Και οι Θεοί κουφάθηκαν!
Ο Χρήστος Αναγνώστου σε... ανήκουστο βλάβη μετά από τη συναυλία
Δεν θα έμπαινα στην διαδικασία να γράψω κάτι για αυτό το live, θα το άφηνα στην ησυχία του να χαθεί στην λήθη του χρόνου. Είδα όμως διάφορους τίτλους σχεδόν προκλητικούς σε reviews τα οποία δεν διάβασα (για να μην επηρεαστώ), οπότε πρέπει να κάνουμε αυτό που αγγλιστί λέγεται “set the record straight”.
Όταν λοιπόν μας επισκέφτηκαν για πρώτη φορά το 2014 οι Deafheaven βρισκόντουσαν στην περιοδεία ενός άλμπουμ το οποίο στην πράξη άλλαξε τα indie μουσικά δεδομένα. Ότι παρόμοιο κι αν είχε βγει πριν ή να κυκλοφόρησε μετά από άλλες μπάντες ποτέ δεν θα κάνει το βαρύγδουπο μπαμ με το οποίο μας κοπάνισε τότε στην μούρη και άφησε και ανεξίτηλα τα σημάδια του στο χρόνο. Όταν ένα άλμπουμ το θυμάσαι και το συζητάς 8 χρόνια μετά έχει γίνει απλά ιστορικό. Ότι και να πεις είναι λίγο. Το αλέτρι τότε χάραξε τον βράχο, ούτε καν ένα άγονο χώμα και άνοιξε χιλιάδες αυτιά στο μουσικό ιδίωμα του black που πριν ήταν απλά απλησίαστο γιατί με αυτή την μουσική δεν περνούσε ο κόσμος καλά εκτός αν έκαιγε καμιά εκκλησία. Ας πάμε όμως στη νύχτα του εγκλήματος.
Μπαίνοντας στο Gagarin πρώτη φορά μετά από 3 χρόνια ένοιωθα σαν και αυτούς που βλέπεις στις ταινίες που θέλουν να πέσουν κάτω και να φιλήσουν το χώμα της πατρίδας μετά από 30 χρόνια εξορία. Αντ’ αυτού το πήγα όλο μια βόλτα και πήρα και μια μπύρα από το μπαρ. Αν και δεν είχε γεμίσει, είχε εμφανώς πάνω από τον τριπλάσιο κόσμο από τότε που μια χούφτα άνθρωποι είχαμε ξαναδεί τους Deafheaven. Την ώρα εκείνη έπαιζαν οι αξιοπρεπέστατοι Once Upon A Winter, τα παιδιά ήταν σε άψογη φόρμα και εκτελούσαν το κομμάτια τους ευλαβικότατα. Από την άλλη ένα μέρος του κόσμου δεν τους έδινε και ιδιαίτερη σημασία και συνέχιζε σοβαρές συζητήσεις στα πηγαδάκια του, του στυλ ‘που θα πάμε μετά’ και ‘τι μπλουζάκι φοράει αυτός’ κλπ. Εδώ λοιπόν πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν φταίει το γκρουπ για την όποια «ασέβεια» του κοινού, ο ένοχος είναι το είδος μουσικής που παίζουν. Βλέπετε το post rock πλέον για την γενιά που είδε πολύ συναυλία την πρώτη πενταετία των 00s είναι κάτι σαν το prog-rock για τους παλιούς. Και σας το λέει ένας άνθρωπος που πλήρωσε αεροπορικά για να δει Red Sparowes σε μια τρύπα στο Λονδίνο. Μετά από τόσες ώρες ακρόασης λοιπόν έχει μεταμορφωθεί σε background music και δύσκολα σε κρατάει, ακόμη και παπάδες να γίνονται επί σκηνής. Όπως και να ‘χει ευχόμαστε ότι καλύτερο στα παιδιά, αν και σε χώρο χωρίς καρεκλίτσα δύσκολο να πάμε να τους ξαναδούμε.
Πάμε τώρα στο κυρίως πιάτο. Βγαίνει που λέτε ο American Psycho ο frontman των Deafheaven με τις ωτοασπίδες κολλημένες στ’ αυτιά με ταινία κι αρχίζει να τραγουδάει σαν τα στρουμφάκια. Τι γίνεται ρε παιδιά; Τι είναι αυτές οι βλακείες από τον νέο δίσκο; Για τρία τραγούδια μας έσπασε τα νεύρα, καλό το promotion αλλά όταν έχεις γράψει βλακείες άστες ρε παιδί μου στην γωνία και πάμε στα καλά. Χοροπήδαγε βέβαια κόσμος, αλλά τι περιμένεις οι μισοί indieδες ήταν εκεί μέσα. Πάλι καλά μας πέταξε ένα “Honeycomb” σαν κόκκαλο από παϊδάκι να το γλύψουμε και δεν φύγαμε οι μισοί. Έτσι λοιπόν πήγε η υπόλοιπη φάση. Ένα στυλ αφού μπορείς γιατί δεν το κάνεις. Ε τώρα τι ν’ αναλύουμε, ολόκληρος Vedder έτρεχε μια δεκαετία να ξεφύγει από την επιτυχία των πρώτων δίσκων των Pearl Jam δεν θα μασήσει ο Clarke; Αντικειμενικά ο συγκεκριμένος είναι ιδιαίτερη ψυχοσύνθεση και μορφάρα, ένας Black Ken (ναι από την Barbie) από την Καλιφόρνια που ενώ έχει φέρει την μουσική ανάταση μια φορά στο προσκήνιο αδυνατεί να την διαχειριστεί. Όχι, δεν είναι ότι δεν αντέχει να βγάλει το σετ, μια χαρά το ‘χει, απλά είπαμε η ρημάδα η επιτυχία δύσκολα καταπίνεται. Καλοί οι πειραματισμοί λοιπόν αλλά θυμηθείτε με όταν θα κάνουν επετειακό τουρ για την δισκάρα να πάτε να σας πέσει το σαγόνι.
Ένα κομμάτι πριν το τέλος ο φίλος δίπλα (που κοιτάει τα setlist) μου ‘πε ‘ώρα για διάλλειμα’ και πήγα και γω για κατούρημα για να επιστρέψουμε στον αποχαιρετισμό του συντριπτικού “Dream House”. Καλή βραδιά λοιπόν αλλά όχι για όλους, άψογος ήχος, ζωντάνια, άνεση και Ultrex για μαλλιά χωρίς πυρίτιδα (ναι ακριβώς έτσι μη αναφλέξιμη η φάση).