Μονοτονία εκ προμελέτης...
Πιθανολογώ ότι θα υπάρξουν περισσότερες από μία απόψεις στο Mic για το live του/ των Dirty Beaches το βράδυ της Τρίτης στο Bios. Το sold out live για να ακριβολογούμε, μιας και η Arte Fiasco με την πρώτη επιλογή της για τη φετινή χρονιά, έκανε διάνα και ήδη πριν από την έναρξη και ενώ οι περισσότεροι βρίσκονταν εκτός του χώρου της συναυλίας το καίριο ερώτημα ήταν αν το live του Josh T. Pearson τον Δεκέμβριο θα καταφέρει να έχει ανάλογη επιτυχία, ως προς το ζήτημα της προσέλευσης τουλάχιστον. Αν μη τι άλλο το "εναλλακτικό" κοινό των "20-30 ατόμων", που συχνά πυκνά κατηγορείται ηλιθιωδώς από εδώ κι από εκεί για ελιτισμό και επιδεικτική αδιαφορία προς τα μεγάλα ονόματα, στο όνομα μιας δήθεν διαφορετικότητας, απέδειξε τουλάχιστον αυτή τη φορά πως τα πράγματα δεν είναι (πάντα) ακριβώς έτσι. Κατά τα λοιπά, ζητάμε συγνώμη από μερικούς που δεν θα ασχοληθούμε με το νέο άλμπουμ των Coldplay...
Δεν θα πω τίποτε για το Bios, την έλλειψη κλιματισμού, εξαερισμού, ξυλόσομπας και ανεμιστήρων οροφής. Τα μπράβο αξίζουν στη μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου που σε όλη τη διάρκεια του live κατάφερε (γιατί περί κατορθώματος πρόκειται υπό αυτές τις συνθήκες) να βρίσκεται εντός του κυρίως χώρου της συναυλίας. Μια χαρά τα είπε η χρήστης Ludopatini στο tweeter με διαφορά λίγης ώρας "η καβάτζα που βρήκα στο Bios είναι τόσο καλή, που θα έπρεπε να είναι παράνομη" και λίγο αργότερα "μια μέρα θα καούμε σαν τα ποντίκια μέσα στο Bios ή θα φρικάρουμε για πάντα σε κάποιο πέρασμα".
Η περίπτωση Dirty Beaches δεν διαφέρει (κατά τη γνώμη μου - και αυτό και όλα τα παρακάτω, δεν θα το επαναλαμβάνω συνέχεια) κατά πολύ από οτιδήποτε συμβαίνει αυτή τη στιγμή στο αορίστως αποκαλούμενο "εν βρασμώ υπόγειο" της παγκόσμιας μουσικής σκηνής. Από Zola Jesus μέχρι John Maus (επανέρχεται ζωντανά και αυτόν τον Νοέμβριο) και από Chelsea Wolfe μέχρι ό,τι θέλει ο καθένας. Κατά βάση μοναχικές περιπτώσεις δημιουργών που πρώτο μέλημα τους είναι να σφετεριστούν (με την καλή έννοια) την πάλαι ποτέ πρωτοπορία κάποιων, να την υιοθετήσουν ως στυλ κυρίως και από εκεί και πέρα να της δίνουν μια νέα μορφή κάποτε συναρπαστική, κάποτε μονότονη, κάποτε βαρετή κ.ο.κ.
Αν κάτι με οδηγεί στο ότι ο Alex είναι ο πιο αδιάφορος από τους συναδέλφους του, είναι η διαρκής αίσθηση ότι στον μουσικό του κόσμο παίζουν μεγαλύτερο ρόλο οι αναμνήσεις, οι ιστορικές αναφορές, το στυλ φυσικά και η μέθοδος, παρά η ψυχή και η γνήσια πρωτογενής έμπνευση. Η Zola δηλαδή, όσο και να μην τη γουστάρεις, έχει ρίξει και δύο γνήσια ουρλιαχτά για να σου πάρει την ψυχή. Τούτος εδώ μου φαίνεται περισσότερο μελετημένος, παρά ψυχωμένος. Το Badlands το θεωρώ ένα άλμπουμ που δύσκολα ξεφεύγει από τη βάση, όπου και να την τοποθετήσει κανείς, και η μουσική του έξυπνα τοποθετείται στο χάσμα ανάμεσα στο να μην επιβάλλεται στον ακροατή, αλλά και να μην απαιτεί την απόλυτη προσοχή του για να συνεχίσει να τον απασχολεί.
Στο Bios τον περίμενε ένα ενθουσιώδες, πολυπληθές ως είπαμε και τουλάχιστον ανυπόμονο κοινό, με τους 30 και κάτι να ψάχνονται να δουν αν όντως κάτι υπάρχει εδώ και τους σοφιστικέ εκ των νεαρών hipster να είναι σίγουροι ότι κάτι υπάρχει εδώ. Κάποιοι τον βρήκαν ζόρικο και συναρπαστικό, κάποιοι ενδιαφέροντα μα ενίοτε κουραστικό και κάποιοι βρήκαν στο στυλιζάρισμα του κάποιες αποχρώσεις αλήθειας. Και κατά βάση κανείς δεν είχε άδικο. Από την άποψη του δημιουργού ο δρόμος που έχει επιλεγεί ούτε εύκολος είναι, ούτε απαραίτητα με γυρισμό. Από την άποψη του ακροατή, η προμελετημένη μουσική είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να μην χρειαστεί να κοπιάσει (και για να πουλήσει και άκοπα μούρη, ας μην κρυβόμαστε).
Ως μουσικό σχήμα οι Dirty Beaches επάνω στη σκηνή κινούνται στα όρια του αστείου. Η πρωτοπορία με τα κακόηχα πνευστά, τα ανοργάνωτα samples και τις αμελείς κιθάρες, έχει μακρά ιστορία και καμιά σχέση δεν έχει με ό,τι πρόχειρο και συνειδητά δυσλειτουργικό, ο Alex και ο συνοδοιπόρος του στήνουν επάνω στη σκηνή, για να υποστηρίξουν το εσωτερικά δαιδαλώδες του υλικού τους. Ένα μπλαζέ ψυχωτικό ύφος και μερικά καλά οργανωμένα τσουλούφια δεν αναθεωρούν την ιστορία του rock 'n' roll, τουλάχιστον επί σκηνής. Κάποιος δίπλα μας χαρακτήρισε το όλο θέαμα "εναλλακτικό karaoke" και δεν βρέθηκε κανείς να φέρει αντίρρηση στους ισχυρισμούς του.
Όλα τα παραπάνω με τη σημείωση ότι το γεγονός πώς είδαμε κάτι ενδιαφέρον και την ώρα που συμβαίνει δεν σημαίνει απαραίτητα ότι πρέπει να το αντιμετωπίζουμε άκριτα και να ενθουσιαζόμαστε εκεί που δεν υπάρχει ουσιαστικά χώρος για κάτι τέτοιο. Ο κ. Dirty Beaches μπορεί να γνωρίζει πολύ καλά την ιστορία και τα κρυμμένα μυστικά του rock 'n' roll, έχω όμως την αίσθηση ότι απέχει πολύ μακριά από το να καταφέρει να γίνει κρίκος στην αλυσίδα αυτής. Ο Josh T. Pearson ίσως πλέον να μην γνωρίζει και να μην θυμάται τίποτε, μετά από όλα αυτά, αυτό όμως δεν τον εμποδίζει να είναι από τους λίγους που ανοίγουν μια νέα σελίδα στο όλο rock 'n' roll παραμύθι. Μένει να δούμε πόσοι αντέχουν να διαβάσουν αυτή τη σελίδα.
_____
Οι φωτογραφίες από εδώ
