A night for the dreamers...

Θ' αρχίσω με μια αυθαίρετη διαπίστωση-εικασία. Όλοι οι κύριοι που πάτησαν το Σάββατο το βράδυ στη σκηνή του Fuzz, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Σου δίνουν την εντύπωση πως άμα είχες τη δυνατότητα να συναναστραφείς μαζί τους, θα γινόντουσαν πολύ καλοί σου φίλοι.

Γνήσιοι αντιστάρ, όχι βέβαια γιατί υστερούσαν σε τερτίπια (κάθε άλλο), μα γιατί έβγαζαν ένα χαρακτήρα πέρα για πέρα ανθρώπινο, αυθεντικό και πολύ φιλικό.

Έστησαν μια γιορτή λοιπόν, όλοι τους. Μια υπέροχη γιορτή για εμάς, αλλά φυσικά και για τους εαυτούς τους. Έπρεπε να δείτε τα χαμόγελα στο πρόσωπο των κύριων Wynn και Stuart, τα πειράγματα μεταξύ τους, τον Chris Cacavas, που πάνω στον ενθουσιασμό του κατά το "Let's Hide Away" έριξε κάτω το μικρόφωνο και μετά δε μπορούσε να το ξεπεράσει, "απογοητευμένος" από τον εαυτό του. Μόνον όταν ο συνοδοιπόρος του στους Green On Red του πρόσφερε μια ζεστή αγκαλιά (αφού σταμάτησε τα αυθόρμητα γέλια), ξαναπήρε τα πάνω του. Σαν τα γεμάτα συστολή παιδιά που θέλουν το μπράβο τους...

Τι σας είπα προ ολίγου; Μια παρέα είναι οι Danny & Dusty. Μια παρέα που απολαμβάνει αυτό που κάνει στο έπακρον. Μια παρέα που δε μπαίνει σε καλούπια, δεν αποστηθίζει περίτεχνα κόλπα, δεν αποζητά την αναγνωρισιμότητα πάση θυσία. Αν είναι να έρθει, καλώς να έρθει. Όσο υπάρχει το ανοιχτήρι που κρεμόταν από το λαιμό του Dan Stuart, οι μπύρες θα ανοίγουν, οι εποχές θα περνούν και βραδιές σαν αυτή θα μας πηγαίνουν ένα βήμα παρακάτω.

Μουσικά, ακούσαμε σχεδόν ολόκληρα τα δύο άλμπουμ της μπάντας [The Lost Weekend (1985) και Cast Iron Soul (2007)]. Δεν έπαιξαν μόνο το "Thanksgiving Day" από το καινούριο, και το "Knockin' On Heaven's Door" του Dylan από το πρώτο. Ευτυχώς, δεν παρέλειψαν το "Bend In The Road" από τη συλλογή "Don't Shoot" του 1986, το οποίο είναι υπέροχο κομμάτι. Εν γένει, μπορώ να πω, ότι ζωντανά ευχαριστήθηκα περισσότερο τη μουσική τους, μιας και συνδυάστηκε με την έξω καρδιά (να αποδοθούν παρακαλώ τα εύσημα στο θεόμουρλο κύριο Stuart) και πέρα για πέρα, αληθινή παρουσία τους.

Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο από ένα αυθόρμητο ευχαριστώ σε όλους τους λοιπόν.

Υ.Γ.: Ο μπασίστας Βob Rupe δε μοιάζει πολύ με τον G Poly (aka Γιώργο Πολυχρονίου);