Hiatus tour

Δεν θα κρύψω κάποιες ενδόμυχες ανησυχίες που είχα παίρνοντας τον γνώριμο πλέον δρόμο προς το Gagarin. Από τη μία η αμφιβολία για το ποιούς Deine Lakaein θα δω, καθώς το "full electric band" του δελτίου τύπου έμοιαζε λίγο ασαφές για μια μπάντα η οποία έχει εμφανιστεί επί σκηνής με ένα πιάνο, με playback πλήκτρα έως και μια ολόκληρη φιλαρμονική! Από την άλλη ο ενδόμυχος φόβος μήπως με αφορμή το γεγονός ότι ο Alexander Veljanov (ο οποίος έχει καταγωγή από τη χώρα που μόνο εμείς και μερικοί διπλωμάτες αποκαλούμε Πουγουδουμού) ονόμασε τον τελευταίο του δίσκο "Porta Macedonia", εμφανιστούν διάφορα ευειδή "φρούτα", από εκείνα που με στοργή επωάζει ο "σκοτεινός" χώρος.

Ευτυχώς αμφότερες ανησυχίες μου διασκεδάστηκαν αρκούντως... Η μπάντα περιλάμβανε το γνωστό καλό σχήμα των Lakaein με κιθάρα, βιολί και τσέλο, και μόνη (δικαιολογημένη) απουσία ήταν ένα ...έγκυο βιολί. Το δε κοινό είχε δημιουργήσει μια πολύ ζεστή ατμόσφαιρα και έχοντας επίγνωση του λόγου για τον οποίο είχε βρεθεί εκεί σεβάστηκε ακόμη και τις πιο χαμηλότονες μυσταγωγικές στιγμές και τα παιχνίδια με τη σιωπή. Ένα κοινό που είχε πληρώσει φυσικά τα 30 και 35 ευρώ του εισιτηρίου...

Τώρα... Νιώθω ότι ματαιοπονούμε όλοι εμείς που τα λέμε και τα ξαναγράφουμε... 35 Ευρώ για συναυλία με support ...DJ set (έστω και από τον καθ' όλα αξιοσέβαστο Λεωνίδα Σκιαδά), το οποίο πέρασε απαρατήρητο, σαν ένα πιο επιλεκτικό CD, που πάντα παίζει έτσι κι αλλιώς στο Gagarin πριν από τις συναυλίες. Και όλα αυτά σε μια εποχή που η λέξη κρίση έχει γίνει επαναλαμβανόμενο mantra στα χείλη εταιρειαρχών (όταν φυσικά πρόκειται για περικοπές και απολύσεις) και οι ειδικοί έχουν κρεμάσει ...gothic κρέπια. Μια μέρα μόλις πριν η μπάντα έπαιζε στο Βουκουρέστι για 20 Ευρώ... Ματαιότης (νομίζω)...

Λοιπόν, μετά από αυτή η συναυλία είμαι πλέον σίγουρος. Ότι η καλύτερη στιγμή για να δεις και να απολαύσεις μια μπάντα είναι όταν δεν πιέζεται από την ανάγκη προώθησης του τελευταίου (πάντα "καλύτερου") δίσκου. Έτσι οι Deine Lakaein, απαλλαγμένοι από έναν τέτοιο στενό κορσέ (έχουν να βγάλουν δίσκο 3 χρόνια) και έχοντας στην πλάτη τους 20+ χρόνια στο κουρμπέτι παρουσίασαν ένα σετ που κάλυψε από το πρώτο τους κομμάτι ("Colouri-ize") μέχρι τα πιο πρόσφατα.

Και κάνοντας με την ευκαιρία αυτή μια αποτίμηση της συνολικής πορείας τους, θα έλεγα ότι αν και ποτέ δεν κατάφεραν να βγάλουν το δίσκο που να τους περάσει στο κλαμπ των μεγάλων (το "Kasmodiah" το προσπάθησε κάποτε αλλά δεν τα κατάφερε), έχουν μια πλειάδα υπέροχων κομματιών (το γεγονός ότι σε μια κοντά δίωρη συναυλία, κάποια από τα πιο όμορφα τους τραγούδια δεν χώρεσαν, κάτι δείχνει!) βασισμένα σε έναν γερό μελωδικό σκελετό (δια χειρός του προφανώς κλασικής παιδείας Ernst Horn). Έναν σκελετό ο οποίος επιτρέπει στα κομμάτια να είναι ανοιχτά σε πολυποίκιλες αναγνώσεις, ενορχηστρώσεις και διασκευές. Και αν υπάρχει φαντασία, ακόμη και ένα απλοϊκό (στα όρια του αφελούς) ποπάκι όπως το "Reincarnation" μπορεί να μετατραπεί σε ένα καλειδοσκοπικό κομψοτέχνημα.

Και μπορεί ο Horn να αποτελεί την πραγματική καρδιά-συκώτι της μπάντας (όπως έχουν αποδείξει και οι προσωπικές πορείες των δυο τους - πάντα τους αναλογίζομαι ως ένα αντίστοιχο δίδυμο τύπου Gahan-Gore), στη σκηνή πάντως επισκιάζεται πλήρως από τον ...Μεγαλέξανδρο της μπάντας. Ο τύπος ασφαλώς και είναι ψ(φ)ωνάρα, νάρκισσος και αρσενική ντίβα, με τη γνωστή ...χελιδονοφωλιά στο κεφάλι (σκέτη καταστροφή για τη ....ζώνη του όζοντος!). Παρολ' αυτά, χάρις στον αυτοσαρκασμό, την επαφή με τον κόσμο και το χιούμορ του, μακριά από την βαριά και ασήκωτη επιτηδευμένα καταθλιπτική "η ζωή είναι μια κοιλάδα κλαυθμών και οδυρμών" στάση άλλων σκοτεινών "ηρώων", κατάφερνε να κρατάει την ισορροπία. Όσο για τη φωνή... Βαρύτονη, σταθερή και επιβλητική, χωρίς σπασίματα και ασυνέχειες, δεν χρειαζόταν καν τη μελετημένη σκηνική κινησιολογία και τον εύστοχο υποβλητικό φωτισμό για να υποστηρίξει τα μελοδράματα γερμανικού ρομαντισμού των Lakaein...

Οι εκτελέσεις βασίστηκαν στη λογική του "20 Years of electronic avantgarde", με τις έγχορδες πινελιές να παίζονται από ένα εξαιρετικής χημείας δίδυμο. Οι μελωδίες πολλές, με κάποιες να πιάνουν και να τραβούν πολλά ξέφτια μνήμης... Από το "Lonely" της αρχής μέχρι το αναμενόμενο τέλος με την εξαιρετική οκτάλεπτη απόδοση του "Love me to the end"! Το τέλος μιας συναυλίας που νομίζω θα μπορούσε να απολαύσει ο οποιοσδήποτε έχων ευαίσθητες χορδές και όχι μόνο οι διαβιούντες στον περιορισμένο μικρόκοσμο του ασαφώς προσδιορισμένου και λίαν γραφικού πολλές φορές gothic...