(Almost) Dead Kennedys

Sorry πρώτα απ' όλα από τους Στίγμα που δεν πρόλαβα να δω. Κατά τ' άλλα, σεβασμός στον Αλέκο, τον πιο ψυχωμένο τραγουδιστή ελληνικής μπάντας που εμφανίστηκε ποτέ.

‘Πολ Ποτ’ φώναζε μεγάλο μέρος του κοινού συνοδεύοντας τον τραγουδιστή στην τελική στροφή του σπουδαιότερου κομματιού στην ιστορία του πανκ. Αυτό το απίθανο μόνο οι DK θα μπορούσαν να το κατορθώσουν, το όνομα ενός τύπου που άνετα έπαιζε στην ίδια πεντάδα με σταλινοχιτλεροατατουρκοπινοσέτ να γίνει singalong στα χείλη εκστασιασμένων ακροατηρίων. Και για την ακρίβεια, από τη στιγμή που μιλάμε για στίχους, μόνο ο Biafra θα μπορούσε.

Biafra ως γνωστόν δεν υπάρχει εδώ και 32 χρόνια στην μπάντα. Τη θέση του αυτή τη στιγμή κατέχει ένας τυπάκος μάλλον συμπαθής κι αν μη τι άλλο φιλότιμος. Και κινήσεις έχει στη σκηνή, και μικρόφωνο δίνει απλόχερα (sic) στο λαό αλλά έχει και τη φαεινή ιδέα (δεν είμαι και σίγουρος αν είναι δικιά του) να μιλάει που και πού στο κοινό. Εκεί μπλέκει πολιτική με σπορ γαρνιρισμένα με, λέμε τώρα, αμερικάνικο χιούμορ και αποτελέσματα επιεικώς φαιδρά. Α, και μια λεπτομέρεια. Πριν πάω, είδα μια εμφάνισή τους πριν από ένα χρόνο στην Κροατία. Το να 'ναι το set list ίδιο κι απαράλλαχτο όλο και κάτι λέει, το να 'ναι και τα ‘αστεία’ επί σκηνής ακριβώς τα ίδια λέει και κάτι παραπάνω.

Εξέφρασα αμφιβολία πιο πριν για το αν όλα αυτά είναι ιδέα του ‘νέου τραγουδιστή’. Οι πιθανότητες άλλον δείχνουν. Έναν τύπο κάπως αλλόκοτο στο παρουσιαστικό που από τότε που επανασυνδέθηκε η μπάντα (κατά κάποιο τρόπο…) κρατά τα ηνία. Και η ουσία είναι ότι με το Ray σε πρώτο ρόλο, η μπάντα προσφέρει επαγγελματικές εμφανίσεις επί σκηνής. Τετράδα σφιχτοδεμένη, παίξιμο στα όρια του άρτιου. Συναίσθημα όμως;

Με τον Ray κοντά στα 60, με τον Flouride να αγγίζει τα 70 αλλά πάνω απ' όλα με απόντα το Biafra η όποια προσδοκία να μετέχει κανείς μιας πραγματικής DK παράστασης καταντά ουτοπική.

Και τότε γιατί πήγες;

Υπήρχε μια ποικιλομορφία στις ηλικίες όσων έδωσαν το παρών (με αξιομνημόνευτη και μάλλον ανέλπιστη παρουσία από αρκετές κοπελιές), υπήρχε ένα γενικά μάλλον ωραίο κλίμα, υπήρχε και το σπρωξιματάκι στις μπροστά σειρές. Δε με απασχόλησε ιδιαίτερα μέχρι τη στιγμή που αυτό το δυσοίωνο μπάσο άρχισε να παίζει τις πρώτες νότες αυτού που στο μυαλό μου (κι όχι μόνο) αντιπροσωπεύεται με μένα σ' ένα σκοτεινό δωμάτιο (η ιδανική ιδιωτική ακρόαση) δεκαετίες πριν. Μ' αυτές τις νότες ο χωροχρόνος αρχίζει να μεταβάλλεται. Αρχίζουν και τα παλαβά κιθαριστικά εφέ (ο Ray κάπου αρχίζει να κοιτά προς τη μεριά του Klaus) κι από κει και πέρα ξέρεις ότι μπροστά στα μάτια σου λάμβανε χώρα ένα ανθρώπινο επίτευγμα.

Ή σχεδόν επίτευγμα (ζωντανό μπροστά σου). Γιατί άλλη φωνή ήθελες να νιώσεις να το σημαδεύει ανεξίτηλα, άλλη φωνή ήθελες να ουρλιάζει Πολ Ποτ στο τέλος.

Τουλάχιστον είδες τους (Σχεδόν) Dead Kennedys.

- - -

Φωτογραφίες - Άκης Καλλόπουλος