"Δεκέμβρης"
Τι δουλειά έχει ο Δεκέμβρης μέσα στο Μάρτη; Θα μπορούσε να είναι απορία αφελούς ή στίχος ...σουρεαλιστή ποιητή. Εσάς τι σας φέρνει στο νου η λέξη "Δεκέμβρης"; Κρύο; Χριστούγεννα; Σφαίρες στους τοίχους της πόλης; Σπασμένες βιτρίνες; Δώστε ένα λεπτό στον εαυτό σας...
Οι στόχοι της διοργανώτριας ομάδας "ΣΒΟΥΡΑ" πάντως ήταν ασαφώς σαφείς! Δεκέμβρης... Ούτε μνημόσυνο. Ούτε νοσταλγική μυθοποίηση (αν ακούσετε κάποια στιγμή "ο Δεκέμβρης ζει", να ξέρετε ότι έχει ήδη επέλθει το ...μοιραίον). Ούτε συνθηματική ηρωοποίηση. Ένα από τα καλύτερα συνθήματα που χαράχτηκαν στους τοίχους της πόλης έλεγε "ο Δεκέμβρης δεν ήταν απάντηση, ήταν ερώτηση". Και πως αλλιώς να προσεγγίσεις γεγονότα και συναισθήματα που υπερβαίνουν το λογικό αλλά και τον ίδιο το λόγο, αν όχι με την τέχνη, εκ φύσεως άλογη, παράλογη ακόμη και αντί-λογη;
Μέσα στο πλαίσιο αυτό, 10 νέοι μουσικοί και σχήματα, με ελεύθερο θέμα και κινητήρια έμπνευση το "Δεκέμβρη" κλήθηκαν να θέσουν κι αυτοί τις δικές τους ερωτήσεις, με το δικό τους τρόπο. Και αρκετός κόσμος στριμώχτηκε στον μικρό αλλά φιλόξενο χώρο του Στεκιού Μεταναστών (στην Τσαμαδού 15, καταμεσής στο ...γκέτο των Εξαρχείων) για να παρακολουθήσει τις δημιουργίες τους.
Η ακόλουθη περιγραφή θα πρέπει να εκληφθεί μόνο ως μια αδρή ιδέα για τη βραδιά, λαμβάνοντας υπόψη το χώρο και την one-shot φύση του εγχειρήματος. Και με προσωπικό ελαφρυντικό την κούραση και την ...αιθυλική αλκοόλη.
Ο Big Fat Lips το ζεστό και σπιτικής αίσθησης electro-dub του προθέρμανε το έδαφος για να πάρουν τη σκυτάλη οι Acte Vide, οι ψυχές πίσω από την Knot Gallery (και άλλα σχήματα όπως οι Sister Overdrive στους οποίους συμμετέχει εις εκ των δύο), έναν χώρο ο οποία προσπαθεί ανάμεσα στα ...συνεργεία μοτοσικλετών της Μιχαλακοπούλου (πόσο αταίριαστα ταιριαστό δεν ακούγεται;) να αποτελέσει το σπίτι μιας ελεύθερης αυθόρμητης μουσικής (και όχι μόνο) έκφρασης, σε ένα κομμάτι το οποίο, αν δεν παραβίασε, τουλάχιστον άγγιξε για τα καλά τα όρια του θορύβου, αλλά με έναν τρόπο ο οποίος ακούστηκε στα αυτιά μου αυτοσχεδιαστικά σχεδιασμένος (πως λέμε "επιμελημένα ατημέλητος"-και όχι δεν θα ξανακάνω άλλον συνδυασμό επιθέτου με το στερητικό του!)
[Θόρυβο είπα; Χμ... Λοιπόν, ο θόρυβος, πέρα από τον επιστημονικό του ορισμό, τις φασματικές πυκνότητες και τα διάφορα "χρώματα" του έχει νομίζω και μια ανθρώπινη υποκειμενική συνιστώσα. Η εμπειρία υψηλών db σκυλάδικου άσματος συνδυασμένων με πολλά παράσιτα, την οποία είχα βιώσει λίγες ώρες νωρίτερα στο ...ΚΤΕΛ Αρκαδίας είναι η δική μου άποψη περί "θορύβου".]
Στη συνέχεια, οι March of Death, διασκέδασαν τις μεταξύ αστείου και σοβαρού ...προβλέψεις που κάναμε βασισμένοι στο όνομα ("black metal; goth έστω;), σε μία από τις πιο ενδιαφέρουσες στιγμές της βραδιάς, με πινελιές ελεύθερου σαξόφωνου πάνω σε μια ρυθμική post κιθάρα. Τα(ο) Κτίρια τη Νύχτα, από τα ονόματα που κυκλοφορούν τελευταία στην πόλη (και σε CD πλέον με γενναιόδωρο αλλά άξιο 9.5 από τον Καραμπεάζη) από στόμα σε ...αυτί, σε μια εμπύρετη (με την κυριολεκτική έννοια!) εμφάνιση, βασίστηκαν στην ηλεκτρική κιθάρα, σε ένα κομμάτι ύπουλα χαμηλότονο με παροξυσμική εξέλιξη.
Κατόπι τη σκηνή κατέλαβαν οι A Thousand Beautiful Women (περιλαμβάνουν μόνο μία πάντως, ματαίως αναζητήσαμε τις υπόλοιπες ..999), οι οποίοι με γύρισαν πίσω στην παλιά καλή παράδοση, εκείνη του πρωτογενούς industrial ήχου, πάνω στα μονοπάτια που κάποτε άνοιξαν οι Throbbing Gristle και σήμερα είναι πλέον ...λεωφόροι. Η μικρή της παρέας Nefeli Walking Undercover, η μόνη που εστιάστηκε στους στίχους, κατάφερε να συνεπάρει αρκετούς με τον λιτό μετρημένο αλλά λειτουργικό συνδυασμό βιολί-κρουστό.
Οι Ku και Sally Zero (ή V : ανάποδο τρίγωνο; ανάδελτα, που λέγαμε κι εμείς της πρώτης δέσμης;), ο ένας μετά τον άλλο αλλά και αμφότεροι μαζί, με γυρισμένη την πλάτη αποστασιοποιήθηκαν από το κοινό και περιπλανήθηκαν σε ένα εντελώς αυτοσχεδιαστικό trip (υποθέτω σχεδόν αδύνατο να αναπαραχθεί αυτούσιο), θέτοντας σε δοκιμασία το ανοίκειο αυτί, που τη μία στιγμή κατάφερνε να πιαστεί από κάποιο γνώριμο μοτίβο (ή έστω κάποια θραύσματα) την άλλη όμως χανόταν σε μια τυρβώδη χαοτική ροή. Ο Άγγελος Κυρίου, γνωστός για την "ακαλούπωτη" και πληθωρική μουσική παραγωγή του, δυσκόλεψε ακόμη πιο πολύ το έργο μου να απαντώ στις ερωτήσεις φιλομαθούς φίλης "ωραίο είναι, αλλά τι είδος είναι;" (δεν ξέρω αν την κάλυψε η απάντηση που δίνει ο ίδιος: pop). Την αυλαία έριξε ο South Off, δημιουργώντας μια ηλεκτρονική ατμόσφαιρα με ρετρό πινελιές (θα τον συνδύαζα με Boards of Canada ας πούμε). Τέλος.
Σκέψεις; Συμπεράσματα; Τι έμεινε; Κατ' αρχήν, μια φωτογραφία ενός κομματιού του ζέοντος αθηναϊκού underground. Που δεν φοβάται να δοκιμάσει και να ανοιχτεί, που δεν έχει συμπλέγματα επιρροών και μουσικών ταμπουριών. Και επίσης μια αίσθηση σκηνής, πραγματικής σκηνής, η οποία δεν είναι δημοσιογραφική ή (ακόμη χειρότερα) εταιρική εφεύρεση, αλλά προϊόν ενός πνεύματος περισσότερο αλληλεγγύης παρά ηχητικής συγγένειας.
Και από δω και πέρα τι; Θα αναζητήσω καταφύγιο πίσω από την εύκολη απάντηση: ο χρόνος θα δείξει ποιο από όλα αυτά τα σχήματα θα έχει την ικανότητα και την υπομονή, μέσα από τον πειραματισμό και τον αυτοσχεδιασμό να βρει μια ταυτότητα και να αφήσει το δικό του στίγμα. Θα αποφύγω το κλισέ για "νέες ελπίδες". Η ιστορία της ελληνικής σκηνής είναι γεμάτη από ελπίδες που διαψεύστηκαν, που ξεχάστηκαν, που άφησαν πίσω ένα αιωρούμενο "Αν" (χωρίς μάλιστα να φταίει πάντα το αφιλόξενο περιβάλλον).
Εν κατακλείδι... Και τώρα φίλοι μου είναι αργά... Θα ρωτήσει όμως κάποιος: καλά όλα αυτά, αλλά ο Δεκέμβρης που είναι; Μα δεν είπαμε; Δεν έχουμε απαντήσεις...