Damon and Naomi live
"Καθίστε λίγο ακόμα να τους χαζέψουμε γιατί ποιος ξέρει πότε και αν θα τους ξαναδούμε".
Αυτές ήταν οι πρώτες μου κουβέντες μόλις τελείωσε το encore και οι υπεύθυνοι του μαγαζιού έβαλαν μουσική, ως είθισται, για να κατανοήσει ο κόσμος ότι αυτό ήταν. Τέλος παιδιά.
Το ξέρω ότι μία τέτοια δήλωση εύκολα χαρακτηρίζεται οπαδική και δεν αποτελεί την ιδανική βάση μιας αντικειμενικής κρίσης, αλλά είναι καλύτερο να είμαι ξεκάθαρος από την αρχή.
Η σχέση μου με τη μουσική των Galaxie 500 ήταν και είναι έντονα βιωματική. Δεν θα μπορούσε, λοιπόν, παρά να συμβεί το ίδιο και με τους επιγόνους τους, δηλαδή τους Damon And Naomi και τους Luna (βλ. Dean Wareham).
Ας μη μακρηγορώ όμως.
Τα περί του χώρου θα τα συμπτύξω στο ότι ήταν αξιοπρεπέστατος, ειδικά συγκρινόμενος με υπόγεια καταγώγια και λαμαρινένιες αποθήκες.
Σχετικά με το μουσικό μέρος, το ντουέτο επικεντρώθηκε στο τελευταίο τους album The Earth Is Blue, χωρίς όμως να λείψουν παλιότερα υπέροχα κομμάτια όπως το New York City, ούτε και η προσφιλής τους συνήθεια να διασκευάζουν καλλιτέχνες, που τόσο αυτοί, όσο και πολλοί ακροατές τους αγαπάνε. Την τιμητική τους λοιπόν είχαν το Oh, Sister από το Desire του Dylan και το Araca Azul του Caetano Veloso.
Και οι δύο ήταν προσιτότατοι, ευδιάθετοι και χαλαροί όπως δήλωσαν, με διάθεση για επικοινωνία, όσο φυσικά τους επιτρέπει η ευδιάκριτα γήινη ιδιοσυγκρασία τους, δίνοντας μας να καταλάβουμε ότι ο Wareham εν τέλει μετουσίωνε (και συνεχίζει) τα πιο ροκ στερεότυπα.
Πριν από κάθε κομμάτι αποκάλυπταν την ιστορία πίσω από αυτό σαν σε συζήτηση μεταξύ φίλων και ο δε Damon δεν έπαψε να εκφράζει τον ενθουσιασμό του στο να ανακαλύπτει ελληνικές λέξεις στη γλώσσα του, μη πέφτοντας όμως στην παγίδα της γραφικότητας και του επιτηδευμένου χαζοφολκλορισμού.
Δεν πρέπει να παραλειφθεί και το γεγονός ότι τα δύο καινούρια κομμάτια που μας παρουσίασαν με τίτλους Lilac Land και The Well άφησαν την καλύτερη υποθήκη για το επερχόμενο album. Αλλά, για να πούμε και του στραβού το δίκιο, σιγά μη δεν την άφηναν.
Τέλος και σημαντικότερο όλων, κατά την προσωπική μου άποψη, οι Damon And Naomi κατάφεραν να επιβεβαιώσουν και με την παρουσία τους (και δεν εννοώ μόνο ερμηνευτικά) αυτό που οι δουλειές τους τόσα χρόνια αφήνουν στη φαντασία του καθενός μας να πλάθεται. Αν δεν είναι αυτό η μεγαλύτερη δικαίωση για έναν καλλιτέχνη, τότε ποια είναι;
Άντε τώρα με το καλό, μιας και πήραμε θάρρος, να ελπίζουμε ότι θα δούμε και τον Dean με την Britta (ό,τι απέμεινε απ' τους Luna, δηλαδή).
Για τους Galaxie, καλύτερα ούτε καν να το αναφέρω...
Θάνος Σιόντορος
ΥΓ: Πολύ καλοί οι Liarbirds που έπαιξαν ως support. Μου θύμισαν την υπέροχη ελληνική pop των αρχών της δεκαετίας του '90 (εξάλλου παίζει και παρελθόν στους Pillow αν δεν κάνω λάθος). Για τους Tripwire ας μην αναφερθώ, γιατί αν το κάνω θα είναι αρνητικά.
