Tοo professional to be wrong

Δεν ξέρω πόσοι το έχουν παρατηρήσει, αλλά οι Depeche Mode από το 1993 κυκλοφορούν έναν καινούργιο δίσκο, ακριβώς ανά τέσσερα έτη (ούτε Ολυμπιακοί αγώνες να ήταν!). Αυτή η αυστηρή περιοδικότητα κρύβει πίσω της και τα βήματα που ακολουθούν εδώ και τριάντα περίπου χρόνια. Ηχογράφηση - κυκλοφορία δίσκου - παγκόσμια περιοδεία. Η παραπάνω ακολουθία (την οποία συνηθίζουν πολλά ονόματα) κάνει πρόδηλη την σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν το brand name του συγκροτήματος. Έχοντας αυτά κατά νου, θα ήταν τουλάχιστον ανόητο κάποιος να αγωνιά αν θα περάσει όμορφα σε μια συναυλία τους. Το συγκρότημα και όλο το επιτελείο του γνωρίζουν πολύ καλά τι θέλει ο θεατής και (καλά κάνουν και) του το δίνουν.

Για πέμπτη φορά λοιπόν είδαμε τους Depeche στα πάτρια εδάφη (1985, 2001, 2006, 2013 και 2017). Τη βραδιά ξεκίνησαν οι Raveonettes (οι ίδιοι είχαν ανοίξει και το ‘06) οι οποίοι όπως όλα τα σχήματα αυτού του ύφους, θα ταίριαζαν  πολύ περισσότερο σε ένα μικρό κλαμπ. Παρόλ' αυτά στάθηκαν καλά στην άχαρα μεγάλη γι’ αυτούς αρένα του Terra vibe.

Ελάχιστα λεπτά αργότερα από την ώρα που έλεγε το εισιτήριο (9:30), εμφανίστηκε στην σκηνή το τρίο από το Έσσεξ. Αν κάποιος περίμενε εκπλήξεις ή αυτοσχεδιασμούς από το συγκρότημα, μάλλον δεν έχει κατανοήσει ακόμα πως δουλεύει το όλο σύστημα (η αλήθεια είναι πως δεν άκουσα κανέναν να φωνάζει τίτλους τραγουδιών). Για να είμαστε ειλικρινείς η επίγνωση πως όλα είναι αυστηρώς σκηνοθετημένα, απομυθοποιεί μια συναυλία, ειδικά σε όσους είναι άνω των 35 (οι οποίοι ήταν οι περισσότεροι εκείνο το βράδυ), αλλά λίγο πολύ έτσι ήταν ανέκαθεν τα πράγματα στις μεγάλες συναυλίες.

Ας πάρουμε για παράδειγμα το playlist. Ξεκίνησαν με το πρώτο τραγούδι του τελευταίου τους δίσκου, κάτι που είθισται να κάνουν εδώ και 20 χρόνια, σε όλες τις περιοδείες τους για την προώθηση του εκάστοτε νέου άλμπουμ. Επιπρόσθετα, όπου έχουν παίξει στη φετινή τους τουρνέ, ερμηνεύουν ακριβώς τα ίδια τραγούδια χωρίς καμιά απολύτως αλλαγή ούτε στη σειρά ούτε στον αριθμό. Ακόμα και μια πολύ μικρή, σχεδόν ανεπαίσθητη, διαφοροποίηση είναι προγραμματισμένη. Σε κάποιες πόλεις στο τέλος του “So much love” ακούγονται οι στίχοι του “No tears” των Tuxedomoon και σε άλλες στο φινάλε του “Barrel of a gun” τo “The Message” των Grandmaster Flash & The Furious Five. Στην Αθήνα ακούστηκε το δεύτερο.

Όλα αυτά βέβαια, πριν 30 χρόνια που δεν υπήρχε το διαδίκτυο ώστε να μαθαίνουμε την επόμενη μέρα τι τραγούδησαν το προηγούμενο βράδυ, δε θα μας ένοιαζαν πολύ και δε θα υπήρχαν κριτικά σχόλια από κανέναν (συμπεριλαμβανομένου και εμού) για την πανομοιότυπη επιλογή των τραγουδιών.

Πέραν τούτου, το ανακάτεμα των συνθέσεων ήταν υποδειγματικό, μιας που τα 22 τραγούδια που αποφάσισαν να παρουσιάσουν προέρχονται από δέκα διαφορετικούς δίσκους τους. Ακούστηκαν παλιά αγαπημένα (Stripped, Never let me down again, World in my eyes, Enjoy the silence, In your room, A question of lust, Somebody, Everything counts, Personal Jesus), νεώτερα (A pain that I’ m used to, Wrong), περίπου τα μισά τραγούδια από το νέο τους άλμπουμ και το “Heroes” ως φόρος τιμής στον Bowie. Πάντα βέβαια ο καθένας από εμάς θα έχει να λέει: «Όλα πολύ ωραία, αλλά αν έπαιζαν και το …. θα ήταν τέλεια».

Ο Dave Gahan για άλλη μια φορά ήταν σε ιδιαίτερα καλή φόρμα. Χόρευε πέρα-δώθε στη σκηνή, κάνοντας όμως λιγότερο απότομες κινήσεις από άλλες φορές, άλλωστε είναι  πλέον είναι 55 ετών. Βέβαια, δεν μπορείς να μην παρατηρήσεις ότι πίσω από την καλή διάθεση, τα χαμόγελα και το χορό, κατά βάθος έλεγε: «Άντε και σήμερα πάλι τα ίδια πρέπει να κάνω…».

Παρόλ' αυτά, η συναυλία των Depeche ήταν πολύ επαγγελματική και ως εκ τούτου αρκετά καλή. Δε θα μπορούσε να ήταν κι αλλιώς. Είναι πολύ έμπειροι και πολύ επαγγελματίες έτσι ώστε, αν δε συμβεί κάτι τρομερό (όπως το 2009), δε θα αφήσουν τους οπαδούς τους στενοχωρημένους στο τέλος της παράστασης. Βγήκαν στην ώρα τους, έπαιξαν για περισσότερο από δύο ώρες, δεν αρκέστηκαν σε συνθέσεις μόνο του τελευταίου τους δίσκου, πρόβαλαν προσεγμένα βίντεο, είχαν καλό ήχο, πολλά τραγούδια δεν ήταν πανομοιότυπα με τις πρωτότυπες ηχογραφήσεις, είχαν τις ήσυχες και τις δυνατές στιγμές τους. Όλα ήταν ζυγισμένα και μετρημένα. Ίσως ακούγεται λίγο σκωπτικό το παραπάνω, αλλά καλό θα ήταν διάφορα συγκροτήματα που έρχονται, παίζουν 70 λεπτά και φεύγουν, να πάρουν μερικά μαθήματα για το πως στήνονται οι συναυλίες.

Με την ευχή ο εφτάψυχος Gahan να είναι καλά (και να έχει έναν τόνο ενθουσιασμού παραπάνω), ραντεβού λοιπόν σε τέσσερα χρόνια. Μέχρι τότε, μια παγκόσμιας αποκλειστικότητας φωτογραφία των πάντα άγρυπνων ρεπόρτερ του mic.gr, από το κομβόι των φορτηγών της περιοδείας που το επόμενο πρωί όδευε προς το βορρά και την Μπρατισλάβα...