Die Form
Σ' ένα όχι τόσο γεμάτο Gagarin, το ελληνικό κοινό υποδέχτηκε το βράδυ του Σαββάτου τους Γάλλους Die Form. Το ντουέτο των Philippe Fichot και Eliane P. επισκέφτηκε για πρώτη φορά τη χώρα μας με ένα show που κάθε άλλο παρά συνηθισμένο ήταν. Γιατί δεν επρόκειτο για μια συναυλία με τη στενή έννοια του όρου. Η καλλιτεχνική υπόσταση του group, οι αναφορές τους στο σαδομαζοχισμό και τη σκοτεινή πλευρά του έρωτα, δε θα μπορούσε να τους κατατάξει σε οποιαδήποτε άλλη κατηγορία. Στο γήπεδό τους παίζουν σίγουρα μόνοι τους.
Η ιδιόμορφη παράστασή τους χωρίστηκε σε δύο μέρη. Αρχικά, στη σκηνή υπήρχαν κρεμασμένα σκοινιά, ένα νοητό τοίχος που χώριζε το δίδυμο από τους θεατές. Με τους πρώτους εφιαλτικούς ήχους του συνθεσάιζερ, μια χορεύτρια με βαμμένο άσπρο πρόσωπο και διαφανή άσπρη φόρμα, εμφανίζεται και αρχίζει το υπνωτικό της λίκνισμα, κατεβάζοντας και τα σκοινιά στο τέλος.
Και μετά, εμφανίζεται η Eliane. Το λιγότερο που μπορώ να τη χαρακτηρίσω ήταν πληθωρική ως προς την εμφάνιση. Δε μου έκαναν όμως εντύπωση ούτε τα παραπανίσια κιλά, ούτε το ότι δεν πρόκειται για μια εικοσάρα goth θεά. Με είχε μαγνητίσει το μπλαζέ και απόκοσμο βλέμμα της και οι απίστευτες χορευτικές κινήσεις, που παρόμοιες δεν έχω ξαναδεί. Ήταν αδύνατο να απομακρύνεις τα μάτια σου από πάνω της, ή να μην ηλεκτριστείς από την αιθέρια φωνή της σε κομμάτια όπως το 'Zoopsia' και το 'ΙnHuman'.
Οι εφιαλτικές εικόνες στο videowall διαδέχονταν η μία την άλλη. Γυναίκες γυμνές, δεμένες με σκοινιά, εγκαταλελειμμένες σε ερείπια, κυνηγημένες, γυναίκες που αυνανίζονταν, ούρλιαζαν και ασφυκτιούσαν. Νεκροφιλία, σήψη, βίαιο σεξ, απομόνωση, φόβος. Μία ατμόσφαιρα γεμάτη έντονα συναισθήματα. Σε συνδυασμό με τους ήχους του 'Bite of God' ή του 'Cantique 3' και τις χορογραφίες, αποτελούσαν την καλύτερη οπτικοποίηση του περίεργου κόσμου τους. Η χορεύτρια, εμφανιζόταν ανά τακτά χρονικά διαστήματα πότε ημίγυμνη, πότε με καλυμμένο το πρόσωπο με μαύρη κουκούλα, ή φορώντας μόνο δερμάτινα περιβραχιόνια, ή ακόμα και ολόγυμνη καλυμμένη με κλαδιά δέντρων. Στο πρώτο μέρος έπαιξαν κυρίως κομμάτια από τα τελευταία ExHuman και InHuman.
Σε κάποιο σημείο όμως ο κόσμος φαινόταν να έχει κουραστεί. Αποχωρούν από τη σκηνή, ακούγεται διασκευή του Μπαχ, από το καινούργιο τους album, Bach Project, και οι ίδιες αρρωστημένες εικόνες στον προτζέκτορα. Διάλλειμα για τσιγάρο (είχε γίνει παράκληση να μην καπνίζουμε - ως 'Ελληνάρες', φυσικά και δεν τη σεβαστήκαμε).
Στο δεύτερο μέρος, ο Philippe βγαίνει με δύο αναμμένους πυρσούς και τοποθετεί στο κέντρο της σκηνής το theremin, δηλαδή το συνθεσάιζερ που βασίζεται σε μαγνητικά πεδία, χωρίς πλήκτρα. Η Eliane, με dominatrix αμφίεση και με βίνιλ μάσκα, αρχίζει να 'παιδεύει' το μουσικό όργανο, με τις ίδιες μοναδικές κινήσεις. Αφού αποκαλύπτει πάλι το πρόσωπό της, σειρά έχουν τα παλιά τους κομμάτια από το 'Resonant Magnetic Source', μέχρι το 'Masochist', στο οποίο επανεμφανίστηκε η χορεύτρια και κρεμάστηκε από γάντζους, πετώντας πάνω από τα κεφάλια μας.
Και κάπου εκεί αποχώρησαν. Ή μήπως όχι; Στο encore έπαιξαν ακόμη μία φορά το 'Bite of God', προς δική μου μεγάλη ευχαρίστηση. Και μετά από αυτό, ευχαρίστησαν το άφωνο και εκστασιασμένο κοινό. Ένιωσα σαν να είχα επανέλθει στη συνηθισμένη πραγματικότητα, μετά από τη μιάμιση ώρα της εφιαλτικής τους παράστασης.
Η βραδιά του Σαββάτου, ήταν μια εμπειρία για όσους την παρακολούθησαν. Δε χτυπηθήκαμε στους ρυθμούς τους, δεν ουρλιάζαμε τους στίχους τους, δεν κάναμε headbanging. Πόσοι καλλιτέχνες έχουν τη δύναμη να σε καθηλώνουν έτσι; Και ναι, ίσως να κούρασαν κάποιους που δεν ήταν προετοιμασμένοι. Αλλά δεν επρόκειτο για μια συναυλία, όπως έγραψα πριν. Όσο κλισέ και αν ακούγεται, επρόκειτο για τέχνη. Η μουσική και η κουλτούρα τους δεν μπορεί να μπει σε καλούπια, δεν μπορεί καν να χαρακτηριστεί ως experimental ή industrial ή electro. Είναι ένα είδος τέχνης και είτε το δέχεσαι και σου αρέσει ή το απορρίπτεις.
Die Form, σημαίνει Η Μορφή. Μετά από την εμφάνισή τους στην Αθήνα, τα υγρά όνειρα, οι απόκρυφες φαντασιώσεις και τα πιο σκοτεινά μονοπάτια του ερωτισμού και της ανθρώπινης ψυχής, δε θα μπορούσαν να έχουν πιο αντιπροσωπευτικό σχήμα.
