, όμως, ανέτρεψε ευτυχώς τα πάντα.
Ο David M. Tibet έφερε στην Αθήνα ίσως το πλέον πολυμελές line-up που έχει στηθεί για ζωντανές εμφανίσεις των Current 93 ever, με Maja Elliott, John Contreras, Joolie Wood, William Breeze, Baby Dee, Matt Sweeney, Simon Finn και Ben Chasny. Όλοι τους σπουδαίοι μουσικοί σε ένα αξιοθαύμαστα δεμένο εκτελεστικά σύνολο που με καθήλωσε (και αυτό χωρίς να ακουστεί ούτε ένα κρουστό όργανο!). Έχω ξαναπεί, γραπτώς και προφορικώς, πως ο Tibet έχει ένα μοναδικό χάρισμα που τον καθιστά άφταστο ως καλλιτέχνη και ως αξία. Από την Παρασκευή μπορώ να λέω πως τον καθιστά άφταστο και ως προσωπικότητα και ως performer. Ό,τι θέλησα να δω ζωντανά μέχρι χθες, το είχα δει. Όσοι άλλοι θα μπορούσαν να με ξεκουνήσουν είναι από καιρό πεθαμένοι και από τους ζωντανούς έμεναν λιγοστοί. Ο David Tibet ήταν ο ένας. Ο άλλος είναι ο Arvo Part (τους υπόλοιπους αφήστε τους για την ώρα).
Ο David Tibet, λοιπόν, έβγαλε όλο το σετ ξυπόλυτος. Βγήκε κρατώντας το θεματολόγιό του, όταν το ρολόι έδειξε 23:00, το άφησε στο αναλόγιο και ένιωθε εξαρχής εξαιρετικά άνετος σε εκείνο το χιλιοφωτογραφημένο κοστούμι ρακοσυλλέκτη που αρέσκεται να φοράει. Δεν σταμάτησε να κινείται στιγμή, να ανεβοκατεβαίνει στη σκηνή, να χρησιμοποιεί κάθε μέλος του σώματός του, μέχρι και τα μικρά του δάκτυλα, σε μια παράσταση που θα ήταν ενδεχομένως πολύ χρήσιμο να μελετηθεί από όσους διδάσκουν υποκριτική για το θέατρο ή κινησιολογία. Εξαιρετική, καθηλωτική έκφραση. Μια δύναμη που έπρεπε να τη δω για να την πιστέψω. Αυτός ο ασκητής με τη μεγάλη καρδιά δεν τσιγκουνεύτηκε τίποτα ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα του κοινού και φτάνοντας το σετ του κοντά στις δύο ώρες, δίνοντας αφειδώς και συνεχώς το μοναδικό πράγμα που ξέρει τόσο καλά: διαφορετικά τραγούδια για την ίδια ιστορία κι ανάποδα. Όταν ερμήνευε το έκανε με έναν άκρως προσωπικό τρόπο, λες και όλοι εμείς εκεί δεν υπήρχαμε μέχρι το χειροκρότημα στο τέλος του κάθε τραγουδιού. Τον απόλαυσα να με εξουθενώνει συναισθηματικά, να με αφήνει αποσβολωμένο.
Κάποτε το "Earth Covers Earth" άλλαξε το αντιληπτικό μου πεδίο, το "Thunder Perfect Mind" ήταν από εκείνους τους εξαιρετικούς δίσκους που χάθηκαν στο γενικότερο μουσικό παραπάτημα των πρώιμων nineties και το "Soft Black Stars" είναι από τα σπουδαιότερα άλμπουμ που καταγράφηκαν με βάση το δίδυμο πιάνο-φωνή και χαλαρή συνοδεία. Βέβαια, οι Current 93 ξέραμε όλοι πως ήρθαν στην Αθήνα με αφορμή το ολόφρεσκο "Black Ships Ate The Sky". Ο δίσκος έχει μια αποτρεπτική δόση ανισότητας για τους εξής λίγους λόγους: είναι πολύ μεγάλος σε διάρκεια, περιέχει μερικές συνθετικές στιγμές περίπου φλύαρες ή επαναλήψεις θεμάτων που έχουμε ξανακούσει καλύτερα στο παρελθόν και οι εννιά διασκευές του ίδιου τραγουδιού, του "Idumaea", δεν τον βοηθούν και ας αλλάζουν οι ερμηνευτές. Πιθανολογώ πως σε λίγο καιρό θα αναφέρεται ως ένα απλά φιλόδοξο εγχείρημα και αν δεν υπήρχαν και αυτά τα δύο lives μάλλον θα ξεχνιόταν μέχρι τις ετήσιες ανασκοπήσεις. Όλα αυτά στο στούντιο, όμως, γιατί ζωντανά οι κανόνες δεν είναι ίδιοι, δεν το ξεχνάμε αυτό. Ο Tibet διάλεξε και ερμήνευσε συγκεκριμένα tracks, τα ανάμιξε πάρα πολύ καλά με το παλιότερο υλικό του και κατάφερε, έτσι ξεκομμένα από το concept του δίσκου, αυτά να ακουστούν πολύ δυνατότερα ζωντανά, να βγάλουν μια άλλη ένταση. Αυτό ήταν και το πρώτο συμπέρασμα από τη συναυλία. Το άλλο ήταν πως ο David Tibet τιμάει ιδιαίτερα το "Soft Black Stars", το οποίο είχε και αυτό την τιμητική του για να χαροποιηθούμε μερικοί. Όταν, δε, ξεκινούσε κάποιο "Mary Waits In Silence", κάποιο "Oh Coal Black Smith", κάποιο "Good Morning, Great Moloch", ε τότε μέσα από τη μουσική ερμηνεύονταν συχνότητες που έρχονταν κατευθείαν από μια άλλη, εξωπραγματική, διάσταση θρησκευτικών προεκτάσεων. Έτσι και αλλιώς πιο περίπλοκος μηχανισμός από την καλή ανθρώπινη μνήμη δεν υπάρχει, οπότε αυτή η συναυλία των Current 93 θα κατακτήσει σχετικά γρήγορα τον τίτλο της ως κλασική.
Και αφού δεν επέδειξα οικονομία μέχρι εδώ, ας κλείσω με μια πρόταση: Πέρυσι είχα γράψει για την επανέκδοση του "Halo". Κολλήστε και το επίσης περσινό, αλλά κανονικά αυτό, διπλό "How I Devoured Apocalypse Balloon" ως το καταγεγραμμένο απάνθισμα των όσων σημαίνουν οι Current 93 live και με την πρώτη ευκαιρία συμπληρώστε τις δισκοθήκες με κάτι ακόμη που δεν επιτρέπεται να σας λείπει. "Peace Be With You All. God Is Love".
