Devastations + Κόρε. Ύδρο..
Ο κόσμος στο Gagarin ήταν λιγοστός όταν εμφανίστηκαν στη σκηνή οι Κόρε. Ύδρο. και το κλίμα αμήχανο έως παγωμένο - μια διαφορετική εικόνα σε σχέση με τις δυο προηγούμενες εμφανίσεις τους στην Αθήνα, όπου το κερκυραϊκό συγκρότημα ήταν από τα πρώτα ονόματα στο line up. Αυτό όμως δεν τους εμπόδισε να ερμηνεύσουν τα τραγούδια τους με το σύνηθες υψηλό επίπεδο μουσικής απόδοσης - ίσα ίσα, σε μια εναρμόνιση με το low tempo του κοινού, οι Κόρε. Ύδρο. έδωσαν έμφαση στο πιο 'μαύρο' υλικό τους, κυριαρχώντας τελικά στο μισοάδειο χώρο με το μεστό ήχο τους και τον έντεχνο λυρισμό τους. Έτσι, πέρα από τα πιο γνωστά τραγούδια από τη 'Φτηνή ποπ για την ελίτ', είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε πολλά τραγούδια από τον -πιο εσωτερικό- πρώτο τους δίσκο 'Αν όλα τελείωναν εδώ'. Από τα 'Η καλοσύνη σου' και 'Όλες οι μικρές μου λέξεις' μέχρι και τα πιο δύσκολα 'Ο πιο ενδιαφέρον καταθλιπτικός άνθρωπος στον κόσμο' και 'Όταν ο διάδρομος ρουφήξει τα παιχνίδια μου'.
Πέραν όμως από το ήδη γνωστό τους υλικό, οι Κόρε. Ύδρο. έπαιξαν και τρία καινούργια τραγούδια, ανακοινώνοντας την έναρξη των ηχογραφήσεων για τον τρίτο τους δίσκο, τον Ιούνιο του νέου έτους. Το πρώτο από αυτά κινήθηκε σε ένα στακάτο τέμπο, που λειτούργησε εκτονωτικά στη γνωστή συναισθηματική ένταση της μουσικής των Κόρε. Ύδρο., υποσχόμενο συνάμα νέα μουσικά μονοπάτια, ενώ το δεύτερο ήταν το πιο ροκ τραγούδι που έχει γράψει το συγκρότημα μέχρι στιγμής. Στη 'Συμφιλίωση', το τρίτο νέο-'παλιό' τραγούδι τους, αναγνωρίζουμε τους βαθειά λυρικούς κι εσωτερικούς Κόρε. Ύδρο. της πρώιμης (για τη δισκογραφική τους παρουσία) περιόδου.
Με τον frontman Παντελή Δημητριάδη να ακροβατεί σε μια on stage παρουσία μεταξύ εξωστρέφειας και απόλυτης εσωστρέφειας -σηματοδοτώντας έτσι το ανεπιτήδευτα προσωπικό του ύφος- και να ξεσπά τη μουσική του φόρτιση σε δυναμικές παραμορφωτικές 'δοξαριές' στην ηλεκτρική του κιθάρα, οι Κόρε. Ύδρο. παρουσίασαν εν τέλει ένα ολοκληρωμένο μουσικό σετ, μοιράζοντας στα δύο τη χρονική πίτα με τους Devastations. Επιβεβαιώνοντας έτσι ότι ο ρόλος τους δεν ήταν απλά 'υποστηρικτικός', μα ότι αποτέλεσαν αυτοδύναμο πόλο έλξης για το μουσικό κοινό της πόλης.
Με το κοινό να έχει αυξηθεί ελάχιστα, τους Κόρε. Ύδρο. διαδέχθηκαν οι Devastations, για να περιπλανηθούν κι αυτοί στις δικές τους μουσικές σκοτεινές διαδρομές. Κατ' αρχήν πρέπει να πω ότι η μουσική τους δεν είχε καταφέρει να με συγκινήσει: μετριοπαθείς flat συνθέσεις, που δεν καταφέρνουν να σπάσουν την ανακυκλούμενη μονοτονία τους και να φτάσουν στο επιθυμητό σημείο της μουσικής-συγκινησιακής κορύφωσης, χωρίς την οποία η όποια μουσική προσπάθεια του είδους καταντά κενό γράμμα ('πολύ κλο κλο κι από αυγό μηδέν' που λέει κι ο λαός). Παρ' όλα αυτά, είχα την περιέργεια να δω αν η ζωντανή εκτέλεση θα λειτουργούσε απελευθερωτικά, προσθέτοντας το κάτι παραπάνω που έλειπε από τα άνευρα ψηφιακά ακούσματα.
Όταν όμως εμφανίστηκαν στη σκηνή οι τρεις 'Όλεθροι' τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα. Μπροστά μας εμφανίστηκαν τρεις τύποι με απίστευτο στήσιμο και πόζα: μαγκιώρικα ξεκούμπωτα πουκάμισα, αξυρισιά και μαλλί κολλημένο προς τα πίσω με τζελ, το στέρνο να προτάσσεται αυθάδικα στο ρυθμό της κιθάρας και τα χείλια να σουφρώνονται σε μια γκριμάτσα αγριάδας αλά μικ τζάγκερ - ούτε φρεσκοπλυμένοι ποδοσφαιριστές που ετοιμάστηκαν για τις επινίκιες γαρδένιες να ήταν.
Άρχισαν λοιπόν οι Αυστραλάρες να παίζουν τα τραγούδια τους, σε ένα concept επιτηδευμένου σπαραγμού και macho συγκίνησης - το οποίο φυσικά ακύρωνε τον όποιο λυρισμό είχε καταφέρει να εγκλωβίσει η περιορισμένης συναισθηματικής εμβέλειας μουσική τους. Με εκτελέσεις φλύαρες και υπερφίαλες, σε ένα ντεμέκ κλίμα απόγνωσης που άγγιζε το γκροτέσκο και που μας έλυνε την απορία από πού ξεφύτρωσαν τα στιχουργικά ψυχορραγήματα του στιλ 'The night I couldn't stop crying'. Ειδικά το ολοκαίνουργο (και σχεδόν συνονόματο) Rosa θα μπορούσε να με είχε τρομάξει με τα απειλητικά ντραμς και τους ανυπέρβλητους λαρυγγισμούς του, αν δεν καταντούσε αστείο στην υπερβολή του.
(Υποτίθεται) στο δρόμο του Cave και των Tindersticks (χωρίς όμως την παρανοϊκή ευφυΐα του πρώτου και τη σοφά απλοϊκή ευστοχία των δεύτερων), οι προθέσεις των Devastations θύμιζαν πολύ περισσότερο τον ψεύτικο μελοδραματισμό των φαλλοκρατικών συγκροτημάτων του epic metal. Πάντως ο κόσμος έμεινε πολύ ευχαριστημένος, χειροκροτώντας κι επευφημώντας διαρκώς το αυστραλέζικο τρίο. Περί ορέξεως βέβαια κολοκυθόπιτα, κι έτσι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς (μπορεί και) καλύτερα.