Peaceful show

Σαν να ήταν σύμπτωση... Το πρωί της Κυριακής 11ης Δεκεμβρίου έτυχε να παρακολουθήσω ένα επεισόδιο της εξαιρετικής σειράς ντοκιμαντέρ για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο "The world at war" και μάλιστα εκείνο το οποίο πραγματευόταν την εισβολή των Γερμανών στη Ρωσία και τα εκεί "εκπολιτιστικά" τους κατορθώματα τους. Κακοί συνειρμοί μου έφεραν στο νου διφορούμενα κομμάτια όπως το "We drive east", ομολογώ ότι λίγο σφιγμένος ξεκίνησα για τη συναυλία.

Γιατί ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας, οι Death in June δεν "παρεξηγήθηκαν", αντίθετα έπαιξαν συνειδητά με την αμφιλεγόμενη φωτιά, και έφτιαξαν μια ...ρώσικη σαλάτα από σύμβολα, ιδεολογήματα και ακραίες εικόνες. Και σαφώς δεν αποτελούν ένα ακίνδυνο άκουσμα, πόσο μάλλον για συγχυσμένους ή φανατικούς εγκεφάλους. Τώρα το τι συμβαίνει πραγματικά μες στο κεφάλι του Douglas P. κανείς δεν ξέρει. Κι ας μην εισέλθουμε στα αβέβαια χωράφια του αυθαίρετου ψυχολογισμού, δεν έχει κανένα νόημα.

Αντικρίζοντας όμως επί της σκηνής του Passport το εμφανώς γερασμένο σχήμα με τις στρατιωτικές στολές, την εμφάνιση ταλαιπωρημένου πενηντάρη ...ανθυπασπιστή και με την πολύχρωμη σημαία του gay pride να αιωρείται υπερήφανη, συνειδητοποιείς όχι μόνο το γραφικό αλλά και το αντιφατικό της όλης σκηνοθεσίας.

Ας μην ανησυχούν λοιπόν οι διαδικτυακώς λεονταρίζοντες και οι επαναστάτες του πληκτρολογίου: το "αυγό του φιδιού" δεν επωάστηκε εκείνο το βράδυ. Ας αναζητήσουν αλλού τις φωλιές, είναι δυστυχώς πιο εμφανείς και πολύ πιο επικίνδυνες.

Μια μέτρια συναυλία ήταν κατά τα λοιπά, τα λέει αναλυτικότερα παρακάτω ο Άρης Καραμπεάζης, με τον οποίο συμφωνώ μέχρι τελευταίας κεραίας...

Αντώνης Ξαγάς

Άθελα τους (πιθανολογώ), αυτοί που κυκλοφόρησαν τις φήμες και τις απειλές περί "προοδευτικής απαγόρευσης" δια "συντροφικά βίαιων" μεθόδων της συναυλίας των Death In June, έκαναν ένα μεγάλο καλό και στο συγκρότημα και σε όλους εμάς που θέλαμε πολύ εδώ και χρόνια να τους δούμε επί σκηνής: έστειλαν τη συναυλία (που προορίζονταν για υπόγειο στο οποίο αρκετά έχουμε υποφέρει στο παρελθόν) σε έναν πολύ ωραίο χώρο, με άψογο ήχο, που μας χώρεσε όλους (και ήμασταν πολλοί και όλοι μας μια χαρά παιδιά από όσο μπόρεσα να διακρίνω, παρά τις φήμες περί του αντιθέτου), μας είχε τον εξαερισμό μας, τα καθαρά μας τα ποτά... πήραμε και τον θαλασσινό μας τον αέρα.... Ευχαριστούμε παιδιά, πάντα τέτοια να έχουμε.

Για μια φορά τουλάχιστον αποδείχτηκε λοιπόν ότι η βλακεία δεν είναι πάντα ανίκητη. Η σελίδα στο forum του indymedia προφανώς θα μείνει εκεί αιωνίως όμως, να μας θυμίζει ότι παντού υπάρχει ολίγη από βλακεία. Το ζήτημα είναι βέβαια πως πραγματικά η συναυλία έφτασε στο παρά κάτι να μη γίνει και πως τελικά αξίζουν συγχαρητήρια και στο διοργανωτή και στην ιδιοκτησία του χώρου που την έφεραν εις άψογο πέρας, παρά τις μέχρι το τελευταίο λεπτό "παραινέσεις".

Μιας και οι Death In June λοιπόν ήρθαν, έπαιξαν (το πώς θα το πούμε παρακάτω) και απήλθαν υπάρχει πλέον άπλετος χρόνος στις σκεπτόμενες δυνάμεις της ανατροπής για να αποφασίσουν αν ο Douglas P(earce) είναι φασίστας, νεοναζί, νεοκώρος, ή μήπως είναι κρυπτοφασίστας gay φετιχιστής, τσαρλατάνος που εμπορεύεται εκ του πονηρού την τέχνη του με σύμβολα που προκαλούν, παρεξηγημένη (και από τον εαυτό του) ιδιοφυία και ό, τι άλλο τέλος πάντων θέλει ο καθένας. Αλλά κάτι μου λέει ότι δεν πρόκειται να ασχοληθούν ξανά με τους Death In June όλοι αυτοί. Αντίθετα οι DIJ - ο Douglas- δηλαδή θα συνεχίσουν να κάνουν οτιδήποτε αναγκαίο για να προκαλούν τέτοιες αντιδράσεις.

Τους Mani Deum τους προλάβαμε για ένα εικοσάλεπτο περίπου. Δεν έχω ακούσει ακόμη το CD τους και δυστυχώς δεν είδα να το πουλάνε κάπου στο χώρο της συναυλίας για να μπορέσω να το κάνω, αλλά αυτό που είδα επί σκηνής ταιριάζει απόλυτα με την προσωπική μου επιλογή για νεοσκοτεινά ακούσματα, που τιμούν την παράδοση του είδους, και φλερτάρουν ακομπλεξάριστα ακόμη και με το pop στοιχείο. Το αορίστως αποκαλούμενο neo folk βρίσκει στα πρόσωπα τους ικανούς συνεχιστές, που δεν μένουν προσκολλημένοι στα προστάγματα του Tibet και των φίλων του, αλλά κάνουν και ένα ωραίο πέρασμα από τις ουσιαστικές στιγμές των Tindersticks, για να καταλήξουν στο σημείο που η guitar driven αύρα των γότθων, ξεπερνάει σε γοητεία όσους επιμένουν αυστηρά ηλεκτρονικά. Εξίσου χαρισματικό και το στήσιμο τους πάνω στη σκηνή και αυτό που τα παραδοσιακά ροκ ακροατήρια αποκαλούν "δέσιμο". Έτοιμοι νομίζω για να πατήσουν και σε μεγαλύτερες σκηνές ακόμη και ως κύριο όνομα. Μπράβο τους.

Η επέτειος των 30 ετών δραστηριότητας κάτω από αυτό το όνομα, βρίσκει τους Death In June σε ένα μάλλον ανεπανόρθωτο πλέον ναδίρ, τόσο από πλευρά δημιουργίας (λίγα πράγματα κρατάμε μετά το Operation Hummingbird του 2000), όσο όπως φάνηκε και από την άποψη της σκηνικής τους παρουσίας. Οι Death In June του 2011, αποτελούμενοι από τον ίδιο τον Douglas P. φυσικά και από τον κατά Ξαγά "ανθυπασπιστή σε οιονεί εφεδρεία" σε drums, κρουστά και λοιπές βοήθειες (πρόκειται για τον John Murphy, με πέρασμα και από τους SPK, αν δεν κάνω λάθος), με δυσκολία ανταποκρίνονται όχι τυχόν στο μύθο του ονόματος, αλλά και στην ιδιαίτερη γοητεία των σπουδαίων στιγμών της δισκογραφίας τους.

Από τα Μεγάλα Τραγούδια λοιπόν, κάποια έτυχαν απλώς μιας αξιοπρεπούς, αλλά πάντα άνυδρης και επίπεδης εκτέλεσης, κάποια άλλα όμως - με προεξέχον στην... ατυχία το She Said Destroy- στην κυριολεξία "εκτελέστηκαν" σε παραπανίσια bmp, σε ελλειμματικές ατμόσφαιρες και σε κακοφωνίες εκ μέρους του αρχηγού. Πραγματικά δεν θυμάμαι κάποιο αγαπημένο, που να ακούστηκε και να μας εντυπωσίασε. Δεν μιλάω για καθήλωση ανάλογη των δίσκων. Από κάτι τέτοιο ήμασταν πολύ μακριά. Τραγούδια όπως το Little Black Angel, ας πούμε, με βαρύ συναισθηματικό φορτίο, που χτυπάνε βαθιά στην ουσία του είδους, αποδόθηκαν εκ του προχείρου, σαν πρόχειρες διασκευές από κάποιον τρίτο.

Ο Douglas είχε φροντίσει να δώσει έναν γερό πρόλογο στο show, με είσοδο φορτωμένη από τις συνήθεις εντυπωσιακές μάσκες και μπόλικους μιλιτέρ ρυθμούς να κρατήσουν το φρόνιμα υψηλό στα πρώτα λεπτά, το Ku Ku Ku να έρχεται αρκετά γρήγορα και να έχουμε την εντύπωση ότι μόλις πάρει την κιθάρα στα χέρια το live θα πάρει μπρος για τα καλά. Αφού πέρασε λοιπόν για αρχή από κάποια ημικλασικά της ιστορίας των DIJ, συνέχισε με παρατατεταμένη αναφορά σε μέτριο έως αδιάφορο υλικό της πιο πρόσφατης δισκογραφίας και όταν πια έφτασε η ώρα να απογειώσει το όλο πράγμα κατά πώς έπρεπε, είχαμε όλα τα παραπάνω προβλήματα. Μέσα σε ένα μισάωρο το ενδιαφέρον μου κίνησε μόνο το Death Of The West, αυτό ευτυχώς σε αξιοπρεπή εκτέλεση. Ο κόσμος πάντως δεν έδειξε να παραπονιέται, τουλάχιστον εμφανώς, καθότι οι περισσότεροι (κι εγώ αρκετές φορές) ήμασταν απλώς ευχαριστημένοι που βρισκόμασταν εκεί και ακούμε αυτά τα τραγούδια. Ήταν φανερό όμως, πως η συναυλία δεν έφτασε ποτέ στο ζενίθ που θα μπορούσε να φτάσει.

Διότι από την άλλη σε τι σόι ζενίθ επιδιώκεις, όταν ακόμη και αυτό το περίφημα προκλητικό attitude που έχεις επιλέξει ως έξωθεν κακή μαρτυρία, ευτελίζεται πλέον απλώς σε στρατιωτικές στολές αγγαρείας του.... περήφανου ελληνικού στρατού καθώς θα καθαρίζει κρεμμύδια σε καμιά μεσημεριανή υπηρεσία, με το εθνόσημο στο κούτελο. Κοινώς ο Douglas και ο άλλος είτε έφτασαν από νωρίς και πρόλαβαν το Μοναστηράκι ανοιχτό, είτε έχωσαν κάποιον από τη διοργάνωση να προμηθευτεί έγκαιρα εγχώριο στρατιωτικό εξοπλισμό (ή έχουν μεγάλο στοκ). Όπως και να 'χει πιο πολύ είχα σκιαχτεί όταν ο Πανούσης έντυνε μπάτσους τους σερβιτόρους και κάθε που παραγγέλναμε να μας αλλάξουν τον πάγο μας κοιτούσε με βλοσυρό ύφος κάποιος εξ αυτών που είχε πάρει το ρόλο του στα σοβαρά. Ας κοιμούνται ήσυχοι οι αντιδρώντες, το αστείο των Death In June κατέληξε ως τέτοιο τελικά με τα χρόνια και όλα τα υπόλοιπα περιττεύουν.

Το ζητούμενο για τους Death In June, σε εποχές μάλιστα που η τεχνολογία βοηθάει τους πράττοντες κατά μόνας ή έστω ολιγάριθμα επί σκηνής, θα ήταν να αποδωθεί και ζωντανά η πραγματικά ξεχωριστή ατμόσφαιρα που διαπερνάει τα σπουδαία τραγούδια της ιστορίας τους. Αντ' αυτού τα τραγούδια αφέθηκαν σε μία μάλλον άχαρη μοίρα, κάποια από αυτά κακοποιήθηκαν και κάποια άλλα διεκπεραιωτικά μας συγκίνησαν (αλλά πάντως μας συγκίνησαν). Αν ήθελες merchandising στο τέλος του live έπρεπε να περιμένεις περίπου 15', δηλαδή όσο περίπου παρέμεινε χωρίς μουσική ο χώρος και άρα βάσιμη η υποψία των οπαδών ότι θα επιστρέψει το ντουέτο στη σκηνή για ακόμη ένα encore. Πράγμα που δεν έγινε τελικά.

Κάθε ομοιότητα με την περίπτωση των Current 93 είναι πλέον εντελώς συμπτωματική και καθώς τα χρόνια περνάνε ο Douglas θα στηρίζεται στην αιώνια δύναμη του merchandising και του εκ του ασφαλούς κινδύνου των συμβόλων, την ώρα που ο Tibet θα αναγνωρίζεται ολοένα και περισσότερο ως ένας απόλυτα ολοκληρωμένος και προχωρημένος συνθέτης-μαέστρος. Θέμα επιλογών εξ αρχής, θεωρώ. Ακόμη και αυτοί που τώρα τους αποκαλεί ως "δήθεν κατά καιρούς συνεργάτες" τελικά όμως κατάφεραν και πήγαν λίγο παραπέρα από τον ίδιο, μου φαίνεται. Τελικώς πάλι δίκιο είχε ο Γιώργος Κοτσώνης που φρόντισε να τους αποκηρύξει (και αυτούς) νωρίς νωρίς.