Rock 'n' roll is Dead Moon!
Έτσι έγραφε το μπλουζάκι του ντράμερ Andrew. Κάποιος που τον είδε την προηγούμενη βραδιά στο Silver Dollar μου ψιθύρισε πως έμοιαζε καμένος από χέρι... Πήγα λίγο κουμπωμένος γιατί πάνω στο μηχανάκι κάνει ψύχρα. Έξω απ' τον Μύλο ήτανε κάτι παιδιά και πίνανε μπύρες. Μου 'κανε εντύπωση που στέκονταν εκεί αλλά σκέφτηκα ότι τα λέγανε και τα κουτσοπίνανε φιλικά μια αρκούντως γλυκιά βραδιά. Στην είσοδο του πλακόστρωτου αύλιου χώρου ένα παλικάρι ζήτησε να δει το σακίδιό μου. "Ο σάκος σας" μου κάνει. "Γιατί έχει κάτι;" απορώ "δεν είναι καθαρός;" Ενώ τον ψαχουλεύει μου εξηγεί "θα είναι καθαρός αν δεν έχεις τίποτα μπύρες μέσα". Νέα ήθη, σκέφτηκα κι έφυγα ευτυχής που δεν μου έγινε και σωματική έρευνα.
Πριν απ' τους ψοφιοφεγγάρηδες βγήκαν οι γνωστοί μας Νάνοι που έχουν ένα δικό τους κοινό αρκετά πιστό. Αν και λείψανε καιρό από τις πίστες ήταν το ίδιο τραχείς και βαβουριάρηδες όπως τους θυμόμουνα. Κλασική σύνθεση, μπάσο κιθάρα τύμπανα δεύτερη κιθάρα και φωνή. Αντροπαρέα πια κι αυτό τους έχει στοιχίσει πολλαπλά. Έχουν και νέο σιντί από την Ano Kato αλλά δεν μπορώ να πω ότι ξεχώρισα τα παλιά από τα νέα. Το μόνο που θυμάμαι είναι το "Redemption Song" σε πιο χαρντ σπιντάτη εκδοχή με πιο παιχνιδιάρικα φωνητικά. Παίξανε αρκετή ώρα φτιάχτηκαν και ξεδώσανε. Κάποιες σποραδικές ιαχές νομίζω πως τους ικανοποίησαν.
Η ώρα πλησίαζε εντεκάμιση. Ο χαμογελαστός Σάββας έσβησε επί σκηνής αναμμένα 3 και 6 πάνω σε μια τούρτα, προσπαθώντας να γλυκάνει το αθηναϊκό ρίξιμο για τη μεγάλη συναυλία του Δεκεμβρίου. Στο κέντρο και μπροστά στήθηκε μια γκρανκάσα με όλα τα παραφερνάλιά της, πιάτα πιατίνια και τύμπανα. Πάνω της καρφωμένο ανάποδα ένα άδειο μπουκάλι Jack και στον πάτο του στερεωμένο ένα μισολιωμένο κερί. Κάποιος θαμών προθυμοποιήθηκε να τ' ανάψει και μαζί να δώσει πάσα για το ritual. Ο Fred στήθηκε αριστερά του Andrew κι η Toody στα δεξιά, φάτσα κάρτα όλοι μπρος στο ανυπόμονο πλήθος.
Το κέφι άναψε από τις πρώτες κιόλας τυμπανοκρουσίες. Η φωνή τα ξέπλεκα μαλλιά και το στήσιμο του Freddy θα έκαναν πολλούς χέβι βάρδους να καταπιούν το σάλιο τους. Ειδικότερα, το ατόφιο μεταλλικό της χρώμα και το μπρούτο μελωδικό της θράσος θα μπορούσαν να τον θέσουν επικεφαλής οποιουδήποτε σχήματος classic heavy goth dark thrash ή άλλου ιδιώματος του είδους. Από την άλλη στεκόταν μια αρκετά κινητική μπασίστα με ακατέργαστη πατισμιθική φωνή και ανάλογη συμπεριφορά, με σπασίματα τσακίσματα σκέρτσα και γλυκίσματα [στα φωνητικά εννοώ] που αναπτέρωναν το ηθικό και τη φαντασία, παρά την αγορίστικη εμφάνισή της και παρά το γεγονός ότι συνοδευόταν από τον σύζυγό της.
Στη μέση, όπως είπαμε, η σταθερή αξία με τις μουσκεμένες σαν καταρράκτες κουρτίνες του να καλύπτουν το στρουμπουλό του πρόσωπο. Ένας συμπαγής στιβαρός γκαραζόηχος που ξεσήκωνε παλαμάκια με τις μπακέτες του στον αέρα, και που δεν είχε καμιά σχέση με κάψιμο ή άλλους σούπερ νόβα. Τα σουξέ διαδέχονταν κολλητά το ένα το άλλο, μη αφήνοντας καθόλου χώρο για χειροκροτήματα και επευφημίες. Τα σφυρίγματα ακούγονταν με ενθουσιασμό, οι αλαλαγμοί πλανιόταν ανάμεσα στο πλήθος που σκουντιόταν από περίσσεια ευτυχία, μπουκάλια πλαστικά γεμάτα νερό εκσφενδονίζονταν όλο χάρη, διάφοροι χαρωποί κάνανε υποτυπώδη stage diving και διπλοκαβάλες κι όλα κυλούσαν μέσα σε μια αγαλλίαση κι ένα διαρκές ανέβασμα.
Μετά τους πυροβολημένους και μυδραλιώδεις αυτούς ρυθμούς, η μπάντα χρειάστηκε ένα διάλειμμα για να συνέλθει πριν επιστρέψει για ένα πλούσιο και χορταστικό ανκόρ. Δεν έχω άλλη ανάλογη εμπειρία ενός λιτού αλλά όχι λιτοδίαιτου τρίο, κλασικού και αναπάντεχα θελκτικού, πλούσιου εκφραστικά, που να χωρά τρεις ταπεινές προσωπικότητες και να γεμίζει ενέργεια οποιοδήποτε κλαμπ, μικρό ή μεγαλύτερο. Ακόμη και οι πλέον ανυποψίαστοι κι εκείνα τα τρυφερά πόδια που βρήκαν πολύ σκληρό τον ήχο τους, τούς βγάλανε το καπέλο. Κι όποιος πει κακό για μας να του βγει το μάτι σα λουκουμάς.
