Dalek Live : Turn Off The Bright Lights
Τι το ήθελα και το γκαντέμιασα με το sold out των God Is An Astronaut... Μετά από δύο εβδομάδες το An αδειάζει θεαματικά και πενήντα άτομα με το ζόρι βρίσκονται ως αυτόπτες μάρτυρες σε ένα από τα συγκλονιστικότερα live της τρέχουσας δεκαετίας - εντός συνόρων. Με ανταγωνισμό τόσο τους Stereo MCs, όσο και τον "πολύ" Guru, οι Dalek το είχαν χαμένο το παιχνίδι από τα αποδυτήρια, αλλά όχι και με τέτοιο σκορ ρε γαμώτο... Πού είναι του hip hop οι κοινότητες; Το ρίξανε όλοι στα μολυσματικά αρενμπιά ή μήπως άπαντες ταμπουρώθηκαν στο εσωτερικό τους γκέτο; Ακονίζονται τα όπλα για το τελικό μπατλ στους Public Enemy ή απλά το παρανοϊκό σκοτάδι των Dalek παραμένει δυσπρόσιτο για όλους τους παραπάνω;
Ο Andrew Spencer Goldman και το beatbox project των Fulton Lights ήταν η απαραίτητα ιδιόμορφη αφετηρία σε μία βραδιά που αναπόφευκτα θα αντιμετώπιζε τους κανόνες της μουσικής με εγνωσμένη εχθρότητα για να καταλήξει να την απογειώσει στις πραγματικές της διαστάσεις.
Το νεοϋρκέζικο τρίο ήρθε, είδε, απήλθε και σάρωσε τα πάντα με την αφοπλιστική δύναμη που μόνο οι αυθεντικοί δημιουργοί μπορούν και εξαπολύουν ενάντια στο κοινό τους, πολυάριθμο ή μη. Σκόρπισε σκοτάδι, παράνοια και γνώση σε δόσεις ανορθόδοξης κρίσης για κάθε τι μέτριο και μετριοπαθές.
Ο MC Dalek. Όχι πάνω από το ένα εξήντα κάτι, πολύ πάνω από τα εκατό και... κιλά. Δε χαμογέλασε ούτε στιγμή και έδειχνε συνεχώς εξοργισμένα προβληματισμένος. Σαν να σκεφτόταν κάθε επόμενη ρίμα από την αρχή. Σαν να την έγραφε εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Χωρίς ούτε ένα bitch, χωρίς μισό motherfucker, χωρίς ρολόγια, αλυσίδες και vintage αθλητικά υποδήματα.
Στον αντίποδα της πραγματικής σκέψης, έμοιαζε πρώτος ο ίδιος να βασανίζεται από τα λεγόμενά του. Μακριά από όσους βρίσκουν ζωή στα μαύρα τα μεσάνυχτα, αλλά και από αυτούς που επιβιώνουν σε προσωπικούς μικρόκοσμους. Επί της ουσίας μέσα σε όλα και απομονωμένος από το κάθε τι. Από κάποια ώρα και μετά κόλλησα να τον κοιτάω συγκλονισμένος, έναν performer ισάξιο με έναν ώριμο Ian Curtis, έναν ψυχικά ήρεμο David Eugene Edwards και ένα διανοητικά κατασταλαγμένο Nick Cave της εποχής των Birthday Party. Μονίμως μια ανάσα πριν το τέλος και σε κάθε επόμενη ανάσα ακόμη πιο κοντά στο τέλος, όπως εύστοχα είχε πει ο Χάρης προ ετών.
Ο θόρυβος και το συγκλονιστικό scratching σε ρόλο πολύ σημαντικότερο από αυτόν της πιο αιχμηρής ηλεκτρικής κιθάρας. Μια συνεχής ηχητική παράνοια, σε μονίμως διαταραγμένο κολάζ. Ένα ατελείωτο βουητό να συνοδεύει την καταιγίδα του λόγου. Κανένα ποζιλίκι, καμία υποταγή σε κανόνες είτε του old school, είτε του γλασαρισμένου παρόντος. Ανατροπή και ενόχληση. Στα πρότυπα των Faust που τους είχαν καλωσορίσει στα εργοτάξιά τους.
Ένας John Cale του παρόντος, με όλη τη γνώση του παρελθόντος και στοχεύοντας στον ήχο του μέλλοντος. Βαθιά πιστός στο underground και μακριά από οτιδήποτε φιλικό. Αυτός ήταν ο DJ των Dalek, που μας επιφύλαξε μια δυνατή χειραψία όταν λίγο πριν το live μας εμπιστεύτηκε κάποια βινυλιακά EP που κουβάλησαν για τους όποιους τελοσπάντων οπαδούς θα τους περίμεναν στην Αθήνα. "Πλοκάμια" όχι προς εντυπωσιασμό, αλλά προς πραγματική ηχητική εμπλοκή. Εκτελεστής και όχι χειριστής.
Μαζί τους μία ξεκάθαρα nerd φιγούρα πίσω από ένα Korg και πιο πίσω από ένα laptop, να προσδιορίζει ορθά τη θέση των Dalek σε ένα σύμπαν που περιμένει μία επόμενη μουσική και αναζητάει όχι τόσο ακροατές, όσο συμμετέχοντες. Ένας διαφορετικός μουσικός, που ενίσχυσε την ιδέα της ανατροπής.
Το Kraut Hop των Dalek για μία ώρα και κάτι ήταν μια απόλυτα συγκλονιστική ηχητική και ψυχογραφική εμπειρία και βγήκαμε από το υπόγειο του An αναρωτώμενοι πότε ήταν η τελευταία φορά που η καλλιτεχνική δημιουργία είχε σταθεί τόσο ανατρεπτικά αυθεντική απέναντί μας. Φύγαμε αληθινά συγκινημένοι και νιώθοντας τύψεις που δεν είχαμε φέρει από δέκα άτομα ο καθένας μαζί του, να φουλάρει το An και να μιλάμε τώρα για ένα live-εξέγερση!
