The Cynics & The Sound Explosion
Όντας εδώ και κάμποσα χρόνια άτυπο μέλος της ιερής σέκτας που προσφάτως χαρακτηρίστηκε ως "γκαραζολάγνο κοινό του Gagarin", δεν υπήρχε περίπτωση να μην παρευρεθώ στο συγκεκριμένο κατά τα λεγόμενα double-bill show, τόσο γιατί θεωρώ τους Sound Explosion ό,τι καλύτερο έχει βγάλει η ημεδαπή στο συγκεκριμένο ήχο, όσο και γιατί αν και δεν τρελάθηκα ποτέ με τους Cynics, μια ακόμη αφορμή για να "ροκάρουμε" (όπως λέει και ένας αγαπητός φίλος) δεν θα πάψει ποτέ να βρίσκεται.
Επί των πρακτέων τώρα, ξεκίνημα των Sound Explosion με τον επιθεωρητή Κλουζό (Inspector Clouseau in Outer Limits) και μια μικρότατη μερίδα του κοινού αρχίζει να κουνιέται. Δυστυχώς και στη συνέχεια, παρόλη την προσπάθεια της μπάντας που εκτόξευε της δικές της απολαυστικές γιεγιεδο-μελωδίες αλλά και διασκευές κράχτες (We Ain't got Nothin' Yet των Blues Magoos και Nobody But Me των Human Beinz), ο κόσμος παραμένει στατικός εκτός από μερικούς αφοσιωμένους που έχουν σχηματίσει ένα μικρό πυρήνα γλεντιού. Ομολογουμένως έχοντας παρευρεθεί σε προηγούμενα live του group, διαπιστώνω ότι κυρίως από άποψη διαδραστικότητας κάπου χώλαινε το πράγμα. Εγώ το απόλαυσα πάντως, αν και είμαι κάτι παραπάνω από πεπεισμένος ότι αυτό οφείλεται περισσότερο στη δική μου προδιάθεση.
Σειρά είχαν -εκ των πραγμάτων- οι Cynics και να που το δίδυμο φωνητικών-κιθάρας Kastelic (Michael) και Kostelich (Gregg) με τον αν μη τι άλλο απίθανο συνδυασμό επιθέτων, κατέλαβε τη σκηνή. Μαζί τους για να μην τους αδικήσουμε, ο Pibli Piblatovic στα ντραμς και ο Jorn Yngve Eriksen στο μπάσο. Κεντρική φιγούρα αναμφίβολα ο αεικίνητος frontman που έφερνε κάτι σε Βάσια (aka Βασίλη Χατζηπαναγή) αλλά με πιο πατατουφέ μαλλί και ψηλόλιγνο σώμα, ο οποίος δεν άφησε σπιθαμή απάτητη και επιπλέον απλόχερα πρόσφερε τις γνωστές γκαραζοκραυγές του. Πολύ δεμένοι μεταξύ τους, με κέφι, ξεσήκωσαν σε ικανοποιητικό βαθμό τον κόσμο χωρίς βέβαια να αποφύγουν την "κοιλιά" σε ορισμένα σημεία. Εξάλλου και ο ήχος τους συνηγορούσε επικίνδυνα σε κάτι τέτοιο, μιας και άλλοτε πόπιζε επικίνδυνα, άλλοτε αυστραλοκοιτούσε και άλλοτε όπως στη διασκευή του Train Kept A-Rollin' σκλήραινε σε βαθμό που νόμιζες ότι θα σκάσει μύτη ο Lemmy... Απ' όλα είχε ο μπαξές δηλαδή. Highlight της βραδιάς το εντυπωσιακό κλείσιμο του κανονικού σετ με το Gloria (των Them) και η αρχή του 1ου encore με το Way It's Gonna Be. Το δεύτερο encore μάλλον ήταν αχρείαστο. Συνοψίζοντας, πάνω κάτω ό,τι περιμέναμε, fun δηλαδή. Να μην παραλείψω ότι οι αγαπητοί Cynics φάνηκαν στο τέλος αρκετά γενναιόδωροι πετώντας στο κοινό στην κυριολεξία ό,τι είχαν, πένες, μπαγκέτες, φυσαρμόνικες, θήκες από φυσαρμόνικες και δεν ξέρω και 'γω τι άλλο! Δυστυχώς όμως ο υποφαινόμενος έφυγε με άδεια χέρια...
Στη μιάμιση μέρα που μεσολάβησε από το τέλος της συναυλίας και την αρχή αυτού του κειμένου, τρία είναι τα ερωτήματα που γεννήθηκαν στο μυαλό μου. Πρώτον, τι έχουν πάθει όλοι και δεν κουνιούνται με τίποτα και πουθενά (βλ. bars, live κ.λπ.) με αποτέλεσμα η μειοψηφία που ακομπλεξάριστα το κάνει να διαγράφεται από τα "cool" κατάστιχα ή κατ' οξύμωρο τρόπο να αποτελεί την επιτομή αυτού (του cool), δεύτερον, γιατί οι περισσότερες γκαραζόμπαντες πέρα από δυο-τρεις δυναμίτες και κάμποσες δοκιμασμένες στο χρόνο διασκευές, δεν μπορούν να ξεφύγουν από τη μέτρια γραφή κομματιών και ...τρίτον, πόσο ειλικρινής και πόσο τεράστια μπάντα ήταν εν τέλει οι Dead Moon (τόσο άσχετο μα και τόσο σχετικό ταυτόχρονα)!
