Dark Jubilee Day One
Ocean 1 : Revolution by Night, In Strict Confidence, Killing Miranda, L'ame Immortelle, VNV Nation
Ocean 2 : Angel Bomb, Dust, Manikin, S.P.O.C.K.
Το μόνο που προλάβαμε ν'ακούσουμε απ'τους Dust ήταν μισό κομμάτι και την ανακοίνωση ότι το επόμενο θα'ταν το 'Life'. Λίγο πριν απ'το τέλος του οποίου φύγαμε προς αναζήτηση προγράμματος που κράταγαν όλοι στα χέρια τους αλλά που εμείς ως «έξυπνοι» δεν είχαμε πάρει. Οk, όπως θα'χεται καταλάβει ήδη είχαμε φτάσει αρκετά αργά για τους : Revolution by Night, Angel Bomb και In Strict Confidence αλλά δεν είχε και καμία σημασία μιας κι εμείς είχαμε έρθει κυρίως για τους VNV Nation.
To Ocean έχει το μειονέκτημα να είναι σε μια απ'τις χειρότερες περιοχές του Λονδίνου, το Hackney, αλλά έχει και το τρομερά σπάνιο πλεονέκτημα να'ναι καινούριος χώρος μιας και πρωτολειτούργησε φέτος τον Ιανουάριο. Για κάποιον ανεξακρίβωτο λόγο στεγάζει πιο μαύρα πράματα, πχ: εδώ είχαμε δει τους APB (Apoptygma Berzerk). Μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι το Angel (περιοχή που διοργανώνεται το Slimelight το μεγαλύτερο ίσως industrial/gothic party του Λονδίνου) βρίσκεται σχετικά κοντά, ίσως πάλι απλά να κοστίζει πολύ λιγότερο η ενοικίαση του χώρου σε σχέση με κάτι πιο κεντρικό. Όπως και να'χει είναι ένας πολύ άνετος χώρος τεσσάρων διαφορετικών επιπέδων απ'τα οποία βέβαια τα δυο μας ενδιαφέρουν αφού εκεί γίνονταν οι συναυλίες και όχι στον ημιώροφο που είναι η γκαρνταρόμπα και οι τουαλέτες. Κόσμος υπήρχε αρκετός αλλά μιας και οι συναυλίες έπεφταν η μια πάνω στην άλλη (οι L'ame Immortelle τελείωναν στις 9:15 ενώ οι Spock θ'άρχιζαν στις εννιά σύμφωνα με το πρόγραμμα), πηγαινοερχόταν συνέχεια ανάλογα με το τι ήθελε να δει περισσότερο. Εμείς μιας και δεν είχαμε ιδιαίτερες προτιμήσεις πέρα απ'τους headliners πήραμε την Guinness μας και περιμέναμε το σετ των Killing Miranda.
Κατά τις επτά και είκοσι ένας γεματούλης κύριος εν ονόματι Richard με μούσι και μακριά μαλλιά πήρε την θέση του ως leader του σχήματος. Το προηχογραφημένο μέρος των κομματιών ήταν σχετικά μικρό μιας και επί σκηνής υπήρχε φουλ μπάντα (μπάσο, κιθάρα, ντραμς). Οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν αρκετά διασκεδαστικό να βλέπεις τις προσπάθειες του τραγουδιστή να κάνει το κοινό να τραγουδήσει τα λόγια διαφόρων κομματιών μιας και προφανώς ελάχιστοι τα ήξεραν. Πέρα απ'αυτό όμως το σετ τους που είχε κομμάτια που θύμιζαν έντονα Fields of the Nephillim αλλά με μια πολύ πιο light χροιά καθώς και το εκπληκτικό gothic-rockabilly 'Teenage Vampire' που έκλεισε την συναυλία ήταν αρκετά αξιόλογο και δεν νομίζω ότι άφησε κανέναν παραπονεμένο. Άλλα κομμάτια που έπαιξαν ήταν το 'Spit' και το 'Discotheque Necronomicon'. Στην αρχή μάλιστα του τελευταίου η κοπέλα μπροστά μας τρόμαξε απ'τα πέντε πυροτεχνήματα που έσκασαν στο πίσω μέρος της σκηνής, εντυπωσιακά μεν πολύ πενιχρά δε, μπροστά σ'αυτά που είδαμε στο live των Rammstein πριν από δυο εβδομάδες περίπου. Άλλα αρνητικά ήταν οι αγγλικές σημαίες πάνω στους ενισχυτές καθώς και το γεγονός του ότι ο τραγουδιστής μας είπε αρκετές φορές 'Καλώς ήρθατε' στα αγγλικά, γερμανικά, γαλλικά και ισπανικά αντίστοιχα προσπαθώντας να μας αποδείξει ότι ξέρει και ξένες γλώσσες.
Tέλος του σετ και γρήγορη μετακόμιση στον πάνω όροφο στο Ocean 2 που χώραγε το πολύ 150 άτομα και θύμιζε χαλαρά συναυλία σε σχολική αίθουσα πολλαπλών χρήσεων. Ο συγκεκριμένος χώρος ήταν αρκετά γεμάτος και ήθελες μια σχετική προσπάθεια για να μετακινηθείς. Στη σκηνή βρίσκονταν το τρίο των Manikin και ο ήχος ήταν αυστηρά ηλεκτρονικός αφού δεν υπήρχαν παρά δυο synth και ελάχιστα γυναικεία φωνητικά. Μετά από δυο αρκετά 'σκληρά' κομμάτια το συγκρότημα αποχώρησε απ'την σκηνή και μαζί τους κι εμείς απ'τον χώρο.
Μικρή παρένθεση για να σημειώσουμε ότι πέρα απ'τα πολλά αγόρια με φούστες (συνηθισμένο φαινόμενο σε τέτοιου είδους συναυλίες) που υπήρχαν, περίπου το ένα τρίτο του κοινού βρισκόταν κυρίως καθισμένο στις σκάλες και ασχολούνταν είτε με το κινητό του είτε με το palm-top του αντίστοιχα, άσχετα με το αν έπαιζε κάποια μπάντα εκείνη την στιγμή η όχι. Επίσης από merchandise δεν υπήρχε σχεδόν τίποτα εκτός από κάτι μπλουζάκια VNV Nation και βέβαια τα t-shirt του φεστιβάλ.
Μ'αυτά και μ'αυτά φτάσαμε στις οχτώ και είκοσι και να'σου οι L'ame Immortelle επί σκηνής. Κουστουμάκι και γραβάτα ο Thomas, φορεματάκι 'τώρα θα μου πεταχτούν τα βυζιά έξω' η Sonja. Στα keyboards ένας καρρεμάλλης κύριος με αδερφίστικο μουσάκι, που θύμιζε ένα συμμαθητή μου απ'το λύκειο, συμπλήρωνε το σχήμα. Ασύρματο μικρόφωνο εναλλαγές φωνητικών από αντρικά σε γυναικεία από κομμάτι σε κομμάτι ή και μέσα στο ίδιο ήταν τα θετικά του σχήματος. Κατά τ'άλλα τύφλα να'χε η Eurovision, το γεγονός του ότι ο Thomas χοροπήδαγε όλη την ώρα σαν πίθηκος (προσπαθώντας προφανώς να ξεσηκώσει το κοινό) δεν βοήθαγε καθόλου και σε συνδυασμό με την πιο electropop αισθητική των κομματιών τους δεν σ'αφηνε με τίποτα να πάρεις στα σοβαρά αυτό το live. Ανάμεσα στα άλλα ακούσαμε τα: 'Changes', 'Judgement', 'Epitaph', 'Life Will Never Be The Same Again', 'The Figure in The Mirror', 'Love is Lost' και κλείσιμο με το 'At The End'. Έχω την εντύπωση ότι βγήκαν και για encore αλλά εκείνη την ώρα ήμουν ήδη στις σκάλες για τους S.P.O.C.K..
Οι S.P.O.C.K. βρισκόντουσαν ήδη στην μέση του 'Dr McCoy' όταν μπήκα στο τιγκαρισμένο πλέον Ocean 2. Σπρώχνοντας βρήκα μια σχετικά καλή θέση ενώ παράλληλα ο leader του σχήματος αφιέρωνε το επόμενο κομμάτι στις κοπέλες του κοινού εξηγώντας παράλληλα ότι καταλαβαίνει απόλυτα το πόσο άσχημα θα νοιώθουν δίπλα σ'όλους αυτούς τους άντρες με μεικ απ. Έτσι μας είπε ότι οι S.P.O.C.K. αναλαμβάνουν τον ρόλο της dark boyband και μετά ο κημπορντίστας μας έκανε μια παρουσίαση του τραγουδιστή ως υποψήφιου μνηστήρα. Αμέσως μετά ακολούθησε το 'Astro Girl' και ο κόσμος από κάτω ξέσπασε σ'ένα τρελό χορό. Δυστυχώς όμως η ώρα περνούσε γρήγορα και έτσι δεν ακούσαμε παρά μόνο δυο ακόμα κομμάτια απ'τους Σουηδούς με τις διαστημικές στολές πριν την κάνουμε για να πάρουμε θέσεις για τους VNV Nation.
Εννιά και σαραντακάτι και περιμένουμε με αγωνία να δούμε τι θα εμφανιστεί στις δυο λευκές επιφάνειες που βρίσκονται δεξιά και αριστερά της σκηνής . Τα πρώτα samples του 'Rubicon' αντηχούν στ'αυτιά μας ενώ ο Mark Jackson παίρνει την θέση του στο τρομερά υπερυψωμένο βάθρο που βρίσκονται τα ντραμς ακριβώς στην μέση της σκηνής. Δευτερόλεπτα μετά εμφανίζεται και ο Ronan Harris με το μικρόφωνο στο χέρι φορώντας βερμούδα όπως κι εμείς (ότι πιο κατάλληλο για την αποπνικτική ζέστη που επικρατούσε εκεί μέσα). Τρομερή συγκίνηση και ενθουσιασμός απ'το κοινό και από μας και ο Harris αρχίζει να τραγουδάει αλλά... κάτι δεν πάει καλά. Δεν γίνεται κάποιο τεχνικό πρόβλημα θα έχουν ή απλά έχουμε έρθει πολύ μπροστά γιατί αλλιώς δεν εξηγείτε ότι αυτό που 
ακούμε δεν έχει καμία σχέση με τις studio ηχογραφήσεις. Προσοχή για να μη παρεξηγηθώ ξέρω τι θα πει live ήχος και την αναμενόμενη διαφορά απ'τις studio εκτελέσεις, έτσι κι αλλιώς γι'αυτό πας σε μια συναυλία για να δεις πως θα αποδώσει ο καλλιτέχνης τις δημιουργίες του ζωντανά. Δυστυχώς αυτό που ακούγαμε ήταν κακό! ΟΚ το πλήθος χειροκροτούσε και ακούσαμε αγαπημένα μας κομμάτια όπως το 'Standing' και το 'Beloved'. Επίσης οι εικόνες που συνόδευαν το σχήμα (σ'ένα κλιπακι είδαμε και το Ελληνικό αλφάβητο να περνάει απ'τις οθόνες) ήταν πολύ όμορφες αλλά για μένα προσωπικά το γεγονός ότι ο τύπος δεν μπορεί να τραγουδήσει σωστά τα δικά του τραγούδια είναι απαράδεκτο και με τίποτα δεν μπορώ να πω ότι έμεινα ικανοποιημένος απ'αυτό το live. Για την ακρίβεια ήταν τέτοια η απογοήτευση μου που έφυγα στην αρχή του encore.
S.P.O.C.K. και Killing Miranda ήταν χαλαρά ότι καλύτερο είδαμε σήμερα. Όσο για τους VNV Nation αν σκέφτεστε να πάτε στο Rockwave μόνο γι'αυτούς ακούστε κάνα live κομμάτι πρώτα και μετά αποφασίζετε.
