Detroit Cobras σε Θεσσαλονίκη - Αθήνα

Detroit Cobras + No Sin
Υδρόγειος, Πέμπτη 9/12/04

Οι Detroit Cobras αποποιήθηκαν από το ξεκίνημά τους το '98 τον ρόλο του "σωτήρα" του rock καθώς ειδικεύτηκαν αποκλειστικά στις διασκευές -άγνωστων συνήθως- τραγουδιών από τα '50s, κρατώντας με τον τρόπο αυτό απόσταση ασφαλείας από τους επίδοξους garage αναβιωτές και επικεντρώνοντας την ενέργειά τους στο fun και την απλή χαρά του rock 'n' roll. Την επιθυμία αυτή μοιράστηκαν όπως φαίνεται κι οι 150 περίπου συμπολίτες μας που συγκεντρώθηκαν το βράδυ της Πέμπτης στην Υδρόγειο, αριθμός μάλλον ικανοποιητικός με την (ασυνήθιστη εδώ αλλά ιδιαίτερα καλοδεχούμενη) υπερπροσφορά live που προέκυψε προσφάτως.

Οι τετραμελείς No Sin, τοπικό και σχετικά πρόσφατο group, ανέλαβαν την προθέρμανση του κοινού υπερνικώντας με ευκολία την μεγάλη αδράνεια που υπάρχει σ' αυτές τις περιπτώσεις και προσελκύοντας (παρά το σύντομο set) το ενδιαφέρον των παρευρισκόμενων με τον έντονο και σφικτοδεμένο ήχο τους οδηγημένο από το ογκώδες μπάσο, με αρκετά στοιχεία Pixies αλλά και Throwing Muses καθώς η δυναμική παρουσία της frontwoman μας θύμισε αρκετές φορές την Kristin Hersh. Ένα σχήμα που αξίζει να παρακολουθήσουμε στο εξής.

Σύντομη και η προσμονή καθώς οι Detroit Cobras κατέλαβαν την σκηνή ξεκινώντας χωρίς περιστροφές με το 'Hey Sailor', από τα καλύτερα τραγούδια τους, προσπαθώντας να ζεσταθούν οι ίδιοι περισσότερο καθώς φάνηκαν

κάπως εκτός φόρμας στο ξεκίνημα, επηρεασμένοι ίσως από την πρόσφατη αλλαγή drummer. Μπορεί βέβαια η σύνθεση του group να είναι ευμετάβλητη (η κιθαρίστρια Mary Restrepo είναι μαζί με την frontwoman Rachel Nagy τα μοναδικά ιδρυτικά μέλη), ο ήχος τους όμως ήταν ακριβώς όπως τον περιμέναμε, σφικτό και βρώμικο garage rock που κυλούσε αβίαστα, αντάξιο της προέλευσής τους από την πρωτεύουσα του ιδιώματος, αναμειγμένο με έντονα '50s RnB και soul στοιχεία που μαρτυρούσαν και την προέλευση των περισσότερων από τα τραγούδια που διασκευάζουν, όλα γένους θηλυκού φυσικά όπως συνοψίζονταν στην βαθειά και αισθησιακή φωνή της Rachel.

Το ταμπεραμέντο της τελευταίας όμως ήταν και η εγγύηση για την συνέχεια και η στάθμη της μπύρας που κρατούσε έγινε το βαρόμετρο του live καθώς όσο κατέβαινε αυτή ανέβαιναν η θερμοκρασία και η κινητικότητα στην σκηνή αλλά και τον κόσμο. Μη χάνοντας ευκαιρία να ανταλλάξει πειράγματα και φιλοφρονήσεις οδήγησε την σχεδόν χωρίς ανάσα αναδρομή στις τέσσερεις μέχρι τώρα δουλειές τους όπου τα 'Secret Agent', 'Laughing At You', 'Bad Girl', 'Ya Ya Ya', '99 And A Half' και βέβαια το 'Midnight Blues' ήταν μερικά μόνο από τα highlights που το -ενημερωμένο- κοινό υποδεχόταν με αυξανόμενο ενθουσιασμό. Η μερίδα του λέοντος ανήκε βέβαια στο πολύ πρόσφατo 'Baby' που ακούστηκε σχεδόν ολόκληρο και, παρότι κατώτερο από τα προηγούμενά τους, ζωντανά στάθηκε στο ίδιο ύψος, με το 'Cha Cha Twist' να συγκεντρώνει όπως ήταν φυσικό την μεγαλύτερη ανταπόκριση.

Όλα αυτά βέβαια ελάχιστη σημασία είχαν μετά το ημίωρο του σχεδόν ωριαίου set καθώς στην συνέχεια και στα δύο encore που ακολούθησαν το live εξελίχθηκε σε party με πρωτοστάτη φυσικά την Rachel που κάποιες στιγμές θυμήθηκε και την προϋπηρεσία της σαν "εξωτική" χορεύτρια, ώστε το μοναδικό παράπονο του κόσμου που πήρε ακριβώς αυτό για το οποίο είχε έρθει να είναι ότι το live τελείωσε όταν βρισκόταν στο ψηλότερο σημείο του. Κι έτσι όμως, οι Detroit Cobras χάρισαν γνήσιο rock 'n' roll fun κι εμείς κρατάμε την soul φωνή και την αισθησιακή παρουσία της Rachel που ώρες-ώρες έλαμπε περισσότερο κι απ' τους προβολείς της σκηνής. Αξιοσημείωτη οπωσδήποτε και η αναφορά που έκανε στην συγκλονιστική όσο και παράλογη επί σκηνής δολοφονία πριν λίγες ημέρες του Darrell Abbott, κιθαρίστα των Damageplan και Pantera.

Τέλος, για μία ακόμη φορά φάνηκε ότι η Υδρόγειος είναι ο καταλληλότερος ίσως live χώρος της πόλης, ενώ βέβαια άψογη ήταν κι η διοργάνωση της Encore Greek Booking, προσεγμένη μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια.
Γιάννης Παπαϊωάνου

The Detroit Cobras
+ The Mighty Shakers + The Stereo Shortcuts
Gagarin 205, Παρασκευή 14/12/04

Ίσως τελικά να έκανα και λάθος και να μετανιώσω που δεν βρέθηκα στο Αν όπου οι Sunn0)) έστω και χωρίς τον Julian, αφού έμεινε πίσω στην Αγγλία λόγω καρδιακής προσβολής του πατέρα του, ήταν από ότι έμαθα εκ των υστέρων συγκλονιστικοί, ή στο Bios όπου εμφανίστηκε ο Martin Rev, ή ακόμα και στο Μικρό Μουσικό Θέατρο στην δεύτερη μέρα του φεστιβάλ των λίγων και εκλεκτών 2:13, αλλά καλύτερα να μην το σκέφτομαι έτσι. "Mistakes & Regrets" που έλεγαν και οι Trail of Dead έχω ήδη πολλά και πολύ σημαντικότερα από μία απλή επιλογή του πώς θα περάσω ένα μεμονωμένο βράδυ στην πόλη, οπότε θεωρώ προτιμότερο να γυρίσω μόνο στο βράδυ της Παρασκευής στο Gagarin.

Λίγο μετά τις 9.30, με ό,τι σημαίνει αυτό για την προσέλευση κοινού, οι The Stereo Shortcuts στην πρώτη τους εμφάνιση πάνω σε μία μεγάλη σκηνή έδειξαν τα δόντια τους, τα οποία αποδείχθηκαν ιδιαίτερα σουβλερά. Ειδικά αν σκεφτείς ότι πρόκειται για μία μπάντα που δεν μετράει παρά λίγους μήνες ζωής. Παρά τα προβληματάκια στην αρχή στον ήχο, οι τέσσερις υπερασπιστές του rock'n'roll για κάποιον που τους παρακολουθεί σχετικά στενά τους τελευταίους μήνες παρουσιάσθηκαν μουσικά βελτιωμένοι και σωστοί στις επιλογές του setlist είτε αυτές είναι πρωτότυπα κομμάτια ή διασκευές. Φυσικά τα τρία tracks του καλύτερου ίσως demo που έπεσε στα χέρια μου στο δεύτερο μισό της χρονιάς είναι αυτά που ξεχωρίζουν, αλλά και όταν φέρνουν στα μέτρα τους ακόμα και τους Motorhead, καταλαβαίνεις ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Και επειδή έτυχε να ακούσω κάποια σχόλια, να αναφέρω ότι, ναι, η έλλειψη μπάσου είναι άποψη, και ναι, μας αρέσει ότι στυλιστικά on stage είναι σωστά r'n'r pin up boys, όπως και μας εκφράζει απόλυτα η παράφραση "Keep on Posing in the Free World". Μελετήστε λίγο r'n'r ιστορία και τα ξαναλέμε.

Οι The Mighty Shakers αν και συμπαθέστατοι (συγκροτήματα με αυτόν τον r'n'r ήχο όπως όλα της συγκεκριμένης βραδιάς δεν μπορείς παρά να τα συμπαθείς) δεν κατάφεραν να δείξουν κάτι ξεχωριστό έτσι ώστε να δικαιολογήσουν το εξαιρετικό ως έμπνευση όνομά τους. Όχι ήταν κακοί σε αυτό που παρουσίασαν, από τα καθαρόαιμα "ροκενρολάκια" που λέει και μία ψυχή, ως τα πιο βρώμικα σερφάκια, απλά οι επίσης τέσσερις Shakers εξελίχθησαν σε μία σχετικά διαδικαστική υπόθεση προθέρμανσης για τις κόμπρες. Πολύ κακό ακούστηκε αυτό.

Ίσως τελικά και να φταίω εγώ. Αλλά ούτε οι Κόμπρες από το Ντιτρόιτ, αν θέλω να είμαι αντικειμενικός και να μην παρασυρθώ από το πρόσφατο του γεγονότος, δεν δικαιολόγησαν το όνομά τους. Είχαμε υψηλές προσδοκίες όσοι από εμάς πίστευαν ότι η Rachel και η παρέα της θα ανατίναζε το Gagarin στον αέρα, οδηγώντας μας από το πρώτο λεπτό ως το τελευταίο σε ένα όργιο χορού; Πρέπει και να είχαμε. Αλλά όπως αποδείχτηκε απλά είχαμε παρασυρθεί από τα δισκάκια τους, πιστεύοντας ότι ζωντανά εκτελεσμένα θα παρέμειναν στα ίδια υψηλά επίπεδα.

Αντίθετα όμως, μερικές από τις διασκευές δυναμίτες που περιμέναμε ακούστηκαν ως ληγμένα δυναμιτάκια. Ακόμα και αυτό το "Cha Cha Twist" αν ενθουσίασε ήταν επειδή όλοι το περιμέναμε. Ξεσηκωματικές γκαραζοπάνκ διασκευές όπως αυτή στο "Hey Sailor" πέρασαν και έφυγαν χωρίς να αγγίξουν, το "Hotdog" πήγε να μας παρασύρει σε κάποια party ατμόσφαιρα, αλλά το party αποδείχθηκε εργασίας, ακόμα και αυτή η συναρπαστική εκτέλεση στο "Shout Bama Lama" του Otis, που στο δισκάκι παραμένει μία από τις πιο εμπνευσμένες διασκευές ever, στο Gagarin κοίταζα το ταβάνι παρά την συμπαθέστατη (;;;) μπυροκοιλιά της Rachel. Ας σημειωθεί και ο επίπεδος, φτωχός ήχος και η εικόνα ολοκληρώνεται.

Ο ενθουσιασμός βέβαια των Detroit Cobras για το γεγονός ότι η Αθήνα ήταν ο τελευταίος σταθμός της περιοδείας τους δεν μπορούσε να κρυφτεί. Η χαρά για την επιστροφή σπίτι τους δεν περιγράφεται. Μόνο εάν έβλεπες το χαμόγελο και τις γκριμάτσες που αντάλλαζαν η Rachel και η Maribel, καταλάβαινες ότι εκείνες πραγματικά το διασκέδασαν.

Για εμάς όμως που περιμέναμε κάτι παραπάνω, θα πάει γρήγορα στο πίσω μέρος του μνημονικού μας και στις από τη μέση και κάτω θέσεις στο πάνθεον των συναυλιών που είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε. Αλλά και θα αποτυπωθεί σε ένα χωρίς έμπνευση και απόλυτα διεκπεραιωτικό κείμενο, του οποίο μόλις είχατε την ατυχία να ολοκληρώσετε την ανάγνωση.
Ηλίας Πυκνάδας

[Φωτογραφίες : Άκης Καλλόπουλος]